Nie mam niestety gotowej całej apologii, ale postanowiłem zacząć wątek, licząc na współudział forumowiczów
.
Na początku chciałem zwrócić uwagę na to, co dla mnie w Toni jest najważniejsze. To, że ona - jak kiedyś o obrazach Budzego napisała Olaka - buduje przestrzeń, w której krążą myśli. Nie jest to przestrzeń w formie architektonicznej - choć trochę też, ale jakaś inna. Jest określona muzyką, słowami, ekspresją wokalną i produkcją. A płyta jako całość, po odpowiednim osłuchaniu, zaczyna po prostu gadać. Ta mowa to poezja, która ma bardzo konkretną, smutną treść. Nie ma tu rozkwitu, lecz raczej niekończące się przedwiośnie. Podkreślam, że nie mam tu na myśli samych tekstów! Taki wymiar Toni był dla mnie czytelny - choć nie w pełni - od początku, dlatego nie rozumiałem zarzutów odnośnie samej warstwy słownej.
Dla mnie owo "gadanie" Toni, to atut podstawowy. Płyta jest pod tym względem bardzo spójna, czym góruje moim zdaniem nad Ultimą czy Precesem. Tu działa ta doskonała produkcja, na przykład umiejętne rozłożenie planów, a szczególnie potraktowanie wokalu, z czego niektórzy czynili zarzut. Mimo, że bywa on schowany, to jednak wszystko ogniskuje się wokół niego! Tak jak zaznaczałem wcześniej - dla mnie to co dzieje się z głosem, to samo jądro Toni, a uważam, że jest to najlepiej zaśpiewana płyta Armii.
Bardzo ciekawą kwestią jest też treść płyty. Niedookreślona, więc zmuszająca do interpretowania, do dopowiadania. No i w moich interpretacjach to wygląda tak, że - wbrew temu co pisali różni recenzenci - jest to płyta tak radykalnie chrześcijańska, że aż określiłbym jej tematykę jako wewnątrzchrześcijańską. Wiem, że to pogląd kontrowersyjny, pewnie też teraz przerysowuję, ale możemy o tym jeszcze pogadać. Podobnie jak o innych zasygnalizowanych wyżej sprawach.
Bo dla mnie temat nie jest jeszcze zamknięty. Ale na razie na szybko tyle
.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.
.]
