|
Rok 1984 był to dziwny rok.
Miałam osiem lat i powoli kończyły mi się kredki z paczuszki z wizerunkiem Misia Uszatka. Nie poddawałam się jednak - wiedziałam z czarno -białego telewizora od dawna, że zawsze można liczyć na bratni chiński naród. Alternatywą były więc świecówki.
Nagle Siekiera spadła mi prawie,że na kartkę, na której mazzolnie, przepraszam - mozolnie!-rysowałam znak zapytania co do przyszłości polskiej muzyki rozrywkowej. Jakoś tak odruchowo spojrzałam na ścianę, na której wisiała mapa. " Czyżby Izrael przestał Brylować" - pomyślałam.
Udałam się do szkoły, razem z tornistrem i wielkimi kanapkami, które jak zwykle przygotowała mi mama.
Świat wyglądał niby tak samo, ale w powietrzu już coś wisiało.
Dwa lata później już nie mogłam zjeść kanapki na świeżym powietrzu, bo ponoć radio czymś promieniowało. Zapewne był to zwiastun nadchodzącej właśnie płyty pt. "Armia".
Pomyslałam,że nie będę wołac o pomoc. Powiem jak zwykle "Saluto!" do koleżanki z sąsiedztwa i pójdę sobie na ulice. W końcu jestem drzewo, jestem ptak, no nie? Jeżeli minę trzy znaki, to nic mi juz nie przeszkodzi, nawet sędziowie! Przez okna szyb wystawowych przeświecał Bombadil w locie. "Zostaw to!" - powiedziałam do siebie. Yyzz...to chyba święto rewolucji...
Wtedy się obudziłam. Sny bywają naprawdę dziwne. Śnią się człowiekowi jakies kapele, a tu zadania z matmy trzeba robić. I szlaczki rysować. Ech...Proza życia. No to koniec weekendu, kolejny dzień w szkole. Dobrze, że będzie można sobie TV wieczorem pooglądać. Dzisiaj relacja z Eurowizji! Przynajmniej coś się dzieje. Szkoda,że Jacek Cygan się nie zakwalifikował, ale no cóż, nie mozna mieć wszystkiego. Wystukując kredką- świecówką rytm przeboju "Diamentowy kolczyk" zaczełam zastanawiać się nad tajemniczymi słowami zaslyszanymi na korytarzu przed salą gimnastyczna. Ktoś miał czelnośc twierdzic,że Thomas Anders i Dieter Bohlen nie są prawdziwymi rockmanami! Przyznam,że wzbudziło to w moim sercu niepokój. Czyżby mogła istnieć jakas inna muzyka? Jakoś po drugiej stronie lustra czy co? Że niby jakaś ostrzejsza i cięższa i buntownicza i rewolucyjna? Niemożliwe, i choc czułam glęboko w sercu ukryte pragnienie zetknięcia się z taką muzyką, wiedziałam,że to niemozliwe. Smętnie wyjrzałam przez okno. Pucowaci misie i lalki Barbie kołysali się w rytm Culture Club. Odłożyłam zeszyt i jak co dzień, zgodnie z nakazem generała, zaczełam nucić przeboje Ireny Santor.
Może jutro, jak nikt nie zauwazy przejde na większy hardcore, razem z Dziobata. Umówiłysmy się,że jak nas nikt nie nakryje, to zaśpiewamy którąś z ostrzejszych rąbanek Jurka Połomskiego, ale ciii....
_________________
"Nikt nie ma wiekszej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich" J 15,13
Ostatnio zmieniony pt, 20 kwietnia 2007 09:40:01 przez May, łącznie zmieniany 1 raz
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
niezle!
