Chyba to dobry przykład - pokazuje, że nie ma środków dobrych zawsze, dla każdego i w każdej okoliczności.
Tak samo coś, co dla jednego będzie pożywką dla pychy, dla innego może być prawdziwą korzyścią duchową. Czy z tym się zgodzicie?
Jeszcze raz powiem: nie kwestionuję czyjegoś doświadczenia, że podjął postanowienie i poczuł, że wypełnienie go wcale nie uczyniło go lepszym człowiekiem. Tylko irytuje mnie, jeżeli się z tego robi regułę i mówi "no tak, bo tak to właśnie JEST z tymi postanowieniami".
Mi się wydaje, że istotę sprawy najlepiej ujął w pewnym momencie youzwa, zresztą przytaczając czyjeś słowa:
youzwa pisze:
w Wielkim Poście nie chodzi o jakieś wyrzeczenia, że się na przykład nie będzie jadło czekolady, albo że nie będzie się słuchać muzyki, tu chodzi o to żeby odwracać się od swojego grzechu.
i potem był przykład, że jeżeli ktoś ma problemy z piciem, to odcina się od pokus do picia.
Do mnie trafia więc takie podejście: widzę, że za mało czasu poświęcam swoim rodzicom --> postanowienie: będę ich częściej odwiedzał. Ale ponieważ "częściej" to nie wiadomo, co to jest, i łatwo się potem oszukiwać, ja osobiście wolałbym sobie narzucić dyscyplinę taką, że np. raz w tygodniu muszę sobie tak ustawić czas, tak poprzestawiać obowiązki, żeby tych rodziców odwiedzić.
Albo coś innego, skierowanego bardziej "do wewnątrz", a nie do innych ludzi: mam skłonność do długiego siedzenia wieczorami przed telewizorem, tracę czas, niedosypiam, psuję oczy i jeszcze co i raz zerkam na gołe baby
--> postanowienie: nie oglądam TV np. po dwudziestej. Albo w ogóle nie włączam, albo o ósmej off.
Trafia to do mnie, bo nie są to takie postanowienia po nic, czy "żeby się sprawdzić", tylko z konkretnym odniesieniem. Wtedy będzie to miało przełożenie na przeżywanie tego - jak to ujął KoT - na sposób chrześcijański.
Wydaje mi się, że
może tak być również ze zbanalizowanymi i traktowanymi tu jakby z lekceważniem postanowieniami o niejedzeniu słodyczy. Jeżeli ktoś naprawdę obżera się słodyczami i myśli sobie "to takie straszne, ale to silniejsze ode mnie", to taki post być może jest słusznym postanowieniem i może przynieść rozeznanie, jak to ze mną jest: jeżeli obżerałem się słodyczami, ale przez 40 dni naprawdę udało mi się je odstawić, to pokazuje, że
nie muszę tych słodyczy jeść i oszukuję sam siebie, myśląc, że jestem od nich "uzależniony" czy coś w tym stylu - po prostu żrę, bo chcę i tyle. Jeżeli mi się nie uda, to może przynieść taki smutny wniosek, jak Natalia napisała powyżej i może doprowadzić do prawdziwego uświadomienia sobie, że
mam problem.
To niby duperelny problem, ale czy możemy go lekceważyć, jeżeli ktoś go ma?
Ja np. żałuję, że w tym roku nie podjąłem postanowienia związanego z jedzeniem. Dla mnie jedzenie nie jest po prostu zaspokajaniem potrzeby fizjologicznej, tylko czymś bardzo ważnym i fajnym, np. pomyślmy sobie o naszych dwugodzinnnych śniadaniach w Radocynie - takie jedzenie to dla mnie wręcz wyraz bycia w harmonii z całym światem!
I ma również sens religijny, bo ja wtedy jestem bardziej wdzięczny panu Bogu za moje życie, za to, że mam bliskich, z którymi mogę ten posiłek jeść, że w ogóle świat jest piękny. I nie musi to być Radocyna, spokojnie wystarcza moja kuchnia, ba nawet moja kuchnia jest najlepsza!
Tymczasem moje spożywanie posiłków ostatnimi czasy jest często jakieś rachityczne, poszarpane i dalekie od harmonii z czymkolwiek. Nie narzuciłem sobie postu jedzeniowego właśnie "bo to takie banalne" i głupio zrobiłem. Pewnie, że mam większe problemy też. Ale widzę teraz, że mogłem tu coś osiągnąć, a zaniedbałem.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
)
