Dokładnie. Na wszystkie pytania odpowiem "tak", ale chciałbym to i owo rozwinąć. Sęk w tym, że u mnie to nie da się zgeneralizować, musiałbym po kolei analizować różne przypadki, kiedy włączam sobie muzykę - i, wtedy, po co?
Ale nie o wszystkim na raz, bo będzie nudno.
Może na dzisiaj o czymś, co ostatnio ma u mnie wybijające znaczenie. Tak jak u Dzynia. Świetnieś to, bracie, ujął -
właściwości hibernujące.
Słucham sobie czegoś i normalnie jakbym czuł tamten nastrój, widział świat w tamtych kolorach, czuł obecność tamtych ludzi...
Niezwykle jest to, że tych wrażeń nie ma przecież obiektywnie w danym utworze - one są tylko we mnie i tylko dla mnie, ale właśnie kontakt z tą muzyką pozwala uruchomić te wszystkie skojarzenia.
Słucha się nieraz utworów, które są może ogólnie dobre, ale dla nas mają wartość o wiele przewyższającą ich obiektywną wartość, bo np. się na tym wychowaliśmy albo słuchaliśmy wspólnie z kimś tam czy gdzieś tam...
A często TE KONKRETNE NAGRANIA są jeszcze bardziej szczególne - np. dla nas z Kacprem czymś niepowtarzalnym są nasze nagrania z Radia WaWa, gdzie tu i ówdzie przebija głos prowadzącego informujący np. która godzina albo ile zostało zagadek w rockowej trzynastce
To są te zahibernowane chwile.
Niedawno odgrzebałem kasetę bardzo dla mnie ważną. Wręcz symboliczną dla tego, na czym się w pewnym okresie - bardzo płodnym pod względem muzycznym - wychowałem. To sa moje nagrania z radia (Trójki jeszcze, zwłaszcza z takiej audycji "Radio Mann") z końcówki lat 80-tych i to, co tam jest może by się wielu z was nie podobało. Smooth jazzowe smęty np.
(ja tam wprawdzie bardzo cenię sobie wiele z nich...) Ale nie chodzi nawet o to, że mi się podoba, lecz o to, co powyzej - że ja dosłownie czuję w nich siebie sprzed tych wielu już lat.
I tak dalej, i tak dalej. Nie chodzi tu zresztą tylko o wspominki z przeszłości. Bo na przykład, czy nie o to samo chodzi w ielu przypadkach, gdy słuchamy muzyki z jakiegoś filmu nam drogiego?
He, dzieci ostatnio katują nas soundtrackiem ze Skrzypka na Dachu, którego jak pisaliśmy w Kfincie, oglądały i zachwyciły się a teraz tylko wciąż chcą wiedzieć, w którym to momencie dana piosenka była. A zanim to ostatnio oglądaliśmy, ja robiłem dokładnie to samo...
Dosyć na razie, myślę, że jeszcze nie raz wrócę do tego tematu
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
). To może jeszcze nie jest nic zdrożnego, ale drugi typ twórców to ludzie mający mniej albo bardziej poważne problemy w życiu i referujący mi je (choć zdaję sobie sprawę, że nie należy utożsamiać autora tekstu z podmiotem lirycznym). Ostatnio zacząłem przyswajać muzykę poważną i mogę powiedzieć, że żałuję zaniechania w odkrywaniu tego świata. Przy niej mogę sobie wyobrażać różne rzeczy i nie jestem zdeterminowany żadnym tekstem (jeśli nie jest to opera). Jeśli coś przyjdzie mi jeszcze do głowy, to napiszę. Dzięki, Dzyniu, za temat 
)
