Po wskazówkach doszedłem....
To teraz moja zagadka. Może być trochę trudna, chyba że się mylę.
Cytat:
Bretania, odkąd sięgnę pamięcią, kojarzy mi się z mżawką, z szumem fal, wdzierających się w poszarpaną kamienistą plażę. Barwy Bretanii, którą pamiętam, to szarość i biel. I oczywiście aqua marina, jakżeby inaczej.
Dotknąłem boku konia ostrogą, ruszyłem w stronę wydm, szczelniej otulając się płaszczem. Drobne krople - zbyt drobne, by wsiąkać - osiadały gęsto na tkaninie, na grzywie konia, mętną parą ćmiły połysk metalowych części ekwipunku. Horyzont wypluwał ciężkie, kłębiaste, szarobiałe chmury, toczące się po niebie w stronę lądu.
Wjechałem na pagórek, porośnięty kępami sztywnej, szarej trawy. I wtedy ją zobaczyłem, czarną na tle nieba, nieruchomą, zastygłą jak posąg. Podjechałem bliżej. Koń ciężko stąpał po piachu, wilgotnym tylko cienką, wierzchnią warstwą, pękającą pod naciskiem kopyt.
Siedziała na siwym koniu, niewieścim sposobem, owinięta ciemnoszarą, powłóczystą opończą. Kaptur miała odrzucony na plecy, jej jasne włosy były wilgotne, skręcone, zlepione na czole. Trwając w bezruchu, patrzyła na mnie spokojnym, jakby zamyślonym wzrokiem. Emanowała spokojem. Jej koń potrząsnął łbem, zabrzęczał uprzężą.
- Bóg z tobą, rycerzu - odezwała się, uprzedzając mnie. Głos też miała spokojny, opanowany. Taki, jakiego oczekiwałem.
- I z tobą, pani.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
