Wyjeżdżamy z domu około 19, aby zdążyć mniej więcej na ostatnią chwilę. Nie przewidzieliśmy że koszęcińskie lasy staną nam na drodze i nie puszczą, jak w transie parkujemy prawie na środku szosy i nurkujemy w ten pachnący zielony ocean. On szuka grzybów jak kwiatu paproci z identycznym skutkiem, a ja idę przed siebie, może dojdę TAM na piechotę? Bo gdzie, jak nie tam może prowadzić taka leśna ścieżka? Ale on już woła i wracamy.
Gubimy się trochę na wąskich drogach wyznaczonych przez szalejący dżi-pi-es, przejazdach kolejowych ukrytych w krzakach, wymijamy rowerzystów jadących zygzakiem i o mało nie rozjeżdżamy psa. I tak na miejscu około 21.00, Panki
. Wygląda na to że miejscowość ma jedną ulicę i trafić nietrudno, parkujemy pod kościołem.
Jakie fajne miejsce, jaka fajna scena, jarocińska trochę. Stres puszcza powoli, choć on sączy mi cały czas do ucha: tutaj? dzisiaj? chyba ci się przyśniło. No i śnimy dalej, a mnie nie opuszcza wiara ani nadzieja, Chorwacja przecież nie aż tak daleko.
Siadamy przy drewnianej ławie, na scenie regionalny Golec a może Zakopałer pod kryptonimem Zegarmistrz Światła, a po nim jakaś przyjemna wczesno-siekierowa formacja. Przy stole pojawia się znienacka chłopak naszej córki, która nie mogła przyjechać bo nie znalazła zastępstwa w pracy. Machamy mu wesoło, a on kłania się i znika w popłochu. Opowiadam anegdotę jak to szukali na mapie Panków i znaleźli jakieś Siekierowo czy coś
Na scenie pusto i trwają przygotowania
. Tłumaczę mężowi który zwątpił, że w ciągu 27 lat Armia raz tylko dała plamę, a to dlatego że Budzy był chory. Ale koncert odbył się i tak, podobno całkiem niezły, bo zaśpiewał Gero! Gdybyś przeczytał książkę, tobyś się dowiedział. On jest trochę zmęczony, bo czwarty raz w tym roku musi wysłuchać tej samej Legendy. A ile razy w domu to już nie zliczy - marudzi cały czas, ale dostaje kiełbasę z musztardą i już jest okej.
Zresztą po chwili, to jest około 23 zostawiam go samego, gdyż tracę kontakt z rzeczywistością. Pierwsze dźwięki Legendy, i poszło!
Elrond wyluzowany, trochę się wygłupia i robi miny, a pozostali muzycy raczej poważni w swym fachu: Franz, Pablo i Kuba i Karpiu, jest tak jak być musi, ładuję wszystkie akumulatory jakie mam. Pod sceną sama radość!
Wtem odzywają się pierwotne instynkty, ktoś rzuca się na kogoś i wali go po mordzie, a ochraniarz przeskakuje barierki i biegnie na pomoc.
Ta płyta jest coraz krótsza, a i tak ledwo daję radę wytrzymać to psychicznie z powodu wzruszenia. Pankowska publiczność także docenia walory muzyki i domaga się bisu, a Panowie nie dają się prosić. Leci "Jeszcze raz", "Aguirre", "JEŻELI", "Zostaw to". Widzę kątem oka dziewczynę z boku sceny, wpatruje się w wokalistę i nuci text, poznaję ze zdjęć że to Nina
Po bisie Panki ogarnia marazm i ludzie zaczynają się rozłazić. No trudno! Wracam grzecznie na miejsce, gdzie nikogo nie ma. Mąż siedzi śpiący w aucie, proponuję że odśpiewam mu całą Legendę z pamięci, lecz aplauzu nie słychać. Jak mam sama dźwigać to brzemię? Nieszkodzi, jakośtobędzie.
Wracamy, snuję wizję jajecznicy z kurkami na śniadanie i klimat się poprawia. Dojeżdżamy około 1.30, w domu nikt nie poszedł spać. Jak było, pytają szczęśliwi, że starzy są wreszcie z powrotem, ledwo żywi ale w zdrowiu. Było pięknie, ale nie pisnę ani słówka. Trzeba było jechać, zobaczyć to i przeżyć.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
