|
Prolog książki, znalezionej w głowie i jakoś nie mogę się zebrać, żeby dalej to pociągnąć
„Pacifisto”
Zaczęła się ta historia za czasów panowania Ludwika XVI… Albo nie… A może jej początek, to już panowanie Ludwika XV, który za wszelką cenę chciał dorównać temu, który był Czternasty, tylko mu talentu zabrakło?… A właściwie, to może jeszcze wcześniej, bo może coś, co tę historię zaczęło, co było jej pierwszą przyczyną, to już za czasów nieszczęsnych, ostatnich Walezjuszy powstało?… Próżno dziś spór wieść. Zresztą, nie czas na to, bo historia czeka, aby ją nareszcie opowiedzieć. Ale… z drugiej strony, zawsze warto zacząć od samego początku, żeby nam nikt nie zarzucił, żeśmy coś pominęli. Więc może zacznę od zupełnego początku?… Tak, tak będzie najlepiej.
„Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało…” Nie śmiej się, Drogi Słuchaczu, nie reaguj przesadną wesołością. Tak, tak to jest właściwy początek całej opowieści, jak i zresztą, wszystkiego innego. Bo, można by rzec, ta historia ma dwa początki, tak jak i dwie rzeczywistości, które się w tej najprawdziwszej na świecie opowieści, przeplatają. Dla każdej z tych rzeczywistości jest oddzielny początek, dla ziemskiej- ziemski, a dla nadprzyrodzonej- nadprzyrodzony, a oba razem i tak mają Wspólne Źródło i Wspólną Przyczynę.
Bo nie da się tej historii zrozumieć, ani jej opowiedzieć nawet, bez opowiedzenia tego, co się zdarzyło zanim jeszcze powstał świat, na którym ja i Ty, Drogi Słuchaczu, wsłuchujemy się w słowa tej najprawdziwszej w świecie opowieści, zanim wszystko zaczęło mieć swój czas i swoje miejsce, kiedyśmy jeszcze My, ja i Ty, Drogi Słuchaczu, dla siebie samych byli tylko wyobrażeniem, już ukształtowanym przeczuciem, które same o sobie jednak nie ma pojęcia i samo siebie nie rozpoznaje. Ta historia już trwała i to nie tylko
w Umyśle Tego, który sam pierwszy wszystko pomyśleć musi nim to zaistnieje, ale trwała już, tak naprawdę, już pierwszy bohater tego dramatu rozgrywał z Bogiem swoją partię szachów, choć jeszcze się ona nawet nie zaczęła, bo czasu jeszcze nie było. Dziwne, prawda? Uwierzysz w to Drogi Słuchaczu, tej najprawdziwszej w świecie opowieści? Ależ uwierzyć musisz! Bo bez Twojej wiary nic, co tu opowiadam nie będzie miało sensu i pozostanie tylko nic nie wartym wspomnieniem, które zatrze się, wyblaknie i na koniec w proch rozpadnie.
Drogi Słuchaczu, jesteś moim przyjacielem od teraz, od momentu, gdy po raz pierwszy otworzyłeś tę księgę i zdecydowałeś się czytać słowa zapisane na jej kartach. Jesteś mi przyjacielem, bo powierzyłem Ci najcenniejszą rzecz, jaką posiadam, słowa tej historii wyryte w mojej pamięci, bardziej trwale niżby w kamieniu, a Ty zdecydowałeś się przyjąć mój dar. Wierzę, że okażesz się godny zaufania, jakie w Tobie kładę. Wierzę, że i Ty mi zaufasz i dasz się poprowadzić przez słowa tej opowieści i przez nie ja stanę się Twoim przyjacielem. Wierzę, że i Ty użyczysz swej pamięci do ocalenia tej opowieści, która dziać się będzie na Twoich oczach.
Ta historia to wszystko, co mi na tym świecie pozostało, co też pozostało po ludziach, którzy w tej historii brali udział, a których imion dziś już nie pamięta nawet wiatr.
Drogi Czytelniku, zapamiętaj ich imiona ze mną…
_________________
"...Trzeba walczyć, aby Bóg dał zwycięstwo..."
św. Joanna d'Arc
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
.]
