Przypadła mi ta płyta do gustu, więc spiszę kilka nieuporządkowanych wstępnych myśli.
Osobliwości to oszołomienie, wyjście na otwartą przestrzeń, natura zapiera tu dech. Jest fascynująco, zgoda z mareckim.
Ale więcej w tym ostrości, dzikości, nieoswojenia, niż w Szkieletach. Więcej też abstrakcji i dramatyzmu niż na Freaku, choć pewne pokrewieństwo można zauważyć (także w odniesieniu do natury;
I'm so green). Jednak pierwsze wrażenia mam lepsze w tym przypadku, podobnie jak Aras:
arasek pisze:
staram się chodzić po tych odjechanych przestrzeniach i nawet idzie mi to lepiej niż w przypadku „Freaka”.
(Super wpis, tak w ogóle!)
Mała śmierć – bardzo do mnie od pierwszego usłyszenia przemówiło to zobrazowanie śmierci jako pełzającego robaka, jako myśli, której chętnie by się pozbyć, którą przechowuje się w odległych rejonach mózgu, ale która natrętnie jak owad brzęczy i nie daje o sobie zapomnieć, i upomina się o swoje -
daj mi jeść.
Człowiek nie jest sam – mieszane odczucia, w tym sensie, że w zależności od nastawienia intryguje albo męczy. Ale z pewnością jest tu adekwatność formy i treści. Krzyk.
Amor Sui – aforystyczna prostota tekstu, bardzo dobre. Wokal w "miłość" kojarzy mi się z "Zerem zer" Janerki.
Miło by było... miłość
Mordopolis – to jest noc. Niskość i głębia muzyki, zwłaszcza w zwrotkach, od razu mnie chwyciły, refren mniej. Konik Garbusek pojawia się po raz pierwszy; mroczne miasto, w którym czeka się na ratunek i nieskończoną dal.
Dziwadełko – poza kontekstem płyty trochę nie miałam ochoty słuchać, ale tu – jak najbardziej. Wracamy do natury, która – znów – przyjazno-wroga. Góry, wierzba, rzeka skontrastowane z trupem i płaczem. Płaczący siwy duch na wierzbie jest wyjątkowo przejmującym obrazem, mam go przed oczami. Człowiek w obliczu natury, zachwyt miesza się z przerażeniem. Tajemnica.
Imię – dziwów ciąg dalszy. Bardzo wkręcający się w mózg refren. Tygrys mrugający z oddali skojarzył mi się z tygrysem Blake'a,
burning bright in the forests of the night. Pasuje mi ten Blake zresztą generalnie do płyty. Groza i zachwyt stworzeniem.
Natura nature – ach, lubię. Natura fascynująca, energetyczna, ale zupełnie niesielankowa. Okrutna. Prawdziwość, choć też groteska. I jeszcze to ponaglenie –
wskóraj! Mobilizujący numer.
Bestiarium – pierwsze wrażenie: nie strach i nie śmiech, a irytacja. Teraz częściej mnie bawi. Jest to z pewnością odważny numer, ale znów – dobrze wpasowuje się w całość.
Wio Garbusku – dziwna dzika podróż. Jest tu też trochę klimatu Starszych Panów
(gdzieś wcześniej też miałam to skojarzenie, już nie pamiętam gdzie, ale dobrze mi to współgra z groteską)
Ciszej i Gorsze dziecko – piękne, przestrzenne i wzruszające. Rzeczywiście (jak pisał panek) trochę jak teksty lata temu czytane w "Tylko Rocku"; tak się czuję. Zapach deszczu i łza. Dziękuję.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
u mnie jest jakaś wyspa....antarktyda ?
Ale jak już wspomniałem, teksty przypominają mi te sprzed kilkunastu lat. W międzyczasie pojawiły się UT, Prozess, Luna i Freak, które musiały zostawić swoje ślady, ale jest tam silna więź także ze starszą twórczością. Mam wrażenie, że z czasem Budzy tekściarz Armii, Budzy malarz, Budzy autor wierszy do Tylko Rocka, Budzy tekściarz projektu solowego, Budzy wokalista Siekiery i Trupiej Czaszki coraz bardziej się łączą. Można to określić jako dopełnianie się artysty. Nie chcę szafować słowem "dojrzewanie", nie dlatego, żebym był wiele młodszy od Budzego, ale dlatego, że słaby ze mnie znawca sztuki. Jednak podobne mechanizmy zdarza mi się obserwować i u innych.
Moje zacieki są okrągławą plamą.
