Ultima Thule

Kto może zostać kardynałem?

By zostać kardynałem nie trzeba być biskupem ani arcybiskupem. Przez wiele stuleci purpurę przywdziewali nawet świeccy wierni, tyle tylko, że pochodzący z arystokratycznych i zasłużonych dla Kościoła lub dla papieża rodów. Po raz ostatni taki przypadek zdarzył się w XIX w. za pontyfikatu Piusa IX. Początkowo tytuł kardynalski nie był zarezerwowany dla doradców papieży. Kardynałami nazywano duchownych pełniących posługę duszpasterską w jednej z głównych świątyń Kościoła Zachodniego. W Kościele Wschodnim instytucja ta nie była znana.
Wśród purpuratów byli: kardynałowie-kapłani (prezbiterzy), kardynałowie-diakoni, a z czasem, gdy papieże przyłączali do Rzymu znajdujące się niedaleko Wiecznego Miasta biskupstwa, pojawili się także kardynałowie-biskupi. Ci ostatni rządzili podległymi sobie diecezjami. Było ich siedmiu. Kardynałowie-kapłani stali na czele kościołów tytularnych Stolicy Apostolskiej, natomiast kardynałowie-diakoni zarządzali ubogimi dzielnicami Rzymu, a także podlegało im sądownictwo w mieście. Dziś choć przed krdynałami stoją zupełne inne zadania, to podział na trzy "kategorie" purpuratów nadal obowiązuje.
Mimo, że od samego początku purpuraci należeli do grona najbliższych doradców papieży, to jednak przez całe tysiąclecie biskupów Rzymu obierał lud i duchowieństwo Wiecznego Miasta. Dopiero w połowie XI wieku papież Mikołaj II został włoniony głosami purpuratów. Od tego czasu praktyka ta się utrwaliła. Grono kardynałów rosło z 52 w średniowieczu do 70 w XVI stuleciu. Gdy Jan XXIII umierał (w 1962 r.), kolegium liczyło już ponad 80 duchownych. Jego następca Paweł VI w ciągu 15 lat swego pontyfikatu mianował 143 nowych kardynałów.

PS. Zastanawiam się, czy podana przeze mnie (i swego czasu przez Boskiego) strona to jest wiarygodne źródło podobnych informacji.

Bartek - jeśli wybiorą, nie odmawiaj...