Ultima Thule

Zacznijmy od tego, chociaż nikt o to nie pyta
Nie było obchodów dwudziestu lat Spirita
Gdy się człowiek dorosły próbuje starzeć godnie
Rzadko znajdzie czas na próby co dwa tygodnie

Żeby wygasić piece i wyłączyć muzykę
Nie potrzeba wcale kłótni o politykę
W kołowrocie pracy, rachunków i mieszkania
Nagle cieszyć zaczyna wolny wieczór bez grania

Nikt ze sceny nie krzyczy, a pod sceną też pusto
Kłania się codzienności, kto nie kłaniał się gustom
Nie miał racji poeta, tak się jakoś złożyło
Pociąg jednak odjechał, choć nas w środku nie było

Kilka słów na zawsze zostało w kilku głowach
Przy tej świadomości wszystko inne się chowa
Co było ważne, co było najważniejsze
Trzeba sobie powtarzać, gdy dopadły rzeczy mniejsze

Kiedyś "módl się i pracuj", teraz już tylko "pracuj"
Nie mamy dla was czasu, nie macie na nas czasu
Kiedyś "prawdą a pracą", teraz już tylko "pracą"
Nie macie dla nas czasu, nie mamy na was czasu

Gdzie są wszyscy ci, których teraz z nami nie ma,
Jaka jeszcze za życia przysypała ich ziemia?
Ustawiam drogowskazy i idę w swoją stronę
Użyj "odtwórz ponownie", gdy wszystko już skończone

Czyściec narodów

Tak łatwo upadamy
Tak łatwo gnuśniejemy
Tym, którzy chcą odebrać nam wszystko
Swe prawa darmo oddajemy
Łatwo rzucamy duże słowa
Mając wielkie dziury w pamięci
Jakbyśmy w miejscu przez Boga porzuconym
Raz na zawsze zostali przeklęci

Lepiej się nie szarpać, za wiele nie marzyć
Nigdy nie wiadomo, co się może zdarzyć
Znamy swoje miejsce, ostatni w szeregu
Topiąc życie w bagnie centymetr od brzegu

By nas nie widzieli, nisko mamy głowy
By nas nie słyszeli, ściszamy rozmowy
Zanim ktoś nas skarci, ktoś na nas nakrzyczy
Pilnujemy marzeń na najkrótszej smyczy

Mijamy swoje okazje
Nie umiemy znaków odczytać
Pozwalamy przemawiać ciągle w naszym imieniu
Tym co w każdym z nas widzą niewolnika
Latami głową w mur walimy
By się cofnąć, gdy ściana już pęka
Chcąc zniszczenia tyranów, końca nocy, oddechu
Gdy jest blisko zaczynamy się lękać

Lepiej się nie szarpać…

Czas nam znowu ucieka
Żadne z dzieci z wojny nie wraca
Przyszłość dawno sprzedana za fałszywe uśmiechy
Przekleństwem na ustach powraca
Czy nie ma dla nas nadziei
Czy tylko w złym miejscu szukamy
Przez fałszywych doradców oszukani, sprzedani
Widząc światło w tunelu zawracamy

Lepiej się nie szarpać…

Wzmocnione piasty kół naszych wozów
Pracują nieustannie
Przemieszczamy się od dziesięcioleci
W ostrym zapachu pociągowych zwierząt
Nie zależy nam na pięknie czy zabawie
Zależy na morderczej skuteczności

Mocne, drewniane, basowe konstrukcje
Nabite ćwiekami, okute żelazem przesterów
Formujemy je w czworobok
I wiążemy łańcuchami blastów
Wszędzie możemy stanąć do bitwy
I wszędzie stajemy

W starciu łomoczą morgenszterny
Huk giętej blachy i łamanych kości
Warczą uderzające bełty
A nasze przekonania
Pieczętujemy krwią i potem
Gotującą się w gardłach flegmą

Nam nie zależy na pięknie
Lecz dostrzegamy je czasem
W posępnym krajobrazie cierpienia
W budzącej grozę pojemności świata
To my, Napalm Death
Husycki tabor zwyrodniałego hardcore punka