MAQ pisze:
u mnie ostatnimi czasy Legenda mocno spada w notowaniach.
Czasy gdy była numer uno jeśli chodzi o polskie płyty dawno minęły...cóż może kiedyś powróci
widzisz MAQ, u mnie nie minęły, ale faktem jest, że przez długi czas Legenda okupowała pierwszą pozycję niejako z przyzwyczajenia (częsty mankament różnych list wszechczasów w ogóle
)
Np. przed tym latem ostatnio słuchałem Legendy chyba raz w tym roku i raz w zeszłym, a i wtedy pamiętam, że po sporej przerwie. Niby są takie rzeczy, których nie trzeba słuchać, bo ma się je całkowicie w sobie. Niby tak i nawet nie niby, to jest prawda. Ale jednak traci się jakąś świeżość, jakiś zachwyt, zapomina może o tym, co najbardziej było ważne, lub pamięta się tylko
co to było, a nie
jak.
Więc chyba teraz starych dobrych Tatrach, na jakże armiowo zasłużonym szczycie, jakim jest Grześ (niebawem będzie można o tym przeczytać w relacjach w podróżorumie
), znowu mnie łupnęło, po czym wróciłem do domu i kilka razy posłuchałem swojej starej kasety Wifon (jak te zupki he he) i było to owe doświadczenie, o którym pisałem w pierwszym poście armijnego wątku ocenarzystego:
Cytat:
to, co wynosi dla mnie tę płytę ponad wszystkie inne, znajduje się jeszcze o stopień wyżej od powiewu tych lasów i jezior, który zresztą słychać tam jak na dłoni. Jest to coś całkowicie nieuchwytnego w kategoriach muzycznych, tekstowych czy nawet duchowych - coś może pierwotnego, a może sacrum (a może to na jedno wychodzi?), a Legenda jest w samym środku tego czegoś... Triodante opowiada o sacrum jak dzieło sztuki, Duch opowiada o nim z pozycji uczestnika, pozwala też odczuć bliski z tym sacrum kontakt - ale Legenda sama jest sacrum, jest nim przeniknięta w stopniu całkowitym... Inne płyty Armii opowiadają o sacrum z pewnego punktu widzenia, Legenda jest w samym centrum, jest położona w osi świata..
To ma SIEDEM gwiazdek, man!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
