Ultima Thule

ale mnie wkurzacie

_________________
J 14,6

Dziękuję za wyczerpujące rzecz relacje, prawie poczułem się, jak gdybym zajmował jedno z krzeseł. Jakość nie zaskakuje, cieszy obecność wielu byłych i obecnych (a może też przyszłych ) mieszkańców Najdalszej Wyspy.

_________________
Go where you think you want to go
Do everything you were sent here for
Fire at will if you hear that call
Touch your hand to the wall at night

Ja po prostu zapomniałem, że to ma mieć rygor radiowy i byłem nastawiony na to, że muzycy sobie wchodzą swoim tempem, żeby tak ze kwadrans postroić sprzęt i takie tam, aż w pewnym momencie Budzy da znak i koncert się zacznie dopiero wtedy. I dopiero wtedy zacznie się interakcja...

Co do słuchaczy specjalnego typu, to jednej takiej widocznie się tak spodobała perspektywa chodzenia na koncerty, że ledwie kilka godzin później zaczęła dawać znać, że już chce na kolejny iść o własnych siłach i odpowiednie kroki już się dokonały.

_________________
Poranek jest dziwnym zjawiskiem, nie rozumiem go

Dzięki za rele! Skład faktycznie niespodziany... mam nadzieję na podobny występ w Wielkopolsce za niedługi czas.
Ach, "Na niebie ciągły ruch", zazdroszczę usłyszenia tego na żywo

_________________
W życiu może zdarzyć się wszystko, a zwłaszcza nic

Fajnie!
Gratulacje!

Panek, Monika, gratulacje!

_________________
Wiatr jest szary
a księżyc zielony

Ja pojawiłem się na koncercie z żoną i z synami, bo 2 godziny przed koncertem wykruszyła się opieka dla dzieci. Zabranie dzieci na koncert było świetnym pomysłem. Chłopcom bardzo się podobało. Młodszy zasnął w połowie. Starszy po kilku utworach podszedł do mnie i zapytał: Tato, który to jest ten pan, który puszcza nam muzykę i opowiadał, że na koncercie tańczą po ścianach? Chłopcom najbardziej podobała się, rzecz jasna, perkusistka. I basista podczas utworów bisowych (tylko temu, który nie spał oczywiście).
Skład zespołu bardzo mnie miło zaskoczył. Byłem na koncercie Lunowym w Poznaniu na Luxfeście i liczyłem, że jeszcze kiedyś uda mi się być na podobnym koncercie. I udało się. Była moc w tych wykonaniach. Wgniatało mnie w fotel. Najmocniejszy moment dla mnie to Umieraj. Budzy był w formie opowiadaczej. Świetnie się słuchało. Moja żona i znajomi, których na ten koncert zaprosiliśmy, również byli pod wrażeniem opowieści i, oczywiście, całego występu.
Było sporo ludzi. Organizatorzy dostawiali krzesła.
Jeden z moich najlepszych koncertów.
Oby tego było więcej.

_________________
J 14,6

Była transmisja radiowa ? Jest nagrywka ?
Bardzo dobry koncert. Byłem bardzo bardzo pozytywnie zaskoczony i obdarowany dobrą muzyką i tekstami między.
Poza rewelacyjnym Tomaszem - w formie, dobre wrażenie zrobił na mnie bas Gero i jego ruch sceniczne i chórki oraz odjechane klawisze.

O tak! Bas à la McCartney, a w sposobie poruszania też coś z Paula było.

A ja znalazłem przed chwilą fragment na YT:

_________________
Żeby się nie bać, iść do przodu,
Podnieść głowę, zaufać Bogu,
Tak sobie myślę, sercem czuje, tego właśnie potrzebuję!

Kurde, jakbym wiedział, że tak będzie, to bym przyszedł

_________________
www.polake.art.pl

i niech tak już będzie, bo

no właśnie

_________________
J 14,6

Dlaczego ten temat ma taki tytuł bez wyrazu? To taki świetny koncert był!

Budzy naprawdę w doskonałej formie. W tym repertuarze nie ma miejsca na śpiew a la Rimbaud, ale słychać było w jego głosie determinację, podskórne napięcie i świadomość śpiewanego słowa. No i ta niepowtarzalna barwa! Do tego opowieści, które tamtego wieczoru miały moc niezwykłą - w tym swoim niezwykłym i poruszającym balansie między żartem, surrealizmem a komunikowaniem spraw najpoważniejszych. Niebo trzeba ponieść już dziś!

Skład szeroki - ze Stanisławem na gitarze i Karolem na klawiszach (grał więcej dźwięków niż dawniej!). Uwagę przykuwała oczywiście Beata, ze swoim charakterystycznym bębnieniem. Jej styl zrósł się z utworami Budzego - szczególnie cenię te tanścoszkieletowe stukoty. Natomiast chwilami zastanawiałem się czy nie gra za mocno, czy akcenty wilczopająkowe zawsze są na miejscu (czasem były!). Za to muzykiem, który ewidentnie miał największą ochotę, żeby sobie pograć, pomuzykować z innymi był Gero. Często odchodził od "kanonczych" linii basowych i to - jak w Trenie - z doskonałym skutkiem! Mam też wrażenie, że muzycznie najsilniej połączony był z Budzym, a niektóre ich harmonie wokalne były po prostu olśniewające!

Do tego publiczność: pełna salka, dużo znajomych, sporo dzieci, które włączały się w przebieg wieczoru w bardzo fajny sposób. To wszystko jakoś wyjątkowo grało ze sobą i z muzyką Budzego, którą naprawdę trudno porównać z czymś innym, szczególnie pod kątem aury, klimatu środkowoeuropejskiego lata, z cierpkimi zapachami, kurzem, popołudniowym słońcem i żywymi ludźmi w rozległych przestrzeniach.

_________________
Nic już nie przeszkodzi Elizie Orzeszkowej