po raz kolejny "po raz ostatni" kupiłem Teraz Rocca, ale tym razem muszę przyznać, że lektura była bardzo pouczająca
kluem programu był wielce urażony artykuł red. Weissa na temat płyty Pink Floyd pt. The Endless River
przyczynkiem do jego napisania było to, że ankieterzy TR uznali zespół Pink Floyd zarówno za zespół roku 2014 jak i "zespół wszechczasów", a osławiony album dodatkowo został "płytą roku" - wobec tego jak oni (różnej maści recenzenci i nternauci) ś m i ą krytykować a nawet wyśmiewać owo dzieło
po raz kolejny (był to ostatnimi czasy temat wielu rozmów z Witkiem, Tomem i Maczkiem) utwierdziłem się w przekonaniu, że dla tzw. "ogółu słuchaczy" słuchanie muzyki jest procesem m y ś l o w ym, to znaczy zachodzi w głowie a nie w uszach, a mówiąc wprost: większość z nas (ja też się niestety częściowo na to piszę... częściowo?) potrzebuje czegoś więcej niż samych dźwięków - czegoś więcej czyli m i t u
muszę jeszcze dojść do tego skąd wziął się "mit Floydów", bo oprócz urody wczesnego Gilmoura nie widzę w ich poczynaniach niczego wielce pozamuzycznego... zaraz zaraz... może efekty wizualne na koncertach? latające świnie i wybuchające samoloty? mur? na pewno to nie wszystko, ale...
Red. Weiss przedstawił osobliwą linię obrony płyty - przedstawił szereg recenzji z epoki (różnych epok), pokazując, że recenzenci zawsze się "nie znali", tylko zawsze wierni fani byli zawsze z zespołem obwołując go (to już moje dopowiedzenie
) zespołem roku choćby i 1965 gdy grali w zaciszach kibli
Tymczasem recenzje te są kapitalne - nieobciążone tłuszczykiem zasług i kanonów, świeże i subiektywne. Weźmy taki
Saucerful of Secrets - ja akurat lubię, ale jest to dla mnie jasne, że ten album jest jakimś tam klasykiem tylko post-factum, korzystając ze splendoru albumów późniejszych. I z większością zarzutów pana Millera z Rolling Stone mogę się zgodzić - na pewno album jest absurdalnie nieprofesjonalnie zrealizowany (męczące wędrówki po spektrum stereo w See Saw, błędy wykonawcze i realizacyjne (mix) w Let There be More Light, kuriozalna doklejka w Controls...), też mam zastrzeżenia do watersowskiej melodyki itd. Najważniejsze jednak, że wszelkie zarzuty są uargumentowane w szczegółach: gitara nie taka, zastosowane środki są odtwórcze, itd. Jest z czym się kłócić, jakby co. Z tego co pamiętam, moje zaranie odbioru tej płyty niejako ustawił artykuł red. Weissa w śp. Magazynie Muzycznym, w którym obwieścił on ex cathedra, że Syd Barrett niestety wystąpił w dwóch
najsłabszych utworach na płycie (po prawdzie w jednym z nich nie wystąpił i potem brałem głos Nicka Masona za Barretta - mylenie wokalistów to kolejny zresztą koszmar polskiej sceny recenzenckiej - a wystarczy przystawić u c h o!) Ani słowa dlaczego najsłabszy no i w ogóle: najsłabszy says who?
Nad red. Weissem łatwo się pastwić, nie on jeden padł ofiarą przedstawiania własnych odczuć na sposób (to słowo musi tu paść) obiektywistyczny, jednak mnie ciekawi bardziej sprawa inna. Jak to się stało, że albumy Dark Side of the Moon i Wish You Were Here (za tym zdecydowanie nie przepadam) zostały wywindowane do piedestału największych osiągnięć zespołu (ba, muzyki!). I nie jest to sprawa tylko polska, bo patrzę na przykład na RYM i najlepszą średnią ma Wish (hłe hłe, River zdecydowanie najgorzej - chyba nie jest płytą roku 2014). Za Darksidem stoją wyniki sprzedaży i mit najdłużej przebywającego albumu na listach ever, ale co z Wishem? Bo sami David i Rick powiedzieli, że to jest najlepszy ich alb? Oczywiście biorę pod uwagę możliwość najprostszą - wszystkim się generalnie podoba i tyle. Tylko że red. Weiss z upodobaniem przytacza szereg miażdżących recenzji z epoki. Czy to tylko rozczarowanie, że nie jest tak samo jak na poprzedniej?
Próbowałem się odnaleźć w jej zimnym, jałowym krajobrazie, ale jakoś nie potrafię. Bez względu z jakiej strony człowiek chce się zbliżyć do muzyki na Wish You Were Here, zawsze brzmi nieprzekonująco w swojej namaszczonej szczerości i ujawnia skrajny brak wyobraźni na wszystkich poziomach. (Melody Maker) Wydaje mi się, że teraz już nikt tak by nie napisał. Kiedy się tak pozmieniało i dlaczego?
No i jeszcze takie pytanie - jakim cudem, gdy pisałem swój pierwszy post o Pink Floyd na tym forum, ta płyta miała u mnie *****? To tak, żeby nie było, że jestem ponad te sprawy (dzisiaj słuchałem jednej piosenki Lennona, którą znam od 25 lat i wysłyszałem, że w jednym miejscu melodia jest poprowadzona durowo a nie mollowo, jak zawsze... eee... słyszałem
)
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
)
