Ja mam od wczoraj ciekawe dość wybudzenia.
Otóż od pewnego czasu używam budzika. Wiem, przez większość życia go nie używałam i byłam z tego dumna, ale zbyt niespokojny miałam wtedy sen i zwłaszcza zimą się stresowałam, kiedy budząc się po ciemku nie widziałam godziny i nie wiedziałam, czy pora już wstawać, czy można spać dalej. No i zaczęłam używać, poświęcając swą dumę, dzięki czemu śpię mocniej i do ostatniej możliwej chwili. No, ale nie w tym rzecz.
W czasach, kiedy budziłam się bez budzika i wybudzenia owe były stopniowe i powolne, a śniło mi się coś akurat, wybudzenie zaczynało się zawsze od tego, że uświadamiałam sobie, że to tylko sen. Jesli sen był fajny, walczyłam o to, żeby zatrzymać go jak najdłużej, ale ogólnie wiedziałam już co jest co, i że walka skazana jest na przegraną.
Tymczasem wczoraj i dziś budzik wyrwał mnie ze środka snu w taki ciekawy sposób, że zamiast sobie uświadomić, że śnię i muszę się obudzić, poczułam się wywoływana do innego świata, z których oba są tak samo realne.
I tak wczoraj śniło mi się, że jestem nad morzem, po tym morzu w pewnym momencie zaczęły przepływać wielkie militarne ustrojstwa,wyglądające jak łodzie podwodne, tyle, że płynęły na powierzchni. Powiało grozą, ludzie zaczęli ukiekać z plaży, ja też. Wbiegłam na jakąś wydmę, która jednakowoż zamiast z piasku, złożona była z kamieni i wtedy zaczęła się trzęść ziemia. Pomyślałam, że ludzie mogą się w taką wydmę zacząć zapadać i w biegu zaczęłam zadawać sobie moralne pytania, czy jakbym coś takiego zobaczyła, to bym pomogła, czy uciekała dalej. Przyszło mi wtedy do głowy, że w sumie fajnie byloby uratować jakiegoś przystojniaka... Już się napaliłam na tą wizję i jak na złość, jak to zawsze w moim życiu bywa, zamiast przystojniaka zobaczyłam, że pod ziemię zapadają się dwie baby. Szlag by to trafił, no ale i tak poczułam, ze mam moralny obowiązek je uratować, chociaż mi się nie chciało. I w tym momencie zadzwonił budzik. I z jednej strony czułam się wzywana do innego świata, do obowiązków w tym innym świecie, a z drugiej wciąż czułam się moralnie zobowiązana do pomocy tym babom i próbowałam opierać się budzikowi, który jednakowoż w końcu wygrał.
A dziś śniło mi się, że byłam na jakiejś wyprawie gdzieś w górach. I w pewnym momencie zobaczyłam wielkiego żuka, takiego z jelenimi rogami. Uznałam, że koniecznie muszę zrobić mu zdjęcie, zaczęłam wyciągać aparat - i wtedy budzik zadzwonił. I znów, zamiast sobie uświadomić, że śnię, miałam poczucie bycia wyciąganą do innego równoległego świata. I podjęłam walkę, bo może zanim mnie tam wciągnie, zdążę jednak zrobić to zdjęcie, no bo przecież muszę mieć pamiątkę, którą tam ze sobą zabiorę!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
staram się potem jeszcze cały dzień chodzić śpiąca, ale to nie wraca...
