Pet pisze:
Jestem w połowie
Ja jestem prawie przy końcu, ostatnia część, kiedy już (uwaga, spoiler, o ile komuś zechce się dojść do końca tego gówna - czy jakby pewnie autor napisał -
please, nalejcie mi
tekili -
shitu)
narratorem jest stara już (uwaga - powrót do przyszłości - mamy jakiś dwa tysiące dwudziesty conajmniej) Xenna, która mieszka w Meksyku, jest nawiedzana wspomnieniami i tęsknotą za "mamikiem", a na śniadanie jada tortille z tuńczykiem. I tu już nie mogę, bo tak, jak jeszcze masochistycznie przejechałam przez dwie części (omijając kilkustronicowe opisy gatunków wódy i wtykane na zasadzie ctrl c ctrl v "momenty"), to wypracowanie "wspomnienia z moich wycieczek do Meksyku" pisane w 1 osobie rodzaju żeńskiego plus "jak mały Kazio wyobraża sobie kobiece pożądanie" zabija mnie z każdym akapitem.
Recenzję tego dzieła można zawrzeć w słowach trzech: co za gówno.
I nie chodzi mi już nawet o to, że prawdopodobieństwo psychologiczne (wszystkich postaci) jest bliskie zeru, że w kółko jest to samo, że nuda itp., że "punkowość" to kilka cytatów i nazw zespołów wstawionych kompletnie od czapy i na siłę. Ja to wytrzymam. Harlequiny wytrzymywałam. Nie wytrzymuję za to języka i dialogów. Tak NIKT ze sobą nie rozmawia. NIKT. Nawet w bravo-foto-story niemieckie kalki językowe są bardziej podobne do normalnych dialogów międzyludzkich.
Ble ble ble.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
