Muszę pójść ogólnie w stronę opinii Piły o Whartonie. Choć zupełnie nie w szczegółach, bo "Spóźnieni kochankowie" podobali mi się BARDZO. I może też tak ostro bym go nie traktowała - książki wpływają na ludzi i jeśli kogoś Wharton ukształtował, wagi temu odjąć nie wolno.
"Ptasiek" jest swoistym przypadkiem w linii produkcyjnej fabryki "wharton.co". Czytałam większość, choć bez nowszych pozycji, każdą skończyłam, w każdej było coś dobrego i coś nudnego. Chyba nazwałabym to porządną klasą średnią. Może on napisał za dużo? Mam czasem wrażenie, że to jeden z tych twórców, którzy mają 1000 pomysłów na sekundę, ale to wcale nie oznacza, że wszystkie są wybitne. Tak samo, jak to, że nie zawsze jeden pomysł starcza na cały długi utwór. Wielka popularność Whartona w Polsce jest ewenementem na skalę światową, nigdzie nie ma AŻ TYLU fanów.
Niekiedy jego powieści przypominają mi utwory Irvinga, którego "Świat wg Garpa" wyprzedza wszystko inne, co nie znaczy, że nie warto tego czytać. Ogólnie wolę Irvinga, bo wydaje mi się bardziej dopracowany, ale (może teraz popelniam jakies straszne literackie faux pas?) dla mnie to ta sama półka. Chętnie, ale nie za często.
O półkę wyzej stałby Vonnegut z "Rzeźnią nr 5". Ale wariactwo Vonneguta z innych utworów trafia do mnie o wiele bardziej niż z lekka emfatyczna emocjonalność Whartona.
Caroll dla mnie to zupełnie inny regał, więc trudno mi porównywać. "Krainy Chichów" nic nie przebija, choć wielką słabością tej książki jest to, że znajomość rozwiązania zabija przyjemność ponownej lektury.
A Coehlo - heh, przykro mi to stwierdzić, ale on by chyba leżał za szafą. Przykro mi, bo wiem, że wielu osobom ukształtował spojrzenie na świat, wielu pomógł w trudnych sytuacjach. Ale to takie wtórne!! Z tego typu książke preferuję "Tao Kubusia Puchatka" albo jeszcze lepiej samego "Kubusia Puchatka" odczytanego w odpowiedni sposób.
Problem z tymi "naprawczymi" książkami jest taki, że jak ci jakaś wpasuje się w odpowiedni moment życia, to przepadasz. Stają się drogą a ty wyznawcą. Właściwie nie mam nic przeciwko, tylko jak się jest nieco bardziej świadomym ("miej świadomość!"), a czasem wystarczy większa wiedza i umiejętność rozpoznawania użytych przez autora środków, to to już NIE DZIAŁA. Stąd określenie "literatura nastoletniego buntu" ma sens - sprawdza się w życiu! Inaczej książki się przeżywa jak się ma 8 lat, inaczej jak 16, i inaczej jak 35. Nie widzę nic złego w książkach "kultowych" - zawszeć to jakieś ćwiczenie umysłu! A jak się potem o nich rozmawia! Super - ja się cieszę, jak ludzie w ogóle czytają literaturę, mam podejście raczej antropologa niż literaturoznawcy (hah, może dlatego nei skończyłam swoich studiów) - lubię obserwować to, co ludzie robią NAPRAWDĘ, niż to co robić powinni.
Ale offtop...
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
)
), ale myślę, że "zbuntowane nastolatki" (cokolwiek to znaczy) też mógłby uradować. A - kto wie - może nawet zbuntowanych nastolatków (to jakaś lepsza kategoria?)...Ta wartka akcja, ciemne ulice gdzie jest mrok , sensacja, zbrodnia i kara, romantyczne mordobicia aż krew się leje, i wreszcie pościgi ulicą Inflancką! 
