Z moich wpisów na forum wynika, że poświęciłłem Ulissesowi 38 dni. Wygląda na to, że średnio czytałem 15 stron dziennie. Oczywiście nie jest to prawda, ponieważ jednego dnia czytałem, drugiego może i też, ale trzeciego już nie, za to dnia 38 stron osiemdziesiąt czy ile - wiadomo jak to jest. Niemniej ogólnie zwykle czytanie idzie mi szybciej - tu odczuwałem jednak pewien opór materii i w efekcie zmęczenie. Ale to wcale nie jest jakiś głos przeciw! Nie uważam, że literatura zawsze musi być łatwa w odbiorze. Zresztą trochę podszedłem do tej książki jak do wyzwania
.
Nie bardzo wiedziałem czego się spodziewać, ale też nie zamierzałem Ulissesa gruntownie studiować - chciałem zobaczyć co to, spróbować, sprawdzić, zmierzyć się z nim. Dlatego czytałem całkiem zwyczajnie, można powiedzieć - prowizorycznie: na początku zanotowałem kilka słów do sprawdzenia, ale potem całkiem to zarzuciłem i opierałem się na własnej /średniej powiedzmy/ znajomości "wyrazów obcych", łaciny, francuskiego czy innych języków. A że nie byłem uprzedzony, przestrzeżony, zorientowany, to co rusz czekały mnie zaskoczenia i niespodzianki. Czasem dobrze nie przerobić czegoś w szkole - mieć takie braki do nadrabiania w ciągu życia
.
Narracja niekiedy mnie męczyła, zwłaszcza w pierwszych rozdziałach były takie momenty, że grupa mężczyzn gdzieś tam siedziała i gadali - gubiłem się w tych dyskusjach o Szekspirze czy innych sprawach, ale niezrażony szedłem dalej. W końcu nawet samemu spędzając podobnie czas nie zawsze nadążam, ogarniam, nie zawsze chce mi się słuchać. Wydaje mi się, że takie podejście może być nawet zgodne z duchem książki, z biegiem tej narracji, która tak dobrze oddaje wałęsanie się po mieście, przesiadywanie tu i tam. Zaskakiwały mnie te różne zmiany stylu, dopasowywanie konwencji do opisywanej sytuacji - ale gładko w to wchodziłem. To że książka nie jest łatwa w odbiorze wynika z tego jak jest napisana, a jest napisana bardzo intensywnie (przypominałem sobie co Stasiuk mówił o narracji w Soul Side Story: dżdżdżdż, ciągły atak
) - ale i to mi odpowiada, łapię ten nerw, śmieszą mnie te różne zaskakujące i czasem wariackie wtręty. Kojarzyło mi się to nieco z Beckettem, zresztą nie tylko to. A często też wyobrażałem sobie film - ciekawe czy ktoś się na to już porywał? Myślę, że teraz są możliwości i jakaś odpowiednia ekipa mogłaby to zrobić. Całą surrealistyczno-pokręcona sekwencja z burdelu mogłaby robić powalające wrażenie!
Rozumiem już teraz całą tę otaczającą Ulissesa Legendę. Sam chyba też trochę inaczej teraz traktować będę 16 czerwca
.
Tak sobie tu piszę o tych zewnętrznych sprawach, ale muszę też dodać, że oczywiście nie tylko forma mnie zainteresowała, tyle że nie umiałbym sam na razie za dużo powiedzieć o innych rzeczach. Zresztą to wszystko wydaje się całością. Ale wrażenie jest niemałe...
Poza tym są w Ulissesie pewne Armiowe tropy!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
