Ultima Thule

Smutne i piękne co piszesz .

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Tak. Mam wrażenie, że forum się zestarzało i nasze doświadczenia są teraz inne niż kiedyś. W mojej rodzinie choroba też krąży - wśród wujków i cioć, którzy byli bohaterami dzieciństwa, którzy nieśli pomoc i wsparcie w wczesnej i dalszej dorosłości. A teraz nagle dopadają ich choroby, udary itp. I to wywraca świat o 180 stopni. Nagle to oni potrzebują nas, a my możemy oddać to, co dostaliśmy.

_________________
Youtube

Anastazja, kompletnie nie wiem, co powiedzieć. Po prostu jestem z Tobą!

Ja też nie wiem, co powiedzieć. Czasem mam wrażenie, że to, co miało spaść na nas, spada na kogoś innego. Na kogo nie powinno. Długa historia - miałem trochę takich przypadków w życiu. Nie wiem, czy odbieram to dobrze. Ale nie mogę się oprzeć takiemu wrażeniu...

Trzymaj się, Anastazjo!

_________________
Would you know my name, if I saw you in heaven ?

Mój kanał na YouTube, czyli klejenie modeli, ale nie tylko.

Pewnie bywa i tak, ale moje doświadczenie ostatnich dwóch miesięcy jest inne. To co miało spaść na nas, spada na nas, mimo że się nie spodziewamy
Spada z całą siłą ciążenia, kpiną, żartując z wcześniejszych zapowiedzi. Zostaje "się", jak u Stachury.
Się siedzi i pije herbatę. Się podlewa kwiatki, się robi kanapki. Się samo je zjada. Się zjada samo siebie i zostawia ogonek który wyrzuca do kosza.
Się myśli o" ja" rozbawione.
W nocy się z ja pali papierosy. Zapada w duszne sny. Zagląda przez uchylone drzwi.
Ja siedzi skulone w kąciku i przebiera nóżkami, domaga się przytulenia i ciepłej zupy albo lampki wina.
Się jest beznamiętne, nie oczekuje niczego.

Co słychać u ciebie?
Echo, echoooo

Pożegnaliśmy się dzisiaj z naszą klasą. Właściwie był to piąty dzień nieustannego pożegnywania się, zresztą prosto po (z weekendową przerwą) pięciodniowej zielonej szkole z nimi. Trudno to wytłumaczyć; totalne zanurzenie w tę rzeczywistość pożegnania, gdzie cokolwiek, co tym pożegnaniem nie było, wydawało mi się jakieś niezmiernie odległe i abstrakcyjne. Trudno to zrozumieć; zwykle nie tak układają się relacje z ludźmi, że najpierw z kimś zżywamy się bardzo głęboko, a potem jednego dnia trzeba powiedzieć żegnam, i nawet jeżeli jakieś tam relacje zostają, to jest to co najwyżej ułamek. Tu - dwudziestoosobowy organizm, buchający energią, emocjami, humorem, charyzmą nawet. Nasza trudna droga z nimi, od upiornych początków, przez zawiązki czegoś lepszego, wspólne przeżycie lockdownu, i powrót z niego, po którym było tylko coraz lepiej i lepiej, aż po wczorajsze zaproszenie ich do nas do domu. Młodzi ludzie, którzy przez te pięć lat codziennego widzenia się, stali mi się bliscy jak rodzina, jak moi właśni koledzy i koleżanki ze szkoły, o: jak forumowicze kiedyś, w czasach manewrów, komun i zawiasów. I pełna świadomość tego, że przyjdzie dzisiejsze popołudnie, po którym to wszystko skończy się na zawsze, no chyba że pojedziemy znowu na jakąś wycieczkę w niebie. Dlatego chyba ten cały proces pożegnania był dla mnie tak ważny.

A biorąc pod uwagę, jak dużo mogło go zakłócić, nie pozwolić wybrzmieć do końca, nie mogę się nadziwić, że tak bardzo do końca i tak dobrze się to udało.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Brzmi smutno... i pięknie!

I wzruszająco.

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co

Bardzo ładne. Pamiętaj jednak, że w niektórych rocznikach zadziałał model "wyjazdów oi!cowskich" które sami możecie przecież też zorganizować Uszy do góry!

_________________
Ceterum censeo Platformem delendam esse

Wszystkie prawdziwe ścieżki prowadzą przez Góry.

Zawsze mieć dojrzałe jagody do jedzenia i słoneczne miejsce pod sosną, żeby usiąść.

My gender pronoun is "His Majesty / Your Majesty".

A co Ty chcesz od moich uszu - wszak nie przypadkiem wpisałem się właśnie do tego wątku.
Wyjazdy, o których piszesz, to oczywiście rewelacyjna i unikalna inicjatywa (z tym, że pozostawmy je tytułowym ojcom), ale to nie zmienia sedna sprawy: że klasa jako ten organizm, którego istotą jest codzienne spotykanie się, bezpowrotnie kończy swoje istnienie w momencie końca roku ostatniej klasy. Dobrze wiemy, jak dużo da się z tego ocalić (!), ale to jest zawsze inna forma istnienia.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Pod warunkiem , że klasa była zgrana i wychowawca był kreatywny .

Ja po odbębnieniu praktyki miesięcznej w szkole - znielubiłam dzieci.
Koszmar
I stwierdzam po swoich obserwacjach , że środowisko pedagogiczne jest bardzo zakłamane . Temat rzeka.