Ultima Thule

Co do pierwszego zdania - to nie jestem pewna (jeśli chodzi o "ziemski" sposób mówienie na Triodante), ale to drugie....taaaaak!!! Bardzo się zgadzam


Wyjaśnić chcę tylko, że nie nazwałabym tego, co opisywałam, doświadczeniem sacrum. Słuchanie Legendy (zwłaszcza, gdy miałam 16 lat, ale 10 lat później też ) to doświadczenie zimna, obcości świata i własnej duszy. A wnikanie we własną duszę nie musi bynajmniej oznaczać odnajdywania w niej sacrum...Legenda to droga przez mrok - i tylko czasem - w przebłyskach - widać gdzieś daleko...ŚWIATŁO.

_________________
Kto powołał na dyrektora Trójki człowieka, który nie rozumie pytania 'kto'?

ja był i potwierdzam ze karkonosze zadne wyzwanie

wierze ze dla Ciebie to pestka. ale cos 3bajek podejrzanie zamilkł

_________________
you create your hell...

Pamiętam, że gdy pierwszy raz puściłem sobie Legendę - jakoś tak późną jesienią lub zimą z osiem lat temu, to się przestraszyłem. Ta płyta wydała mi się, podobnie jak Monice - zimna i mroczna. I jeszcze miałem poczucie nieokreślonego niepokoju, strachu przed... Złym .

Teraz jest trochę inaczej, ale coś z tamtego doświadczenia pozostało.

Ciekawe, że podobne (ale nie takie same oczywiście) uczucia towarzyszą mi, gdy słucham Ducha. Jakaś taka metaliczna obcość i ostrzegawcze sygnały...

No właśnie - coś podobnego czułam...
Ale - paradoksalnie - doświadczałam też czegoś poniekąd odwrotnego. Tzn. w tę muzykę można było uciec PRZED złem i nieszczęściem. Działo się to 10/11 lat temu i sami pewnie wiecie, że kiedy ma się 16 lat, to jest się permanentnie nieszczęśliwą/ym . A zanurzenie się w tym mroku i chłodzie było NIEZWYKLE kojące. Dodawało siły i dystansu. Ważne - dobrej siły, w moim odczuciu, a nie złej jakiejś.

_________________
Kto powołał na dyrektora Trójki człowieka, który nie rozumie pytania 'kto'?

Ten dramat jaki pokazuje Legenda, poczucie obcości, strach jest bardzo ważny - to przecież egzystencjalne doświadczenie chyba każdego człowieka. A Nowosielski na przykład pisał, że lęk czy nawet więcej - przerażenie bywa początkiem świadomości religijnej. Takie doświadczenie nocy (samotne życie w ciemną noc... - nawiasem mówiąc piosenka Taniec szkieletów to dla mnie trochę Opowieść zimowa II...) albo zimy, która w końcu mija - kończy się wiosenną burzą!


- w samej piosence Legenda takim światełkiem, które trochę figlarnie miga i za którym się podąża jest ten powracający motywik gitary basowej to tu tu tu, tu tu tu tu...


- Legenda jest bardziej poetycka i natchniona, Triodante bardziej...wyrachowana , ale słuchając Triodante pomyślałem kiedyś, że w tej muzyce przeczuwa się coś, co doświadczone bezpośrednio... no nie wiem jak to powiedzieć... ...

Pocałunek za to ma dla mnie w sobie coś czarodziejskiego - jakby opowiadał o tym jak za pstryknięciem czyichś palców znikały różne kwadratowe demony! Sny nocy letniej, których nie warto już śnić...

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Pytanie - co właściwie przez "sacrum" rozumiemy. Bo oczywiście - w "Legendzie" są przebłyski gdzieś na końcu drogi. Ale człowiek w mroku zanurzony NIE WIE właściwie, czym to światło jest. Fakt - ono JEST - a więc w pewnym sensie można powiedzieć, że widząc je, człowiek otarł się o sacrum. Tylko właśnie - wg mnie takie otarcie się, to jeszcze nie jest DOŚWIADCZENIE sacrum, choć jest to niezmiernie ważny początek. Doświadczenie sacrum widzę jako bardziej świadome, (mniej instynktowo-chaotyczne, może?) - czyli płyty późniejsze raczej.

Ale oczywiście to wszystko kwestia definicji pewnych. (Choć jednak - upieram się -nie nazwałabym moich pierwszych przesłuchań "Legendy" doświadczeniem sacrum.) Widzę tę płytę jako opis sytuacji człowieka miotającego się pomiędzy niezidentyfikowanymi siłami wszechświata i próbującego znaleźć w nich źródło siły.
I oczywiście - jest to ryzykowna gra.

_________________
Kto powołał na dyrektora Trójki człowieka, który nie rozumie pytania 'kto'?

oczywiście, ale jednak jest tam siła by tego złego pokonać; w końcu nie na darmo Opowieść zimowa jest nazywana egzorcyzmem!






No więc załozywszy, że tak właśnie było też z podmiotem, ehem, lirycznym - trzeba zauważyć, że on podmiot w pewnym momencie zmienił końcowe słowa piosenki, o której tu mowa i zaczął spiewać "niech cię wspiera, niech cię strzeże Jezus Chrystus". Więc dość zdecydowanie było to początkiem świadomości religijnej i powidziałbym w związku z tym, ze do tego sacrum jednak jest w takiej sytuacji BARDZO blisko.

PS.

może nie chciał dalej zaśmiecać wątku

_________________
ćrąży we mnie zła krew

On podmiot (ale dopiero po jakimś czasie) - to tak, ale ja w sumie bardziej o sobie pisałam pewnie

_________________
Kto powołał na dyrektora Trójki człowieka, który nie rozumie pytania 'kto'?

Toż to Jawna Prowokacja Nie poddam się manipulacji
/choć chętnie bym się poddał Nestety bytko to se ma tako jake se ma, a ne innne Ale w sumie nienajgorsze /

przekonamy sie w sierpniu

_________________
you create your hell...

Joke

_________________
Auto, winda, kibel, molo
Ławka, kino,basen, szkoła

Bartku co jest napisane na dole bom ślepy...

_________________
"My face in the mirror tells me it's not surprise that I'm
pushing the stone up the hill of failure"

Jak to co? Tam stoi jak wół: "GORSZA OD TRIODANTE".

_________________
kocham cię
kocham cię
śmierć w Wenecji
miłość w Warszawie

Piło prawie dobrze, alem się dowiedział, że tak na serio tam jest napisane: "LEGENDA!GORSZA OD TRIODANTE JEST TYLKO DROGA"

_________________
"My face in the mirror tells me it's not surprise that I'm
pushing the stone up the hill of failure"