Ultima Thule

u mnie - czyt. praga południe - to się "warszawianka" zawsze nazywało/nazywa...

_________________
www.pozarmoskwy.art.pl
www.lubiejewski.art.pl

Teraz mi się przypomniało, że w tej grze były jeszcze rzuty karne, i na tej podstawie obliczano ile bramkarz-delikwent dup dostanie.

_________________
"Ale my kochamy to, co nieświadome; kusi nas wino, miłość i krew." Ernst Jünger

zgadza się... najpierw się grało, że tak jak się nie trawi to się staje na bramce. każdy gol to był jeden punkt na konto bramkarza... jak ktoś uzbierał ileś tam punktów to się strzelało mu karne... ilość strzelonych się przekładała na ilość "dup"

_________________
www.pozarmoskwy.art.pl
www.lubiejewski.art.pl

Jakie kluchy? WARSZAWIANA!

Dokładnie tak! Ja tę grę znałem tylko jako "warszawiankę" i do dziś zachodzę w głowę dlaczego właśnie tak to się nazywało.
Z tym że to tak jak w makao - odmian warszawianki było kilka.
Ta którą ja znałem nie wymagała by piłka była cały czas w powietrzu. Natomiast było w niej parę zabawnych z dzisiejszego punktu widzenia zasad: można było dotknąć piłki raz, potem musiał to zrobić inny gracz (albo bramkarz) i dopiero wówczas można było ją kopnąć. Ale! Gdy powiedziało się "jeszcze raz!", cała zasada brała w łeb i zakaz znikał. Faktem jest jednak, że przeważnie starano się nie nadużywać tej furtki...

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co

Najśmieszniejsze, że w Warszawie ta gra nazywała się „jedno podanie”.

_________________
Sometimes good guys don't wear white

Myśmy to nazywali kluchy. Po odbiciu od słupka można było kopnąć piłkę jeszcze raz. Bramkarzem był ten, który wykopał piłkę na out. A kluchy to po prostu gole, które nabijało się bramkarzowi. Przegrywał ten, kto pierwszy doszedł do limitu, np. 20.

_________________
Youtube

"Jedno podanie" to nazwa, którą znam od kolegów z Gniezna. Używali też oni nazwy... Pele! ("Gramy w Pelego?")

U mnie nazwa na tę grę była jedna i tylko jedna - grało się w kapki. Spytacie, dlaczego? Otóż kapki - jak może część z Was wie - to określenie na podbijanie piłki nogami (tudzież głową) bez opadnięcia tejże piłki na ziemię (Janusz Chomontek itp). Rytuał podwórkowy był taki, że na starcie gry każdy z zawodników robił kapki i ten, który zrobił ich najmniej, zaczynał grę jako bramkarz. A potem to jak u Was, z jedną różnicą:


U mnie przyzwolenie na drugie dotknięcie piłki przez tego samego zawodnika mógł wydać wyłącznie bramkarz. Standardowym pytaniem w tej sytuacji było "Mogę?" - i trzeba było zdać się na łaskę bramkarza. Zwykle było tak, że gdy ponowne dotknięcie miało nie pozwolić piłce opuścić boiska, na zgodę bramkarza nie było co liczyć - w końcu wybijający piłkę poza boisko musiał stanąć na bramce. Bramkarz zatem zgadzał się zazwyczaj tylko wówczas, gdy np gracz z piłką był w cholerę daleko i widać było, że nikomu się nie chce tam biec, żeby tę piłkę dotknąć.

_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.

Tak czy tak - kończyło się to zawsze jakąś sankcją za wpuszczone przez bramkarza gole.
W odmianie, którą znałem było to 5 bramek. Ale można jeszcze było się uratować - po tych pięciu golach strzelano jeszcze bramkarzowi karne, każdy po jednym. Jak obronił - okej. Jak nie obronił, to szczęśliwy strzelec mógł wykonać wyrok. W wersji lajt było to nakazanie bramkarzowi wykonania dwudziestu przysiadów. W wersji hard był to kop w tyłek. I tu było bardzo różnie - najczęściej były to jedynie markowane kopy, wręcz pieszczotliwe dotknięcia butem. Ale czasem obaj zawodnicy mieli ze sobą jakieś zadawnione "ale" i dla kopiącego była to doskonała okazja by w majestacie prawa wymierzyć silne uderzenie. Skopany mógł jedynie przełknąć gorycz upokorzenia i liczyć, że za kilkanaście minut to do niego los się uśmiechnie.

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co