No to mamy wątek.
Zacznę od "Doliny Muminków w listopadzie" (choć kto wie - może należałoby zostawić ją na pyszny deser...). Najlepiej ją znam, co jakiś czas czytam i wg mnie jest to szczytowe osiągnięcie muminkowe.
Co w niej jest takiego?
1. "Fiński efekt geograficzny" - tam o wiele bardziej niż w Polsce, listopad to spadanie w przepaść. To zjazd po pochyłej równi w stronę polarnej nocy. Czuje się to na każdej stronie. Bohaterowie niby jeszcze robią sobie przecież piknik na świeżym powietrzu, Wuj Truj łapie ryby niemal jak latem, przechodzi ostatnia burza.... a przecież czuje się, że zima jest tuż tuż, że zaraz mrok, zimno i śnieg wkrótce zejdą z gór. I że ta historia skończy się szybciej niż byśmy chcieli, bo przecież po pierwszym śniegu wszyscy wrócą do siebie...
2. Bohaterowie - jakie genialne skupisko postaci! Pewnie się o tym rozpiszecie, ja tylko krótko o moich subiektywnych odczuciach
FILIFIONKA - kiedyś jej nie lubiłem, aż zdałem sobie sprawę że o to pani Tove chodziło! Filifionka jest nielubiana i ona sama zdaje sobie z tego sprawę. Rozdarta pomiędzy rozpaczliwą potrzebą akceptacji, strachem a swoją uporządkowaną wizją życia, usiłuje pokryć to rozdarcie apodyktycznością.
PASZCZAK - z nim miałem odwrotnie... sympatyczny gość, który jednak okazuje się nieco natrętnym Panem Organizatorem i Wujkiem Dobra Rada. Pod tym wszystkim kryje się jednak w sumie zagubiona istota, która mimowolnie sama sobie zadaje natrętne pytanie o swoje nieudacznictwo...
HOMEK TOFT - ostatni będą pierwszymi. Niby najmniej ważna postać okazuje się kluczową i to on przywita Muminków na końcu. Homek, który w szamotaninie wewnętrznej uwalnia się od potworów...
Oni wyjdą z Doliny inni, ten listopad im pomoże...
Ale są też
WŁÓCZYKIJ - po prostu idol. Kolejny archetyp. Wszyscy w Dolinie go podziwiają i ja też go podziwiałem. Ale i on potrzebował tego listopada, widać trzeba było zezłościć się na Paszczaka, znosić marudzenia Wuja Truja i humory Filifionki by znaleźć swoje pięć taktów.
MIMBLA - też trochę "ponad", jak Włóczykij. Ale u niego to wynik pewnej świadomej filizofii, nie bez chwil zniechęcenia. U Mimbli to czysta radość życia i nieprzejmowanie się drobiazgami. Zapewne celowo - zupełne przeciwieństwo Filifionki.
WUJ TRUJ - mimo jego całej trujowatości ta starość budzi jakiś szacunek. Nie daje zepchnąć się filifionce do roli bredzącego dziadka. Kaprysi, wymaga i żąda, jest nieznośny ale dziwnym trafem nie budzi antypatii.
3. Cała konstrukcja książki - to osobne "dochodzenie" bohaterów do Doliny, każdy ze swoim bagażem spraw, to że żaden Muminek nie odzywa się tu ani słowem, a jednak cały czas gdzie ich czujemy itp smaczki. Można by z tego zrobić świetny film fabularny (byle nie w Hollywood
)
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
)
