Dobra, o Dukaju słów kilka.
Dukaja uważam za JEDYNEGO człowieka który ma prawo aspirować do nazwania się następcą Lema. Fakt, musi jeszcze nad sobą popracować, a poziomu poczucia humoru i gierek językowych Lema nie osiągnie nigdy. Rozumiem gdy Bogus pisze że Dukaj brnie w "zagmatwanie i pseudonaukowość", moim zdaniem to tylko kwestia samokontroli. Fakt, on jak zacznie to skończyć nie może - wszak "Extensa" miała być opowiadankiem do NF. Zgadzam się również z Bogusem co do opowiadań, do dziś za najlepszą książkę Dukaja uważam "W kraju niewiernych". Za to "Czarne oceany" rozwalają się od połowy (nie chodzi mi o ksiażkę fizycznie, acz ona też jest tak zszyta że się rozwala od połowy
), zmienia się toto w jakąś sensacyjną nawalankę. Ale już "Inne pieśni" to moim zdaniem rewelacja. Spotkałem się z tezą że "Perfekcyjną niedoskonałość" zrozumiało w całości mniej niż 10 osób. Tu dochodzimy do problemu, który popularność Dukaja hamuje - jest bardzo trudny, wymnaga solidnej wiedzy z zakresu nauk ścisłych i rozumiem że to może ludzi odrzucać tudzież powodować niezrozumienie i wzruszenie ramionami (Bogus, to oczywiście nie jest aluzja do Ciebie). Wspomnę anegdotkę że po ukazaniu się "Perfekcyjnej niedoskonałości", która miała być pierwszym tomem trylogii, Jacek mówił że drugi tom wyjdzie najwcześniej za 3-4 lata, bo muszą się wyjaśnić pewne najnowsze hipotezy i teorie fizyki kwantowej, bez której drugi tom powstać nie może.
Najnowsze informacje (piątkowe spotkanie z Dukajem w Poznaniu) podają że kolejne tomy "Perfekcyjnej" chyba w ogóle nie powstaną. To mnie najbardzioej wkurza u Dukaja - zabieranie się za 10 projektów równocześnie, rozgrzebywanie, wydłużanie... skutkiem czego na "Lód" czekaliśmy aż trzy lata.
Cieszy mnie wyraźna poprawa stylu i dialogów. W porównaniu do "Czarnych oceanów" czy wczesnych opowiadań to jest rozwój o całe lata świetlne.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
ale z tą, że to geniusz. Ma na koncie istotnie rewelacyjne opowiadania, ma również (tu chyba mam odosobnioną opinię) bardzo dobrą powieść "Czarne Oceany" - jeszcze nie przekombinowaną daleko poza granice możliwości, a przez to nie bawiącą w sposób niezamierzony. Potem niestety poszedł w efektowne ale pozbawione większego sensu zagmatwanie i pseudonaukowość, co jest ciężarem dla jego powieści, a nie nośnikiem. Niemniej, czyta się nieźle.
