Parę luźnych skojarzeń:
Bo tam gdzie rosną poziomki
Nadchodzi ostatni front, ciemny front
Film Ingmara Bergamna
„Tam gdzie rosną poziomki” to także swoisty der prozess bohatera, starego profesora, który zraniony w młodości opancerzył się w twierdzy chłodu i obojętności. Bohater spotyka sam siebie leżącego w trumnie (
nadciąga Godzilla, Mothra ... i trumna). To film o demonach przeszłości, przed którymi stary uciekał całe życie (
ten, kto ucieka przed demonem swym), a z którymi wobec bliskości śmierci odważył się zmierzyć wracając do miejsc młodości. Zbierane na polanie przez dziewczynę, w której się zakochał tytułowe poziomki to jakby symbol czystości i braku zakłamania. I nad tę polanę z poziomkami nadciąga burza, która zmieni całe życie – jego własny brat, któremu dziewczyna też się spodobała...
Uderzyć w co, właśnie w co
Płynie statek burz, to statek burz.
Jeżeli dobrze pamiętam, w pierwszych wiekach chrześcijaństwa Kościół przestawiany był symbolem statku. Fluctuat nec mergitur.
Ten statek burz nasuwa mi skojarzenie z wizją świętego Jana Bosko z 1862 roku, w której statek Kościoła płynie wśród sztormu i ataków Onego (
właśnie jakiego Onego). Wizja kończy się szczęśliwie, gdy statek choć wśród rozszalałego żywiołu i Nieprzyjaciela znajduje dwie kolumny sterczące wysoko z wody z postacią Maryi i z napisem:
Auxilium Christianorum - Wspomożenie chrześcijan oraz druga z Hostią i słowami
Salus Credentium - Zbawienie wiernych. Z kolumn zwisają haki, kotwice i łańcuchy, którymi statek unieruchamia się pomiędzy kolumnami. To szczęśliwe zakończenie, które widział święty daje otuchę (–
czemu tak jestem spokojny, czemu nie wstrząsa mną płacz, gorzki płacz).
Ten spokój przypomina też wiersz Tuwima:
Zmęczony burz szaleństwem, jak statek pijany,
Już niczego nie pragnę, jeno wielkiej ciszy
I kogoś, kto zrozumie mój żal nienazwany,
Kogoś, kto mą bezsłowną tęsknotę usłyszy;
Kogoś, kto jasną duszą życie mi przepoi,
Iżbym w spokoju bożym wypoczął po męce,
Kogoś, kto rozszalałe serce uspokoi,
Kładąc na moje oczy miłosierne ręce.
Idę po szczęście swoje. Po ciszę. Do kogo?
Którędy? Ach, jak ślepiec! Zwyczajnie - przed siebie.
I wiem, że zawsze trafię, którą pójdę drogą,
Bo wszystkie moje drogi prowadzą do Ciebie.
Ferdynand Ruszczyc namalował w 1905 roku dość znany obraz pt. „Nec mergitur” (Niezatapialny),
przedstawiający statek wśród sztormu na tle mistycznego rozgwieżdżonego nieba:
Ciekawie zrobione są zdjęcia we wkładce do płyty. Wyjściowe portrety członków zespołu oświetlone światłem bocznym, tak że druga część twarzy pozostaje w cieniu, poddane zostały częściowej solaryzacji. W wyniku czego powstały twarze, które w miejscu, gdzie przy oku powinien być cień rozświetlają twarz jakby od środka. Nasuwa mi się skojarzenie z pisaniem ikony, gdzie nie ma cieni bo twarz powinna emanować światłem wewnętrznym.
Popatrzcie na te fotografie, czy nie można by je podsumować cytatem z poprzedniej płyty? :
Światłem,
światłem ciala jest oko,
zobaczyć to i przeżyć.
lub z obecnej płyty:
Dusza jest wszystkim.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Niestety nie jest tak z der Prozess
