Niewiele już zostało czasu do 31 marca, więc udaliśmy się w końcu i my na Zakopane do Villi la Fleur. Ogólnie moje wszelkie wrażenie są niezwykle pozytywne. Byłem w tym miejscu po raz pierwszy, ale już z kilku różnych stron słyszałem o nim i potwierdzam: to miejsce, do którego chce się wracać. Ja na pewno chcę tam wrócić, żeby dobrze obejrzeć stałe wystawy (byłem tylko w pierwszym domku i przeglądałem, co tam jest, raczej na szybko - jestem zachwycony!) i ogród, najlepiej jakąś piękną wiosenną porą. Może więc uda się tam wrócić już tej wiosny, natomiast teraz poszliśmy tylko na Zakopane, a jako że dzieci tradycyjnie pytały "czy długo jeszcze?"
(tak naprawdę to nawet niespecjalnie pytały, a Jaś to wręcz był bardzo zainteresowany, ale wiadomo, że wyporność jest ograniczona, i obiad przeniósł nam się z "przed" na "po" i trochę puste brzuchy doskwierały).
Wystawa o Zakopanem nie jest duża obszarowo i szybki zwiedzacz spokojnie pyknie ją w 5 minut
Jak widać z relacji Kacpra, wolny zwiedzacz może posiedzieć i godzinami, zaś my byliśmy tyle, ile przewodniczka mówiła, czyli godzinę. I przyznam, że huczało mi w głowie od szczegółów, bo na tej niewielkiej przestrzeni zgromadzono dużo, opracowano to dobrze, a przewodniczka... hmm, zdecydowaliśmy się na wariant z przewodnikiem pod namową Tylera i jestem z tego bardzo zadowolony, bo pani wiedziała mnóstwo i mówiła mnóstwo, ale miała TAK gadane, że przez całą tą godzinę jechała jak z automatu. Narzekać nie można, ale byłem nią zmęczony. Pewnie gdybyśmy tam byli sami, to po pożegnaniu z przewodniczką, zostalibyśmy tam jeszcze trochę, żeby w ciszy przetrawić i jeszcze raz sobie obejść całość. Jednak i tak dużo mi zostało w głowie.
Przecudowny obraz Stanisława Witkiewicza na otwarcie:
noc gęstnieje ale to miękkie światło daje jednak poczucie ciepła... Potem kolejne jego wspaniałe tatrzańskie pejzaże, dużo Rafała Malczewskiego (znowu mi się zachciało przeczytać opowiadania z Narkotyku gór!) i Zofii Stryjeńskiej, bardzo ciekawe rzeźby niejako na uboczu głównej, malarskiej ścieżki narracyjnej tego zbioru. Ja w ogóle niezwykle lubię rzeźby i czasem lepiej mi "wchodzą", niż obrazy. Wspaniała głowa starej góralki, rewelacyjna, pełna dynamiki rzeźba Śmigus-dyngus, narciarz z drewnianymi nartami, znaki zodiaku...
Bardzo dziękuję wszystkim polecającym za polecenie!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
. 
Cała ekspozycja to nie tylko sztuka i rzemiosło, ale też dużo smaczków i ciekawostek z obszaru taternictwa i narciarstwa wysokogórskiego. Polecam z całego serca! Katalog/Album towarzyszący wystawie to dzieło sztuki samo w sobie!
Zapomniałam o tej wystawie, kiedy był czas, a teraz skończyły mi się wolne piąteczki... 
