Ultima Thule

Jestem tego samego zdania




Na Procesie waltornia była genialna tak bardzo, że musiałem kilkanaście razy odsłuchać Toń zanim wychwycilem wszystkie smaczki waltorni.

Dobrze że zauważyłam przypisy bo już chciałam się oburzyć że oceniasz Toń na dwie gwiazdki

Chyba by mi ręka uschła i wystała z grobu .

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

..sporo ciekawych kompozycji (za każdym razem wychwytuję coś nowego..siedzę przy kolumnie prawej i to co brzmi z jednego glośnika ma jakby inny wymiar jak słucha się głośno i w stereo..). Całość jak dla mnie na piątkę z plusem!

_________________
..Ty się tym zajmij..

Hmm, też "nie mogłem się powstrzymać" by nie porównywać "Toni" lub poszczególnych utworów z niej, do wcześniejszych dokonań Armii. Ale to chyba naturalne, póki płyta nie przegryzie się w świadomości, nie wybije się w pełni na niepodległość.
Zaczyna się wspaniale! Znów ten początek, znów znakomity! "Cud" uważam za jeden z najlepszych utworów Armii w ogóle. I ma jeden z najlepszych tekstów Budzego w ostatnim czasie. Jak wspaniale ciąży ten imperatyw - nie mogłem się powstrzymać! I to ogólne "miasto", które może być każdym miastem. Bardzo podoba mi się ...choolera, wszystko mi się tam podoba! I ten trochę jazzujący bas (frikowy, a co...) i bajkowe klawisze w tle i w ogóle misterność tej kompozycji, która utkana jest z wielu ściegów a wszystko tworzy piękno.
"Urkoloseum" - to dla mnie jakby powrót w procesowe klimaty. Utwór jak Mięguszowiecki Szczyt, potężny i rzucający cień. Gęsty syrop gitar mnie wciąga, waltornia pokazuje moc. Wszystko jak ciężki ( ale i szybki) pociąg towarowy. Wiele świetnie brzmiących dźwięków, nieprzypadkowo wsadzonych tu i tam. Piękno-niepokojąca środkowa część utworu, ale też końcówka - jak muzyka gwiazdy neutronowej!
"Duszo wróć" - zatkało mnie od początku, co za świetna rzecz! Frantz wyprawia tu z gitarami niesłychane brewerie, jak one inaczej brzmią w różnych odsłonach! Refren z "duszo moja" wszedł mi do głowy od razu, jest wręcz przebojowy (bez obrazy! ). No i znów smaczki - klarnet (?), wurlitzer... Słowa niezwykle plastyczne (trochę "morowe" w moim odbiorze), zaśpiewane tak że... uch. Bardzo bliskie skojarzenia z obrazami de Chirico... W sumie nie wiem co lepsze "Cud" czy to - na razie walka o błysk szprychy!
Ciąg dalszy nastąpi. To nie serial gdzie trzeba zostawić cliffhangera, od razu się przyznam że to dla mnie trzy najlepsze utwory na płycie - rzekłbym nawet, razem z "Ostatnią chwilą" zdecydowanie wybijające się nad resztę - i potem nie będę tak entuzjastyczny ale... kto wie... dziś dużo słucham "Toni".

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co

Czy jest to "Cud" ?

Raczej zgaduję, że "Ukamieniowanie"

A może "Cudzy grzech "?

Ale "Cudzy grzech" był demem o kryptonimie "Frejk", więc to raczej nie to.

_________________
Would you know my name, if I saw you in heaven ?

Mój kanał na YouTube, czyli klejenie modeli, ale nie tylko.

tak

_________________
ooooorekoreeeoooo

arasek chyba nie lał, gdy to pisał... No ale dobra - nie wybijają się zdecydowanie, choć nadal wydają mi się najlepsze.
"Puste okno" w każdym razie robi na mnie niezłe wrażenie porządnego wykopu, ale bez błysku. Tu pojawia się moje główne (i jedyne większe) "ale" wobec płyty - pomysł na część wokali. Nie chodzi o ich jakość, bo tu Budzy jest jak wino, tylko o pomysł. Anwititek pisał, że są pozornie podobne do siebie, czy jakoś tak? No dla mnie w kilku zwrotkach kilku utworów ("Duszo, wróć", "Puste okno", "Toń") są nie pozornie ale faktycznie oparte na tym samym. Nie to żebym przewijał, ale szkoda mi, że jakoś inaczej nie udało się wymyślić... W każdym razie - "Puste okno" fajnie leci, noga wybija rytm, ale utwór nie pozostawia mnie z sobą na długo.
"Taniec duchów" - zaczyna się ekscytująco i tajemniczo (radio!). A potem zostaję zabrany w okolice "Pocałunku mongolskiego księcia" - jak pięknie, melodyjnie, powłóczyście gra tu waltornia w refrenie! Całość jest niezwykle plastyczna! I zaskoczenie na koniec, gdy szybko rośnie agresja i czad!
"Ukamienowanie" - tym razem wyjątkowo fajny pomysł na wokal w zwrotce... I znów mam skojarzenie z "PMK", ale jakby z dodatkiem Der Prozess" (?). Rzecz jakoś bardzo mnie nie przebija na wskroś, ale do czasu - część instrumentalna (już od 3:11) jest miażdżąca. Słucham tego po kilka razy z rzędu... i myślę sobie, że ten czasem postponowany przeze mnie "Freak" był jednak potrzebny - bez niego ta część nie weszłaby we mnie tak głęboko...
Ciąg...

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co

Jak czytam te wpisy to zaczynam rozumieć czemu mi się Armia tak podoba

Te porównanie pasuje mi najbardziej ale do całej płyty-po prostu Mięgusz Wielki.
Trochę tych odsłuchów już było a żaden utwór nie wybija mi się zdecydowanie w górę ani w dół i nie da sie inaczej a płyty każdorazowo słuchać po całości i różne smaki wydobywać. Warto było na płytę czekać 6 lat i jest podstawa by czekać 6 lat na następną Ja tu nie słyszę żadnych Procesów, PMK, Dróg itd tylko kolejną zdecydowanie Armijną w swoim rodzaju płytę. Co do opakowania to rozumiem niektóre postękiwania bo i zespół przyzwyczaił do plastycznych okładek -wkładek a tu skąpo surowo.

Tytułowa "Toń" chyba najwięcej zyskała w moich uszach od pierwszego odsłuchu. Co za energia przy "przyzywa toń"! A refren bardzo tolkienowski dla mnie, pełen falujących łąk (i oczywiście przypomina mi się Godzilla...). A karamen karamen! Bardzo podoba mi się późniejsze przełamanie zupełnie inną frazą i świetne przeczekiwanie bębnów i gitar - jak przewieszka skalna. Brawo, brawo!
"Cudzy grzech" chyba najmniej póki co mnie obchodzi. Przypadek trochę jak z "Pustym oknem". Nawiązując do wypowiedzi Budzego - to dla mnie najbardziej motorheadowy utwór na płycie Ale i tu coś się fajnie wybija - ta znerwicowana, wręcz katatoniczna solówka, co za prrąd!
"Ostatnia chwila" bardzo mnie zaskoczyła i od razu miałem dziwne skojarzenie z Siekierą i to z tą już nowofalową ("Bez końca"???). Zwrotki pachną wrzosami i ciepłą pogodą, może w ogóle wbrew pozorom jest tu dużo łagodności. Najbardziej nieodgadniona rzecz dla mnie na płycie - i z dużą amplitudą. Czasem ładuje mi się na podium, czasem jest daleko.
"Tam gdzie kończy się kraj" - przykład na doskonałe wykorzystanie minimalu... Jest to utwór mocno działający na (przynajmniej moją) wyobraźnię. Wystarczy, że zamknę oczy... Ech, żebym umiał to namalować! Niesamowite, że Armia doszła do stanu, w którym nagrywa również takie rzeczy! W zasadzie to ambientowe (?) dzieło wymyka się ocenie, w tym sensie że jest poza skalą - nie w górę lub w dół, ale obok.

Podsumowując - po paru dniach lekkiego gryzienia i wzajemnych zaczepek, autor tych słów i "Toń" polubili się. Szybciej niż myślałem początkowo. Nie wiem, gdzie ją jeszcze umieszczam... gdzieś zaraz po "Der Prozess"? Hmmm... jeszcze pewnie napiszę więcej. Ale na pewno nie ma mowy o żadnym rozczarowaniu - cieszę się, że JEST, już dała mi wiele radości. To wciąż Armia, dla mnie niezmiennie numer 1.

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co