|
Na początku tego roku kupiłem sobie pierwszy raz w życiu i póki co ostatni "CD Action". Zawierał on wśród wielu zupełnie nieciekawych tekstów recenzję "To the Moon". Gra wygląda ciekawie, jednak dotychczas nie miałem okazji na jej sprawdzenie. Wspominam jednak o niej, ponieważ recenzent pisał między innymi, że to najbardziej poruszająca przygodówka od czasu "Syberii" (2002) oraz że takie gry w dyskusji, czy gry są sztuką, mogą być argumentem za.
Grę "Syberia" kupiłem sobie za 5 zł w supermarkecie w roku 2010. Jest to rzeczywiście dobra przygodówka, jednak z pisaniem o sztuce recenzent zdecydowanie przesadził. Zawiodłem się na grze prawdopodobnie z powodu wygórowanych oczekiwań. Spodziewałem się może nie doznań artystycznych, ale przynajmniej silnych emocji. Początek gry wyglądał obiecująco. Spodobała mi się spokojna atmosfera miasteczka Valadilene połączona z wzrastająco stopniowo tajemniczością sprawy badanej przez główną bohaterkę. Gra utrzymana jest w stylistyce secesyjnej połączonej z ładnymi, choć trzeba przyznać kiczowatymi, automatami. Budowle przedstawione w grze charakteryzuje często monumentalność, wręcz przesadna - niemająca odpowiednika w rzeczywistości.
Nie wiem, czy nie napiszę za dużo. Jeżeli ktoś nie grał w "Syberię", a ma zamiar to zrobić, raczej nie powinien dalej czytać.
Fabuła, choć ciekawa, nie jest szczególnie ambitna. Gra opowiada o Anne Walker, młodej pani prawnik z Nowego Jorku, która w małym szwajcarskim miasteczku ma zakończyć formalności związane ze sprzedażą fabryki automatów dużemu producentowi zabawek. Przekaz skonstruowany został w oparciu o przeciwstawienie bezdusznego świata biznesmenów, prawników i naukowców z pełnym uczuć życiem odwiedzanych w kolejnych epizodach miasteczek. Anne wywodzi się z tego pierwszego świata, ale z biegiem czasu coraz gorzej dogaduje się z najelpszą przyjaciółką (czy aby na pewno?), narzeczonym i matką. Jej dawni znajomi interesują się pieniędzmi oraz przebywaniem w dobrym towarzystwie. W trakcie podróży Anne poznaje ludzi, którzy żyją zupełnie innymi wartościami - strażnika od lat obserwującego z wieży tego samego wrogiego zwiadowcę, dyrektora fabryki zakochanego w śpiewaczce, pijanego kosmonautę marzącego o podróży w kosmos.
Podniosły nastrój gry miały chyba równoważyć dowcipy. Niestety zamiast równowagi wprowadziły one niespójność. O ile pierwszy epizod jest bardzo poważny, a jednocześnie jak na grę komputerową wiarygodny, w kolejnych wzniosłości towarzyszy niejednokrotnie absurd. Podałbym przykłady, ale nie chcę przesadzać ze spoilerami.
Gra opiera się na prostym mechanizmie "pokaż i klikij". Bohaterka zbiera przedmioty i łączy je z innymi w mniej lub bardziej sensowny sposób. Notuje ponadto różne sprawy, które potem może poruszać w rozmowach. Cały czas ma przy sobie telefon, który ma znaczenie dla rozgrywki. Dokładne poznanie świata gry jest możliwe dzięki rozmowom, w tym telefonicznym, oraz różnym tekstom pisanym. Bohaterka znajduje (kradnie?) książki, ulotki, listy, pamiętniki, dokumenty.
Trójwymiarowa grafika w "Syberii" prezentuje się bardzo dobrze. Po latach nie wygląda bardzo przestarzale. Tylko trawa jest nieco zbyt sztywna. Muzyka pasuje do atmosfery.
Choć gra jest niespójna i nie wydaje mi się tak ambitna, jak niektórzy uważają, polecam ją z dwóch powodów. Po pierwsze, jest rozbudowaną przygodówką, której nie wykonano w żadnym z dwóch dominujących stylów. Nie opiera się na absurdalnym humorze w stylu "Ace Ventura: Zew natury" ani nie odwołuje się do estetyki horroru. Po drugie, nie zawiera przemocy ani innych treści nieodpowiednich dla dzieci, o co niestety w grach coraz trudniej.
_________________
Czuję tu zapach chrześcijanina
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
