Ja mogę tutaj napisać tylko to, co już wielokrotnie mówiłem różnym osobom, które niekoniecznie zawitały dobiły do brzegu Najdalszej Wyspy: gdy odkryłem dla siebie muzykę Armii, poczułem, że tak się po prostu musiało kiedyś stać, tzn. te kaskady dźwięków i drążące skałę mego serca słowa były czymś, do czego dotarłbym na pewno, bo one tam były, zanim je poznałem. To brzmi bardzo zawile, ale tak zawsze czułem.
Co do koncertu jako przeżycia duchowego... Ja koncertom z okresu po wydaniu "Drogi" zawdzięczam to, że za pewną formę hipokryzji we własnym zachowaniu uznałem śpiewanie słów o Chrystusie jako moim Panu bez modlitwy w Jego progach.
Płyty Armii wydawały mi się zawsze zaproszeniem do wyruszenia w pewną podróż (niezależnie od tego, że ten motyw rzeczywiście często się na nich pojawia, bo można tę wyprawę na Wschód przygotować, oczekiwać na parowóz, wracać po nocy, by dotrzeć w końcu na ostatnią stację
). "Legendę", "Triodante" i "Ducha" widziałem jako albumy opisujące wspinaczkę w niedostępne dla mnie miejsca. Natomiast "Droga" i "PMK", a między nimi "Taniec szkieletów", to raczej codzienność z podróżą sentymentalną do miejsc, wydarzeń, osób, za którymi się tęskni w zgiełku lub po prostu szarości "dzisiaj". "UT" jest dla mnie gwałtownym przebudzeniem, porównywalnym do tego, jakiego doznałem, gdy słuchałem "Ducha", ale jednak osadzonym bardziej tu i teraz. Zapis zmagań w sobie.
Mogłem przygotować powyższe wystąpienie, ale tym razem wolałem ulec spontaniczności
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
jestem pod wrażeniem napisanych przez Ciebie słów, pięknie ujęte, szacunek za sposób ujęcia myśli co wcale nie jest prosta sprawa. 
