monika w wątku o Ziemkiewiczu - publicyście pisze:
Ziemkiewicza od stronu SF nie znam w ogóle
Błąd!
Część pierwsza gwiazdkowania - powieści. Na opowiadania przyjdzie kolej później.
Wybrańcy bogów *****
Najbliżej tej powieści do wzorów Zajdlowskich, bo najwięcej w niej sf (czy jak to zwać). Oczywiście jest to tylko tło do rozważań na tematy polityczne i społeczne, jak to w tego typu powieściach bywa. Pierwszy powód dla odznaczenia tej książki 5 gwiazdkami to fakt, iż czyta się ją znakomicie. Z trzech powieści Ziemkiewicza, które znam (a chyba z czterech, które napisał) ta charakteryzuje się najbardziej spójną akcją, jest więc najlepsza dla tych, których poglądy Ziemkiewicza mało obchodzą, a chcą przeczytać ciekawą książkę akcji. Książka powstała pod koniec lat osiemdziesiątych, widoczne są więc odwołania do tamtych czasów - marazm po zdławieniu Solidarności, a przy tym niewidoczne na zewnątrz starcia wewnątrz grupy trzymającej władzę. Jak zwykle u Ziemkiewicza spora dawka ciekawych obserwacji. Jak zwykle - garść znakomitego humoru, jak choćby pod koniec, gdy Ziemkiewicz wyraża są niechęć do podstaw Solidarności (rewelacyjny pastiż Kordiana, czy też historyczne słowa rozpoczynające strajk generalny - "kurwa mać, nie robię").
Pieprzony los kataryniarza ****** (słownie sześć)
To jest to, co Ziemkiewicz stworzył najlepszego (w nagrodę trafił do mojej pracy maturalnej
). Chyba będę musiał wkrótce sięgnąć po tę książkę po raz czwarty, bo mnóstwo tam szczególików składających się na wizję Polski za lat naście. Szczególików wywiedzionych zgodnie z definicją gatunku ze zdarzeń obecnych. Wywiedzionych w sposób mistrzowski. Całość ma budowę wprost przeniesioną z "Wesela" Wyspiańskiego. Pierwsza część, zdecydowanie obszerniejsza od drugiej, nie jest spójną opowieścią. Akcji brak, a jeśli jest, to toczy się powoli. Mamy za to szereg krótkich scenek, budujących obraz sytuacji - Polski zależnej od sąsiadów, coraz silniej podlegającej ich wpływom, z wszechobecną Firmą i strajkami robotników, wyładowujących swoją złość na "posiadaczach". Celność obserwacji znakomita. Wszystko podane z typowym dla Ziemkiewicza humorem (oj, trzeba sobie przypomnić najlepsze kawałki), choć wyłaniający się obraz nie pozostawia żadnej nadziei na przyszłość. W to wszystko Ziemkiewicz wpuszcza bohatera, zapewne w jakimś stopniu swoje alter ego, który widzi, do czego wszystko zmierza, ale nie jest w stanie temu zapobiec. Totalnie pesymistyczna to książka? Niezupełnie. Bo jest źle. Będzie jeszcze gorzej. Nic się nie da zrobić. Ale można funkcjonować tak, aby móc spojrzeć w lustro. I to jest zwycięstwo.
Walc stulecia *** 1/2
Dla odmiany Walc podoba mi się raczej średnio i przez to czytałem go raz, już parę lat temu. Z tego powodu nie pamiętam wiele. Tu też sporo ciekawych obserwacji, sporo celnych uwag, ale albo stężenie już nie to, albo oprawa słabsza. Nie czytało się tego źle, cały czas Ziemkiewicz trzymał poziom, ale czegoś brakowało. Chyba bez powtórnego przeczytania nie będę jednak w stanie stwierdzić, czego.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
. Oceniłabym tę książkę na **** - może ****1/2.