|
Pani Roza siedziała na środku w swoim fotelu, na brzuchu trzymała wełnianą żabę z grzałką w środku, głowę miała trochę pochyloną i patrzyła na nas z miłym uśmiechem, czasami nawet machała nam ręką, jakbyśmy byli przejeżdżającym pociągiem. W takich chwilach była całkiem nie do użytku i wtedy ja pilnowałem, żeby nie podpalili firanek, bo to pierwsza rzecz, którą się podpala w młodym wieku.
Niestety pani Roza podlegała zmianom spowodowanym prawami natury, które ją atakowały ze wszystkich stron, nogi, oczy, takie znane organy jak serce, wątroba, tętnice i wszystko, co można znaleźć u osób mocno zużytych. A że nie było u nas windy, więc zdarzały jej się awarie między piętrami i musieliśmy wszyscy schodzić, żeby ją popychać, nawet Banania, który właśnie budził się do życia i wyczuwał, że warto bronić swojego miejsca przy żłobie.
Najważniejsze części w człowieku to serce i głowa i za nie trzeba płacić najdrożej. Jak serce się zatrzyma, nie można już ciągnąć jak przedtem, a jak komuś głowa odłączy się od reszty i nie ma już regularnych obrotów, to taka osoba traci możliwości i nie korzysta już z życia.. Myślę, że do życia trzeba się zabrać wcześnie, bo potem to traci się całą jego wartość, a nikt wam przecież nie da nic za darmo.
W tym czasie największym moim przyjacielem był parasol, którego nazwałem Artur i ubrałem od stóp do głów. Artur był ubrany jak jednonogi facet, miał biało-niebieską tenisówkę, spodnie, kurtkę w kratę na wieszaku, który mu przyczepiłem sznurkiem, uszyłem mu też okrągły kapelusz na głowę... Spałem razem z Arturem, przytulając go mocno do siebie i rano patrzyłem, czy pani Roza jeszcze oddycha.
Bardzo dobrze pamiętam tę chwilę w moim życiu, bo była taka sama jak wszystkie inne.
Trzeba powiedzieć, nikogo nie obrażając, że panu Hamilowi szajba coraz bardziej odbijała, jak to się czasem zdarza starym, co zostali podliczeni i nie mają już wymówki. Miał zawsze tę swoją książkę Wiktora Hugo przy sobie, ale pomyliło mu się i myślał że to Koran, bo miał i to i to. Jak szedłem z nim do meczetu, gdzie robiliśmy bardzo dobre wrażenie, bo go prowadziłem jak ślepego, a u nas ślepcy są bardzo dobrze widziani, to cały czas się mylił i zamiast się modlić, recytował: Waterloo Waterloo smutna dolino, co dziwiło obecnych tam Arabów, bo było nie na miejscu. Miał nawet łzy w oczach z powodu religijnego zapału. Bardzo był piękny w swojej szarej dżelabii i białej galmonie na głowie i modlił się żeby go dobrze przyjęto. Ale nigdy nie umarł i możliwe że zostanie mistrzem świata we wszystkich kategoriach, bo w jego wieku kto da więcej.
Mogę zobaczyć każdego z bliska, jak tylko chcę, King-Konga albo Frankensteina i stada różowych zranionych ptaków, tylko mojej matki nie, bo tu mi nie starcza wyobraźni.
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
...nie rhozumiemmm