W młodości szkolnej miałem tak samo... wręcz w liceum robiliśmy sobie bezwstydne jaja z harcerzy, którzy mieli w szkolnym schronie pomieszczenie sąsiadujące z naszym (gdzie mieliśmy próby naszego zespołu
).
I pewnie tak by zostało, gdybym się na własne oczy nie przekonał, jak to może być...
Przy czym oczywiście napisałem tu bzdurę:
Crazy pisze:
w wieku lat 20, kiedy poznałem moją narzeczoną, niebawem żonę
Poznałem ją kilka lat wcześniej, ale wtedy zaczęliśmy być razem i dałem się wciągnąć w harcerstwo...
Konkretnie to miałem 19 i pół roku.
Mój pierwszy wyjazd był nadzwyczaj udany (5 gwiazdek
) i chyba wręcz idealny na początek dla takiego raczej antymundurowca.
Pojechaliśmy na zimowisko do schroniska na Przechybę. Był to wyjazd kameralny jak na harcerskie standardy, w sumie połowę stanowiła kadra... a jego charakter był tak naprawdę bardzo mało harcerski. Właściwie w ogóle! Tyle tylko (i aż!), że oprócz mnie i jeszcze może dwóch osób wszyscy obecni byli harcerzami zebranymi z dwóch zaprzyjaźnionych szczepów. Nie robili tam chyba nic stricte harcerskiego, głównie odbywało się jeżdżenie na nartach na pobliskim stoczku (sam wtedy się dopiero co nauczyłem, więc dla mnie idealne), jakieś wycieczki, no i wieczorami - śpiewanki.
Wtedy wszyscy zbierali się w jednym pokoju, rozsiadali na piętrowych łózkach (hej... jak w pokoju 112 we Szczesze!!!) i śpiewaliśmy sobie piosenki różne, których wtedy jeszcze za bardzo nie znałem... i dużo było tych jakże często wyśmiewanych Bukowin i SDM-ów... ale też znany i lubiany na poddaszu Krzyżowiec
Mi się one wydały piękne.
Atmosfera tych śpiewanek miała w sobie coś tak czarującego, że po powrocie właśnie to wspomnienie za mną najbardziej chodziło i nie dawało spokoju... i nie dało, póki znowu nie usiadłem z tymi ludźmi do wspólnego śpiewania!
Mogę chyba powiedzieć, że pod względem intensywności da się to wprost porównać do manewrów, na których sobie z Gerem śpiewamy. Wcale nie jest tak, że manewry sa mi droższe od obozowych śpiewów dlatego, że tam śpiewaliśmy Opadly mgły, a tu I am the walrus... Po prostu tamto jakoś się skończyło, odeszli ludzie, z którymi byłem związany, a TO trwa.
Na pewno wyższa wartość muzyczna spotkań okołosoundropsowych sprawia, że możemy sobie śpiewać we dwóch gdzieś w kuchni czy w 20 osób w schronisku Szczecha, czy gdziekolwiek - i zawsze będzie to coś.
Przy tamtych piosenkach ważniejsze od samej muzyki była atmosfera, skupienie, czar otoczenia, poczucie wspólnoty. Ale te elementy BYŁY i nie ma sensu abstrahować od nich muzyki... to było całością, całością w sumie idealną.
P.S. Hehe, zapomniałem dodać, że pierwsze moje harcerskie zimowisko kojarzy mi się też nieodmiennie z nocami zarwanymi wskutek gry w brydża do nieprzyzwoitych godzin, kiedy już śpiewanki się skończyły i dzieci poszły spać
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
i uważam, że bardzo zaiste dumnie wyglądają 
( choc i tacy się zdażają ). Ja dla chłopaków pełnię rolę Wodza ale także starszego brata, opiekuńczego, troskliwego i sądze, że ta dziewczyna z tego co powiedziałaś natalio tak samo zachowuje się w stosunku do Niny - a jeżeli tak jest to ekstra 
