Ultima Thule

Kiedyś miałam tu opisać swoje wrażenia z wizyty w National Galleryw Londynie - bo lubię to miejsce i spośród wielu, wielu dzieł pięknych, znanych i mniej znanych kilka zostało mi w pamięci.
Teraz dwa, tytuły "galeryjne":

Carlo Crivelli "The Dead Christ Supported by Two Angels"

Prawdziwy, bezbrzeżny smutek. Anioł po prawej stronie Chrystusa, wypłakane oczy i mała rączka podtrzymująca Rękę. Nie mam słów.



Salvator Rosa "Self Portrait"

Niby... nic. Ale ten obraz, zwłaszcza na zywo - BRZMI swoim milczeniem.
Znów smutek, niemożność powiedzenia, pustka.

na pewno, ale jednak zwyczajowo, jesli linia jest szkicem ołówkiem, nie dopatrujemy się w niej KOLORU. Ba! Nawet zdarzało mi się ogladać szkice wykonywane naprawdę jakimś kolorem, teraz wyraźnie przypominam sobie jeden wykonany zieloną kredką, i znaczenie BARWY wydaje mi się zredukowane prawie do zera...


a tu nie wiem...


przy czym mówię o WRAŻENIU (nomen omen)

No musze przyznać Elsea, ze to dałaś mi troche do myślenia...
Muszę jeszcze dopracować tę moją teorie

_________________
"Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia" (2 Kor 12, 9)

Hahaha
Faktycznie trudno zauważyć linie...

Skłaniam się ku linii.

_________________
Kto powołał na dyrektora Trójki człowieka, który nie rozumie pytania 'kto'?

a kwadraty i trójkaty?

zdecydowanie linie (kwadraty i trójkąty również wchodzą w grę)
,dawno temu lubiłem zwykłe dzieła ''ołówkowe'' bez kolorów.

_________________
wiatr jest szary a księżyc zielony.

Już zabierałem się do pisania oczywistego dla mnie wpisu - wiadomo: minimal, symetria, 0/1, grafiki, kanty, kreski i kropki - gdy nagle uświadomiłem sobie, że to co jest dla mnie najważniejsze to ogólne wrażenie, takie uderzenei w oko - kolor, a nawet jego brak czy oszczędność. - no cóż, doszedłem do takiego stanu psychicznego, że sam z sobą się nie zgadzam. Może jakiegoś klona sobie zrobie... Będe mógł prowadzić całkiem ciekawą dla mnie polemikę z własnym ja. Bo zawsze była mi bliska idea linearyzmu - forma, kształt, akcenty...

...kolor ! forma ! kompozycja !

_________________
ooooorekoreeeoooo

świetne pytanie, Witek! - ja bym powiedział, że chyba wolę KOLOR, ale to są dla mnie dwie nie uzupełniające się, ale raczej zupełnie oddzielne rzeczy. Jakby pytanie, czy wolę filmy fabularne czy dokumentalne.

Bardzo lubię szkice (te "bez koloru") i bardzo lubię kolorowe impresje, no i chyba te drugie bardziej.


nie nie nie! znaczy czasem tak oczywiście
ale nie tylko w takim obrazie, jak wklejony przez elseę, nie ma mowy o "zapełnianiu rysunku", również np. dla mnie Tycjan, w ogóle weneccy malarze renesansowi, dla mnie mistrzostwo wszechczasów jeżeli chodzi o kolor - owszem, jest tam rysunek i niby jest wypełniony kolorem, ale ten kolor jest tak nieskończenie wazniejszy, że to sa jakby dwie różne sprawy. Pozostaje wrażenie koloru a nie linii.



muszę powiedzieć, że na monitorze (nawet po powiększeniu) nie wygląda to tak dobrze. na żywo - doskonały obraz rzeczywiście, i smutek, i jakaś przedziwna, bezwładna faktura ciała martwego Chrystusa. rzeczywiście coś bardzo martwego w tym obrazie jest.



nie bardzo tu widać, ale ten obraz lubię za tekst, który postać na obrazie trzyma na tabliczce: milcz, chyba że to, co chcesz powiedzieć, jest lepsze od ciszy.
motto, którego się nie trzymam

_________________
ćrąży we mnie zła krew

...to zależy...ale przecież i linia i kolor tworzą jeden spójny, nierozerwalny obraz...i najczęściej te elementy są równie ważne...i to zależy o jakiej technice malarskiej, stylu mówimy...w każdym razie bliższe mi są dzieła, w których główną rolę gra kolor...



...ale oto niektóre z dzieł Klimta:

Judyta
Pocałunek
Spełnienie
Mada Primavesi

...uwielbiam je...

_________________
俳句
_________________

<PRZERWA>

MEGA, a na żywo MEGA do sześcianu No i piosenka też fajna

...z tego co pamietam to jest dość duży obraz...

_________________
ooooorekoreeeoooo

Jeszcze pod ręką globus - z taką mapą świata,
Na jaką stać strategie, plany i marzenia.
Jeszcze insygnia władzy, sobolowa szata,
Gęsty trefiony włos i ręki gest bez drżenia.
Jeszcze w zasięgu dłoni zegar, jeszcze wcześnie,
Pewności siebie ruch wskazówki nie odbiera.
Wzrok - lustro duszy - widzi wszystko nawet we śnie,
Któremu spokój niesie Cyfra i Litera.

Tyle zrobili już jak na swe młode lata,
Ulega dziejów wosk ich nieomylnym śladom -
To George de Selve - obiecujący dyplomata
I Jean de Dinteville - francuski ambasador.

Dyskretny przepych - tylko echem dostojeństwa,
Turecki dywan, włoska lutnia - znak obycia.
W milczących ustach bezwzględnego smak zwycięstwa,
W postawach - wielkość - osiągnięta już za życia.
Ciężka kotara obu wspiera tym co kryje.
Patrzą przed siebie śmiało, pewni swoich racji,
Wszak dyplomacja włada wszystkim dziś - co żyje,
A oni - kwiat szesnastowiecznej dyplomacji!

Nie wiedzą, co to ból, co dżuma, albo katar.
Zachciankom wielkich - świat uczyni zwsze zadość!
To George de Selve - obiecujący dyplomata
I Jean de Dinteville - francuski ambasador.

Lecz w nastrojonej lutni nagle struna pęka
I żółkną brzegi kart w otwartej wiedzy księdze...
Za krucyfiksem błądzi mimowolnie ręka
Strzałka zegara iść zaczyna coraz prędzej!
Straszliwy kształt przed nimi zjawia się w pół kroku
i niszczy spokoj - czy artysta się wygłupia?
Nie, to nie żart! Na kształt ten trzeba spojrzeć z boku!
Żeby zobaczyć jasno, że to czaszka trupia!

Byli - i nie ma ich, ach - cóż za wielka strata!
Jak nazywali się? Któż dzisiaj tego świadom?
Ach! George de Selve! Obiecujący dyplomata...
Ach! Jean de Dinteville, francuski ambasador...

Nie widziałam na żywo, niestety, ale podoba mi się.
Piosenka też.
Może teraz czas odkurzyć "Muzeum", gdy jest się w fazie kaczmarsko-obrazowej?

_________________
Kto powołał na dyrektora Trójki człowieka, który nie rozumie pytania 'kto'?

Coś w klimacie dzisiejszym; z "Pejzażem zimowym" Kaczmarskiego w tle:

Człowiek w śniegu - krwi sczerniałej kropla.
Ludzie w śniegu - urojenie roju.
Drzewa w śniegu - żył i tętnic obraz.
Domy w śniegu - Betlejem spokoju.
Kruki na bieli - granatowe zabawki,
Anieli śmiertelnej ślizgawki.

Do obrazu Bruegela "Myśliwi w śniegu"

_________________
Kto powołał na dyrektora Trójki człowieka, który nie rozumie pytania 'kto'?