|
Agnieszka Hałas - Dwie karty/Pośród cieni/W mocy wichru/Śpiew potępionych/Czerń nie zapomina + kilkanaście rozproszonych opowiadań
Czyli cykl "Teatr Węży" w pełnej krasie. Cóż rzec? Jest Agnieszka z pewnością osobą utalentowaną, której nieobce są i pomysły na konstrukcję świata, i plastyczność opisów, i psychologia postaci. Z każdego z tych aspektów wywiązuje się co najmniej dobrze i nie będę ukrywał, że - jakkolwiek nie przepadam za fantasy, a mroczność tego cyklu nie raz wydaje się trochę na siłę - całkiem wciągnęły mnie te historie i czytałem je z niemałą przyjemnością. Jedyny problem w tym, że czytałem całość jednym ciągiem, więc pojawiło się zmęczenie, nieświeżość, powtórki i przewidywalne elementy. Nie jest to jednak coś, co kazałoby cykl skreślić, bądź odradzać lekturę. Uważam, że w polskiej fantasy jest to jedno z ciekawszych dokonań. Może nie jest to poziom Wegnera czy Kresa, nie mówiąc o Sapkowskim, ale na bok porównania - to solidna, niegłupia i w miarę oryginalna pozycja. Mimo wszystko sądzę, że fabularnie dałoby się z tego świata wycisnąć więcej. Doradzałbym autorce na przyszłość - bo zapowiada, że powrót do cyklu jest dość prawdopodobny - szukanie bardziej różnorodnych pomysłów na opowiadane historie, bo zwłaszcza powtarzające się często i regularnie pojedynki z demonami - choć jest to w dużej mierze ostoja ontologiczna i metafizyczna opisywanego świata - potrafią znużyć.
Francis Scott Fitzgerald - Czuła jest noc
Raz - autor "Wielkiego Gatsby'ego", o którym napisałem tu trochę ciepłych słów i którą to książkę mam za piękną i wzruszającą. Dwa - ten sam okres, w którym dzieje się opowieść (jazz, wyższe sfery, Wielki Kryzys - choć tym razem zdecydowana większość historii dzieje się w Europie (acz głównymi bohaterami są Amerykanie)). Trzy - tematem jest w dużej mierze rozpad małżeństwa, na dodatek: Cztery - oparty na własnych doświadczeniach autora. Sumując - wszystko powinno mi pięknie zagrać. Ale nie zagrało. Postacie nie wzbudziły nie tylko sympatii (co wprawdzie konieczne do zachwytu książką dla mnie nie jest (vide "Wojna i Pokój"), ale bardzo pomaga), ale nawet zainteresowania tym, co się z nimi dzieje. Romans Rosemary i Dicka opisany tak, że niespecjalnie chciałem w niego uwierzyć (to znaczy w jego aspekt uczuciowy), a rozchwiana psychika Nicole (wzorowanej na słynnej Zeldzie Fitzgerald) opisana jak dla mnie nie dość mocno. Nie powiem, że ogólnie rozczarowanie, ale raczej pozycja, którą odhaczyłem i tyle.
_________________
In an interstellar burst
I am back to save the Universe.
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
