Ultima Thule

Mnie też. Dopisz do listy jakby co.

_________________
http://67mil.blogspot.com/

...Kupiłem sobie autobiografię Ketha Richardsa w przydworcowej księgarni i poczytuję od czasu do czasu gdzie mi się otworzy i całkiem fajne to jest...

_________________
ooooorekoreeeoooo

Michael Streissguth "Johnny Cash" - napisana trochę dziwnym stylem (choć może być to "zasługa" tłumacza - wyłapałem kilka błędów w tłumaczeniu), ale ciekawa książka. Cash jest przedstawiony zupełnie inaczej niż go sobie wyobrażałem

_________________

Keith Richards "Życie" ****

Po przeczytaniu możemy poczuć co znaczy siedzieć w skórze Keitha. Ten sporo mówi o swoich inspiracjach (m.in. blues, reggae), jak uczył się swojej gry i co u kogo podpatrzył. Dowiadujemy się tez trochę o historii zespołu i jak napięta potrafiła być w nim atmosfera. Nie jest to jednak główny watek i staje się coraz mniej istotny gdy życia Keitha robi się coraz dziksze. A potem dowiadujemy się jak to dzikie życie staje się dla niego coraz większym problemem.
Na szczęście Richards ma do siebie dystans. Czuć w tym starego dziada który widział wszystko, nie ma już nic do stracenia i niczego się nie boi. Nie ma oporów przed uszczypliwościami w stosunku do reszty zespołu. Dostaje się każdemu, ale najbardziej obrywa Mick. Drugi w kolejce jest Brian.

_________________

Jakoś tak się złozyło, że prawie zawsze na różne urodziny czy coś takiego dostawałem książki muzyczne, czuję więc dzisiaj trochę przesyt materiału Szczególnie jeśli chodzi o polskie rzeczy - taki Leszek Gnoiński to powinien dla mnie mieć jakiś zakaz pisania biografii muzyków, hehe Lubię bardzo wywiad rzekę z Tomaszem Stańko, w jakiś sposób wpłynął na moje spojrzenia na muzykę jako taką. Z Brylem trochę mniej, bo jednak temat bardziej znany, ale też. Z Grabażem... - bardzo fajnie się czytało, biorąc pod uwagę jaki mam stosunek do jego twórczości chociaż tutaj człowiek przeprowadzając wywiad był już gorszy, jednak widać, że koleś bardziej zna się na Kaczmarskim niż na rocku. Niemniej jednak nie kłuło mnie to jakoś bardzo.
I zagraniczne. Bardzo fajna rzecz o Rolling Stonesach jakieś dziennikarza - nie wiem czy kojarzycie, taka kronika ich trasy z 1969, przepleciona z opisem pierwszych lat działalności. Mało encyklopedycznych faktów, po prostu fragment historii zespołu uwieczniony takim jakim był (nie widziałem tam za dużo podkoloryzowanych momentów.). Mój ulubiony moment, to kiedy Charlie Watts zaśmiał się na próbie dźwięku i podsumował swoją karierę słowami "to wszystko jest cholernie śmieszne"
Jeszcze czytałem książkę o Nirvanie. "Nirvana, prawdziwa historia". Dziwna sprawa. Z jednej strony autor trochę skupia się na sobie, styl też ma dośc infantylny, jak ktoś nie ogarnia historii grupy, to ciężko się czyta. Ale nie wiem czy istnieje jakakolwiek lepsza książka o tym całym boomie alternatywnego rocka z poczatku lat 90, o tym jak Mudhoney i Sonic Youth podpisywali wielkie kontakty płytowe, jak Pavement grał na Reading Festival, jak to wszystko się kotłowało i zmieniało. Jest to spory walor

...wydawca nie jest moim ulubionym ,a wręcz mnie odrzuca.... ale spis treści....hmmmmmm...

_________________
ooooorekoreeeoooo

cholercia, może być to klawa książka.

_________________
"Staliśmy nad przepaścią, ale zrobiliśmy krok do przodu!"

Może ktoś zaznajomił się z jedną z dwóch wymienionych pozycji?

"Kryzys w Babilonie. Autobiografia" - Brylewski Robert, Księżyk Rafał,
"Grunt to bunt" - Witkowski Grzegorz K.

Ciekaw jestem Waszych opinii?

Krótką opinię na temat pierwszej z wymienionych książek znajdziesz tu.

_________________
Go where you think you want to go
Do everything you were sent here for
Fire at will if you hear that call
Touch your hand to the wall at night

Jerzy Tolak - The Beatles ****+ - książka-album, która w ekspresowym tempie przedstawia zarys historii zespołu. Jak dla mnie bardzo przyzwoita pozycja.
Bardzo mnie zaciekawił wątek dotyczący relacji Yoko Ono z Lennonem a niesamowicie rozśmieszył motyw doszukiwania się na podstawie okładki z płyty Abbey Road znaków świadczących o śmierci McCartneya

najpierw napisałam, że słabe, ale od strony około 170 robi się ciekawie: wtedy to przypada moment przełomowy, cash otumaniony od 10 lat amfą nawraca się. a pisze o tym tak przejmująco, że nadałabym tej autobiografii tytuł: wyznanie wiary

nic mi nie mówią w większości nazwiska, które przywołuje, bo country nie lubiłam nigdy, ale poza tym to opowieść o tym, jak przeżyłem od biedy i ciężkiej pracy na polach bawełny przez prochy i sukces na scenie po dno i powrót do Boga, któremu zawdzięczam wszystko

_________________
ja herez ja herez

Jeśli chodzi o muzyczne biografię,to przeczytałem dość dużo pozycji,
lecz z czego połowa to pozycje o Beatlesach,z racji tego,że kiedyś byłem ogromnym fanem tego zespołu,aż do takiego stopnia,
że właściwie niczego poza nimi nie słuchałem,
ale przejdę już do konkretów czyli mojej listy,istnej czołówki pozycji,jakich w życiu wpadły mi w ręce.
Na pewno autobiografia Keitha jest w tej wyjątkowej liście,oczywiście najwięcej miejsca poświęcił w biografii,swojemu nałogowi z narkotykami
ale i tak sukces że ten nałóg udało mu się rzucić,a i dość smutna jest ta konkluzja,że po pewnym czasie,obcował tylko z samymi ćpunami.
Co jeszcze ostatnia biografia Pink Floydów,z doskonale naświetloną osobą,pierwszego lidera Syda Barreta,
istotnie według mnie najsmutniejszego losu muzyki rockowej,ale to tylko moja opinia,na pewno większość tego tak nie pojmuje.
Z pozycji których najwięcej przeczytałem,czyli biografii Beatlesów,
to "Życie" Johna Lennona autorstwa "Philipa Normana",bardzo ciekawa pozycja,ponieważ oprócz opisania jego życia,
jest tu dużo treści opisujących scenę muzyczną lat 60tych,i kulturę tamtego czasu.
Z pozycji typu zdjęcia + opis,to księga opisująca historię Jarocinów z lat 80tych,jestem bardzo zafascynowany,od kilku lat historią tego festiwalu,
nawet miałem kiedyś pomysł,założyć stronę gdzie bym zebrał,wszystkie bootlegowe zapisy różnych zespołów.
Ostatnia kategoria to książki około muzyczne,tych oczywiście przeczytałem najmniej,bo właściwie tylko jedną,
mówię tu o książce "Obok,albo ile procent babilonu".
Można z niej się dowiedzieć dość dużo,nie tylko o muzyce i środowisku,
lecz także o tym klimacie końca lat 70tych,i początku 80tych.
Przypomniało się tak na koniec,że Elrond niegdyś narzekał na styl autobiografii,ale według mnie oczywiście,
jest to dość krytyczne spojrzenie,bo przecież oni są muzykami,a nie pisarzami.
I to tyle z mojej strony,o książkach muzycznych.

TO bym chętnie sprawdził.

_________________
gdzie znalazłeś takie fayne buty i taką fayną głowę?


FORZA NAPOLI SEMPRE!

Ciągle się nie mogę zabrać za wpis o biografii Lemmy'ego, którą czytam. Jest to czad na maksa

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Hehe . Ja dwa słowa napisałem w wątku Motorheadowskim, ale właściwie nie o samej treści. Ot, chciałem Cię sprowokować .