Czytałem te różne recenzje z linków i co rusz się czemuś dziwiłem. Nie wiem czy jest dobrym pomysłem porównywanie Toni do tego czy owego, choć tak naprawdę trudno przed tym uciec.
Przez ten czas obcowania z płytą przeszedłem od radosnego lecz jeszcze niepewnego zachłyśnięcia się, przez przeżywanie rozmaitych wątpliwości, rozpoznawanie i tłumaczenie niektórych części po swojemu, wpisywanie ich w całość (na przykład mniej lubię Toń i Grzech, ale uważam, że dobrze wpisują się w dramaturgię albumu). I wreszcie pojawiła się w głowie myśl, że mogę potraktować Toń jako
schronienie, czego nie czułem przy Ultimie ani tym bardziej przy Procesie (bo Freak to trochę inna bajka, a właściwie łąka*). Powiedziałbym, że dla mnie to najbardziej Armiowa - tak jak ja to rozumiem - płyta od czasów Pocałunku Mongolskiego Księcia. I obok niej, mimo oczywistych różnic, ją sobie stawiam.
Mam tę świadomość, że Tonią Armia przełamuje jakiś kryzys. Przecież po Freaku wydawało się, że zespół znów będzie współdziałał z Robertem Brylewskim, a przyszłość zdawała się skrywać nieznane, fantastyczne horyzonty… Ale ta wizja się rozwiała. Potem posypał się skład, który jak sądzę mógł dźwignąć niejedno. Armia grała Legendę, trwała Podróż na Wschód, ale nowy materiał jakoś nie chciał się pokazać. Miała być płyta ze znacznym udziałem Pawła Piotrowskiego, ale też stało się inaczej. Ale wreszcie!
46 sześć minut, 10 numerów. Owszem, brak tych długich czy monumentalnych form, ale może dzięki temu Toni tak dobrze się słucha. W dodatku kilka razy pod rząd. W pierwszym kontakcie miałem wrażenie, że Budzy dużo śpiewa jak „Wczorajszemu” i trochę wątpliwości co do gitar, że dźwięk sam w sobie ma za mało urody. Przy bliższym zapoznaniu wiele partii Frantza zaczęło mnie jednak kręcić (zwłaszcza w „Duszo wróć”), a wokale są właściwie jakby Atlas śpiewał, podtrzymując ciężar albumu. Śpiew Tomka wbrew pozorom jest zróżnicowany, czujnie wyprodukowany. Najlepsza wokalnie płyta Armii? Tak myślę. (Choć ostatnio też prześladuje mnie wizja muzyki śpiewanej przez Budzego w sposób stonowany, blisko mikrofonu, nie wiem skąd mi się to wzięło.) Toń miejscami nieźle gruwi i mam wrażenie, że o ile energia pochodzi od Amade, to ten puls, to jednak pan Darek. Tak, bas od początku bardzo mi pasuje. No i dodatki. Wiadomo czym dla Armii jest waltornia, a na Procesie trochę jej nie rozumiałem. Tu wróciła jej bajkowa aura i świetlistość, zwyżkuje przez to mój poziom szczęścia. Chciałoby się więcej, ale… są za to Soliny i Wurlitzery
. I cała ta wypełniona przestrzeń między utworami, bez której płyta miałaby zdecydowanie mniej wyrazu. Może ktoś powiedzieć, że numery same w sobie powinny zabijać, ale tu takie rozwiązanie jak jest się sprawdza. I wprowadza niekiedy to, o czym pisał Gero: ciszę pośród huku. A Toń pozostaje całością, w której można buszować.
Powiem tak: dla mnie to udany, dopracowany, spójny album, który nie jest jakimś znaczącym krokiem Armii naprzód, natomiast wpisuje się z wdziękiem w stylistykę zespołu** i ja z niego się bardzo cieszę
.
Myślę, że będę często Toni - jak kiedyś PMK - słuchał i wracał z przyjemnością również po czasie.
_________________________________________________
* Równocześnie jednak podtrzymuję tezę, że Freak jest płytą bardzo w duchu Armii, że zrealizował to, co muzyka zespołu zdawała się obiecywać już dawno!
** Budzy w wywiadach często mówi, że to Der Prozess realizuje w pełni styl zespołu. No, ja się z tym nie zgadzam
. Dla mnie tam te elementy właściwe Armii zostały doprowadzone do jakiegoś ekstremum, że aż uleciało coś, co mnie zawsze w Armii bardzo pociągało: ta bajkowość, ta lekkość, te przebłyski. Że muzyka sama sobą zaprzecza, że "to niemożliwe"
. Możliwe!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
iwo:
