Ultima Thule

Kiedy się urodził, zrozumiałam, że macierzyństwo wynalazł ktoś, komu było potrzebne na to jakieś słowo, bo ci, co mają dzieci, nie troszczą się, czy jest na to słowo, czy nie. Zrozumiałam, że lęk wynalazł ktoś, kto się nigdy nie bał; dumę ktoś, kto nie zaznał dumy. Pojęłam, że nie o to chodziło, że były usmarkane, ale że jedni drugich musimy używać słowami, tak jak pająki na na wysnutej z ust pajęczynie zwieszają się z belki, kołyszą się, kręcą, ale nie dotykają, że tylko przez uderzenia tego pręta moja krew i ich krew mogła płynąć jednym strumieniem.

No to Zappy "Takiego mnie nie znacie"?

"Lala" jest w moim zasięgu

Cytat:

Błędem byłoby sądzić, że na obrazach ukazała bezpośrednio treść swoich przeżyć.Nie ma na nich ani postaci ludzkich, ani anegdoty.
Są to martwe natury: krzesło przy oknie, wazon. Ale rzecz osobliwa: człowiek powiada „krzesło", „okno", „zegarek", słowa te oznaczają zwyczajne przedmioty otaczającego nas obojętnego świata, a my nagle przekazujemy przy ich pomocy jakąś nieokreśloną patetyczną wiadomość z głębi naszej istoty. Powiadamy..krzesło", ale nie o krzesło nam chodzi — i rozumieją
nas. A przynajmniej zrozumie nas ten, dla którego utajona, szyfrem pisana wiadomość jest przeznaczona;dosięgnie go ona poprzez obojętny i wrogi tłum. Para sabotów, żagiel, krzesło nie znaczą te saboty, ten oto
biały żagiel, to krzesło ze słomy, ale znaczą ja, Van Gogh. Vincent (przede wszystkim Vincent), moja tęsknota, moja udręka, moja samotność; są one właściwie moim autoportretem, opisem moich najgłębszych bolesnych przeżyć. Posługując się byle jakimi przedmiotami ze świata istniejącego poza nami, świata,który był, kiedy nas nie było, i który chyba będzie
trwał obojętny i zimny, kiedy my pomrzemy, budujemy z nich chwiejny most (podobnie jak poeta ze słów) dla pokonania przepaści, jaka zawsze otwiera się pomiędzy człowiekiem a światem; są one jak gdyby symbolem tego, co tkwi ukryte w głębi nas: obojętne, obiektywne i nijakie dla tych, co nie potrafią odczytać szyfru, ale gorące, napięte i przepojone ukrytą intencją dla wszystkich, którzy go znają. W istocie nie są to przedmioty wzięte z obojętnego świata, lecz stworzył je samotny człowiek,rozpaczliwie pragnący porozumienia. Postępuje on z przedmiotami, podobnie jak dusza postępuje z ciałem: nasyca je swoim uczuciem i swoją tęsknotą, co przejawia się w zmarszczkach na czole, w błysku oczu, w uśmiechu i w grymasie ust; jak duch, który usiłuje rozpaczliwie objawić się w obcym, nieraz przeraźliwie obcym, ciele histeryczki albo zawodowego medium.
Tak też i ja mogłem dowiedzieć się po trosze o tym. co działo się w najbardziej ukrytym, a dla mnie najdroższym zakątku duszy Georginy.
Ale po co, mój Boże? Po co?

rozruszajmy

Co najmniej dwie osoby