No dobra, udało mi się dotrzeć na wystawę.
Cóż mogę powiedzieć... Głównym gwoździem programu raczej się rozczarowałam.
Łempicką kojarzyłam do tej pory właściwie tylko z obrazami kobiet, malowanymi w natychmiast rozpoznawalnym stylu. Kobiety te, mentalnie całkiem mi obce, z obcego mi świata, jakoś niespecjalnie zachęcały mnie do bliższego obcowania ze sztuką Tamary, z drugiej strony, kiedy bliżej i uważniej przyjrzałam się tym obrazom w internecie, stwierdziłam, że to jednak malarski majstersztyk, perełki i chyba jednak warto będzie zobaczyć je na żywo.
No cóż... nie wiem, czy ta wystawa w Konstancinie to to samo, co było w Lublinie czy w Krakowie, czy jakiś zupełnie inny zestaw. Niemniej jednak takich charakterystycznych dla Łempickiej portretów było tyle, co kot napłakał. I rzeczywiście, trzeba przyznać, że na żywo robią duże wrażenie i talent artystki powala. Szkoda, wielka szkoda, że nie było ich więcej. Tymczasem naocznie przekonałam się, że Łempicka całkiem chętnie sięgała po inne motywy i style. Sporo martwych natur - niektóre całkiem niezłe, ale większość mnie specjalnie nie zaciekawiła. Sporo też portretów, ale właśnie w zupełnie innym stylu, niż ten jej najbardziej charakterystyczny - i raczej mnie nudziły. Najbardziej spodobała mi się taka nocna uliczka, nie pamiętam tytułu.
W każdym razie miałabym poczucie straconego czasu i (przynajmniej niezbyt wielkich) pieniędzy, gdyby nie to, że na całe wielkie szczęście Villa la Fleur nie tylko Łempicką stoi. Jest tam kolekcja obrazów najróżniejszych artystów całkiem spora, i naprawdę było czym nacieszyć oczy! Zdecydowanie warto też było wejść do drugiego budynku - tam zachwyty dopadły mnie już od progu, nie wiedziałam w którą stronę biec i czym sycić wzrok. Oczywiście najbardziej podbiły moje serce liczne żywe i barwne pejzaże. Bardzo fajna była też kolekcja kubistów. Generalnie więc warto było i kupić bilet i jechać ten szmat drogi po raz kolejny. Nie żałuję, że się pofatygowałam!
W samym Konstancinie spotkał mnie z jednej strony jeszcze jeden zawód - postanowiłam, że tym razem nie spękam i wejdę na teren elfickich ruinek pooglądać i pofotografować je z bliska. Zaledwie tydzień temu brama wiodąca do tego miejsca nie tylko stała otworem, ale wręcz była zakopana w wale ziemi, sugerującym, źe w tym stanie znajduje się od dawna i jeszcze długo będzie... A tu niespodzianka. Wału ziemi nie ma, a brama nie dość, że zamknięta, to jeszcze zasłonięta jakąś płachtą zasłaniającą cały widok.
Nici nie tylko ze zwiedzania, ale nawet popatrzenia sobie z daleka...
No, ale za to, z drugiej strony, poszłam sobie znów do parku, tym razem inną drogą i wlazłam na piękne, malownicze bagna i drewniane pomosty na nich, spotkałam też wiewiórkę uroczo zajadającą orzecha i nic sobie nie robiącą z mojej obecności i moich zdjeć.
Tak, że ogólny bilans wyprawy wyszedł zdecydowanie na plus!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
W Krakowie czy w Konstancinie? Ja poszłam za radą Tylera i kupiłam bilet online i w żadnej kolejce nie stałam. A ta, która była, to była niezbyt długa. Pewnie i tak nie mieli już biletów. 
