Książka dotarła dzisiaj od Groszka (wielkie dzięki
). Pierwsza myśl była taka, żeby poznać ostatnie zdanie, ale obiecałem sobie, że nie przeczytam go, dopóki nie skończę książki.
No i znam już to ostatnie zdanie. "Połknąłem" całość mniej więcej w ciagu 6 godzin.
Narracja galopuje, tak, że trudno się zatrzymać, jak w trakcie schodzenia po stromym zboczu. Po przeczytaniu ogarnął mnie dziwny spokój. Dzieło niezwykłe, bardzo mistyczne. Patrzylem na świat trochę jak dziecko, powróciły i moje wspomnienia z czasu, kiedy byłem małym chłopcem, takie, o których myślałem, że dawno wymazały się mi z pamięci. Lasy, łąki jeziora, są jak żywe, mimo, że opisy np. przyrody nie są wcale specjalnie rozbudowane. Tak samo postacie. Są momenty, w których jakoś nie po drodze byłoby mi z pomysłami Autora, ale to nic. Dzieło jest niezwykłe. Przypomina nieco wywiad
oral history (nie, żebym jakoś fascynował się, że tak to ujmę, "lewicową historiografią", niemniej, sama metoda jest ciekawa.
). Budzy jest jakby stworzony (jak zauważylem na spotkaniu autorskim w Rotundzie) do takiego opowiadania, choćby dlatego, że nie opowiada w kółko jednej i takiej samej historii, mimo, że to przecież te same dzieje; potrafi coś dodać, coś inaczej naświetlić, coś choć trochę zmienić. I to też jest jeden z powodów, dla których ta książka jest tak niezwykła.
No i dowiedziałem się/skojarzyłem w końcu, że Dzyń i Gero to jedna i ta sama osoba
Książka odziera Armię i Budzego z atmosfery tajemnicy, ale na szczęście nie do końca.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Chyba czas kupić okulary.
