Heh, znalazłem w sieci (tam gdzie i starą recenzję Matriksa) swój tekst sprzed lat kilku o pogo... Napisałem go w dwa dni po warszawskim PRL-u. Samemu mi się podoba!
otóż w sobotę mnie oświeciło i zrozumiałem, że
dobre pogo jest jak walka na miecze świetlne.
Pogo to nie napierdalanka. To wymaga wyczucia Mocy przenikającej tłum. Ale też wymaga dużej szybkości i skupienia. Teoretycznie nie masz szans z całym tym tłumem, on jest wielokroć silniejszy.
A przecież ludzie jakoś dają sobie rade w pogo - dlaczego? Bo wyczuwają rytm, którym tłum się porusza i oddycha, a więc w jakiś sposób czują przepływającą Moc. Jeżeli tego nie potrafią, choćby nieświadomie, to wymiękają albo toczą bój o przetrwanie, który jednak jest raczej męczarnią niż radością.
W sobotę nagle do mnie dotarło, że pogo jest dla mnie właśnie jak wymachiwanie lightsaberem - z jednej strony wymaga kunsztu i aktywności, z drugiej jednak jest raczej sztuką parowania ciosów, odbijania tego, co leci w moją stronę, niż atakowania. Przy czym to musi się odbywać na płaszczyźnie intuicyjnej, czy też odruchowej, bo nie ma czasu na przemyślane działania.
I zrozumiawszy to, wykonałem najbardziej odlotowe pogo w życiu, kiedy to całą Opowieść zimową - a jest to DŁUGI utwór - spędziłem w centrum młyna z zamkniętymi oczami, czując się jak Luke zmierzający bezbłędnie w kierunku jądra Gwiazdy Śmierci po wyłączeniu komputera pokładowego.
To tyle mistyki koncertowej
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
)
