Od siebie napiszę krótko, bo, niestety, jestem osobą pozbawioną prawie zupełnie pewnej pamięci.
Odkąd pamiętam kochałem muzykę. Ona była w radio. Do płyt nie miałem dostępu i nie znałem nikogo, kto miałby. Byłem samo-mrukiem. W przedszkolu, jako jedyny w grupie nie zostałem zakwalifikowany do szkoły muzycznej, choć to ja byłem zawsze Jankiem i Janosikiem. Pamiętam jak dziś, kiedy śpiewałem pod nosem wymyślone piosenki ubierając czerwone trzewiki.
Moją pierwszą świadomie nagraną piosenką, był utwór zespołu Queen pod znamiennym tytułem: "Body Language", a także piosenka "Abracadabra" zespołu Steve'a Milera.
Te dwa zaklęcia jakby wyznaczyły moje życie.
Do dziś!
(zamierzam napisać jeszcze dwie książki o takich właśnie tytułach)
Nagrywając pokłóciłem się z mamą, która zaczęła odkurzać. Myślałem, że każdy dźwięk lepi się do muzyki i utrwala w niej na zawsze. Niewiele się myliłem.
Przez jakiś czas to się toczyło.
W końcu usłyszałem zespól Siekiera.
Wtedy byłem przekonany, że wokalista w zespole jest kimś takim, jak Janosik na Podhalu, czyli wszystkim.... górą, potężnym bohaterem, wiatrem, kobietą, baranem, jaskinią... po prostu... WSZYSTKIM... myślałem, że reszta muzyków to tylko kwiatki w kożuchu...
Siekiera mi się nie podobała. Ale podobała mi się część energii, którą tam wyczułem. I którą połączyło mi się z wokalistą zespołu.
Potem usłyszałem zespół Armia, na przełomie 85 i 86 roku. Byłem przekonany, że wokalista śpiewa jednocześnie w dwóch zespołach.
Świadomie pojechałem na ich koncert do Jarocina w 86 roku.
Zachwyciłem się utworami Aguirre, Zostaw to, Niewidzialna armia... w polskiej muzyce tzw. rockowej, czy "młodzieżowej", nigdy: ani przed, ani po, nie usłyszałem czegoś podobnego. Odczułem głęboką, żylastą, flaczastą więź. Jednym słowem: kwitłem słuchając tego.
Później kolejne Jarociny. I Róbrege, gdzie przed namiotem siedziałem obok Budzego co spowodowało, iż okrzyczałem grubego i dużo starszego panka za to, że ciągle nade mną przeskakiwał. Przeprosił bardzo grzecznie, a ja już mogłem oddawać się marzeniom.
Mam analoga Antiarmi.
Następnie była Legenda.
Obok poezji Artura Rimbauda, którą właśnie poznawałem, jest to dla mnie jedno z najbardziej osobistych przeżyć.
Abracadabra i body lengłydż w jednym.
Nie napiszę nic więcej, bo musiałbym ubrać się w ten upał i pójść po wódkę do sklepu.
... a potem się skończyło... tuż w okolicach Triodante...
Skończyło się moje poznawanie Armii.
Wpadłem w kosmiczny lej. I straszliwe koniunkcje.
Dość powiedzieć, że następną płytą, która kupiłem i przesłuchałem był... der Prozess!
Ale czy nie miałeś żadnego kontaktu z zespołem?
Miałem. Otóż wpadłem w pewien rodzaj perfidnej relacji.
Polegała ona na tym, że oglądałem każdą następną płytę zespołu w sklepie, nigdy jej nie przesłuchując, nigdy jej nie kupując. Trzymałem tylko w ręce, ważyłem, oglądałem ze szczegółami, a także, wstyd się przyznać, wąchałem ją dokładnie. Podniecało mnie to tak bardzo, że do szczęścia nie potrzebowałem nic, a wszystkiego nie chciałem stracić.
Moja radość, że to jest, była tak duża, że odsłuch był niekonieczny.
No i po latach, jakoś kupiłem w końcu der Prozess.
Poszedłem wcześniej na koncert w krakowskim Studio. Strasznie był chujowy, ale nieziemsko bojowy.
Od tamtego czasu uzupełniam płyty. Brakuje mi jednej!
I nie mogę doczekać się koncertów tego śpiewającego Janosika! Góry, Potężnego bohatera, Wiatru, Kobiety, Barana, Jaskini...
jest mi dobrze...
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
na każdą płytę czekałem i zawsze wyczekiwałem każdego koncertu w moim mieście. to jedna z najważniejszych dla mnie kapel: muzycznie tekstowo emocjonalnie...
