Ultima Thule

hmm ja miałem 2 przypadki życiu, gdzie uważałem, że już za chwilę umrę i szczerze powiedziawszy jedyne co mi wtedy przyszło do głowy to pytanie : kurde, umrę w taki sposób? Nie boję się smierci, tak jak juz wiele osób napisało, raczej bólu. Chodź z drugiej strony ból z opisów (np. pobicia i skopania) wydaje się większy niż jest w rzeczywistości.

Temat smierci wlasnej i rozwazania dookola niego jeszcze dla mnie nie istnieja. Tak gleboko, nie dajac spokoju. Z poszukiwaniem odpowiedzi na pytania 'a jak to bedzie?", "a w jakiej formie bedzie sie po-zyciu-zylo"... Mysle, ze to jeszcze nie ten czas, nie te doswiadczenia. Inną sprawa sa zamierzchle pragnienia ucieczki. Nie wynikajace z potrzeby podania sobie reki z pania Ś, lecz z bezsily do bycia tu..
Natomiast ujecie smierci od strony odchodzacych.. Tak, moj niepokoj o bliskich cyklicznie powraca. I dosc szybko zagniezdzil sie we mnie. Jako 8latek w pelni swiadomie zdalam sobie sprawe z mozliwosci utraty rodzicow. Moj strach przybieral w tamtym czasie forme wrecz jakiegos natrectwa. Przez kilka miesiecy w przerazeniu oczekiwalam przyjazdow rodzicow po mnie do szkoly, przypuszczajac, ze tego dnia zgineli w wypadku samochodowym. Koszmarne. Na szczescie minelo, a przynajmniej mocno oslablo.
Wiem jedno. TAM nie moge byc sama. TAM spotkam najblizszych, czekajac lub bedac oczekiwaną.

_________________
you create your hell...

Śmierci nie boję się... Starości bezradnej, umierania miesiącami, łapania oddechu, niemożnosci ruszenia palcem - tak. Ale tego co nieuchronnie po tym nastąpi - nie.

w pewnym sensie napewno boje się śmierci...i można powiedzieć,że jest ona dla mnie narazie czymś odległym...wiem,że to mnie nie ominie,ale chciałabym jeszcze trochę pożyć...najbardziej przeraża mnie cierpienie niejednokrotnie związane ze śmiercią i to jak to wszystko zniosą bliscy mi ludzie...napewno w pewien sposób strata niektórych osób zmieniła moje myślenie na temat śmierci i utwierdziła,że jest to jedynie ważny etap w życiu każdego człowieka...napewno wiele chciałabym jeszcze zrobić-przygotować się do śmierci,ale mam świadomość,że mogę nie zdążyć...sama jestem ciekawa jak będzie wyglądała moja śmierć i,kiedy to będzie....

_________________
kiwi lubi wiki
wiki lubi kiwi
A MNIE JUŻ NIC NIE ZDZIWI

...tak, zgadam się...czasami trudno wyobrazić sobie siebie w tym dalej toczącym się świecie...taryfy ulgowej nie będzie...

...często myślę o śmierci, ale nie w taki sposób jakby ona miała nadejść już teraz, zaraz...
...dla mnie śmierć jest jakby za odległa i dlatego się jej nie boję- może to zabrzmi naiwnie, ale tak właśnie jest....nie boję się tego, co po śmierci, bo wtedy już nie będę mieć i tak na nic wpływu...ale obawiam się cierpienia związanego ze śmiercią...własną i najbliższych...

_________________
俳句
_________________

<PRZERWA>

boję się śmierci coraz bardziej. i swojej i najbliższych.

_________________
ja herez ja herez

Często próbowałem sobie w pełni uświadomić jak będę umierał... tak jak DB- w jakiej formie będe żył po śmierci. I wyszedłem z założenia, że teraz na Ziemi jestem bardziej cielesnością a po śmierci bardziej duchowością- to może brzmieć trochę dziwnie. Boję się śmierci i to bardzo. Zdaje sobie dobrze sprawę, że na życie po śmierci pracujemy sobie przez okres naszego bytowania na Ziemi... i zastanawiam się jak często potrafię poświęcić moje życie na wieki za błachostki i namiastki, które oferuje mi ten świat. Jak potrafię upadać- to mnie naprawdę przeraża. Nie do zniesienia również jest wizja gdy sobie pomyslę, ze umrą moi rodzice..czy brat...Nie wiem jak umrę i kiedy. Wiem jedynie to, że muszę się jak najlepiej przygotować na jej przyjście.

_________________
wiatr jest szary a księżyc zielony.

Gdy tak siedzę wygodnie w fotelu przed kompem to wydaje mi się ,że nie boję się śmierci jako takiej,śmierci w rozumieniu przejścia ze świata do świat(ł)a.Odczuwam jakiś strach przed bólem ,cierpieniem towarzyszącym tej chwili ale sama świadomośc opuszczenia mojego cielska nie przeraża mnie...być może zmienię zdanie gdy stanę twarzą w twarz z ta panią i nie będzie wygodnego fotelika i komputera......Często natomiast myślę ,że będzie mi potwornie smutno gdy odejdą moi najblizsi,rodzice,siostra,przyjaciele.....chyba bardziej obawiam się ich śmierci niż własnej.

to jest wrecz nie do wyobrazenia dla mnie. Najwiekszy bol zycia. Najtrudniejsze cierpienie..

_________________
you create your hell...

Szkoda, że niekiedy dopiero wtedy uświadamiamy sobie wartość życia. Wtedy, gdy patrzy się na tą bliską osobę,ale już tylko w trumnie.

pantha rei czyli wszystko plynie jak to napisal Heraklit,wszystko sie zmienia oprocz tej jednej rzeczy,smierci.taka jest kolej rzeczy,nic nie mozemy na to poradzic,niestety.

No właśnie ja mam tak samo - strachu przed stratą tego życia nie odczuwam - wiem, że śmierć mnie dopadnie prędzej (dziś po drodze z pracy), czy później (na łożu boleści jako starca). Jeżeli chodzi o sam proces umierania boję się cierpienia swojego i smutku innych na mój widok. Ale do tego wszystkiego dochodzi jeszcze mocna świadomość, że ja jestem ważny i potrzebny dla innych i boję się zwyczajnie zostawienia najdroższych mi osób i boję się ich bólu z tego powodu (brzmi to dość megalomońsko, ale jest szczere...)

no właśnie - to też mam... czasem wszystko (życie) wydaje się nic niewarte i ewentualna śmierć nie byłaby pozbawiona sensu, a jednak wiem, że życie ma sens...

pozdro...
KoT

Ja właśnie będę w tym roku zdawał maturę i na maturę ustną z polskiego mam już wybrany temat: "Motyw śmierci i cierpienia w literaturze i filmie". Już mam dużo materiałów na ten temat.

no na ten temat faktycznie jest bardzo dużo materiałów...w ogóle sporo tematów jest bardzo ciekawych i się trochę nie mogę zdecydować ale mam jeszcze trochę czasu

_________________
kiwi lubi wiki
wiki lubi kiwi
A MNIE JUŻ NIC NIE ZDZIWI

Ja przede wszystkim boję się śmierci bliskich mi osób. Potem odczuwam strach, że nie zdąże pojednać się z Bogiem przed swoja śmiercia...