Ultima Thule

Mija rok...
Życie toczy się dalej. Wracają wspomnienia... również tego, jak na tym forum przeżywaliśmy chorobę i śmierć Papieża...
Smutny i niezwykły był to czas...

Mijają dwa lata.

Przeczytałem ten wątek i muszę powiedzieć, że jest głęboko wzruszający.
Jakoś bym obszedł tę rocznicę (wieczorem u nas msza i jakieś wspominki), ale przede wszystkim - żeby sobie przypomnieć tamten tydzień po drugim kwietnia! i żyć tak jak wtedy.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Tak.

_________________
czasy mamy jakieś dziwne
głupcy wszystko ogołocą
chciałoby się kogoś kopnąć
kogoś kopnąć - ale po co

no to były niesamowite chwile...nigdy tego nie zapomnę...a drugiej rocznicy jakoś specjalnie nie uczciłam-urodziny przysłoniły mi chwile refleksji....teraz dopiero właściwie przez tv zaczełam myśleć o Papieżu...wspomnienia...

_________________
kiwi lubi wiki
wiki lubi kiwi
A MNIE JUŻ NIC NIE ZDZIWI

Nasz papież nauczył mnie, że przez modlitwę i sakramenty można zdobyć cały świat. "Idźcie na cały świat". Nie lubię jak ludzie mówią, że był niedoścignionym wzorem.Był niesamowicie blisko każdego z nas i nauczył mnie, że świętość to codzienność. Tak zwyczajnie, "po prostu z Jezusem żyć".

pamiętam jak 2 lata temu 2.kwietnia biegłam wieczorem do trolejbusu...(a prawie nigdy tego nie robię).jak wsiadłam to na zegarze nie wyświetlała się godzina.na następnym przystanku zegarek się włączył i zobaczyłam że jest 21.39.w domu dowiedziałam się co się stało...

A jednak niedościgły. Trudno mi to wyrazić słowami, ale to był święty człowiek. Jest to dla mnie niewyrażalne.

_________________
Youtube

Papież był na maxa konsekwentny.

Wczoraj msza koło mnie o 21.37. Mnóstwo ludzi - niesamowite. Jeszcze nam się chce. Oby jak najdłużej się chciało.
W takich chwilach dziękuję Bogu, że mieszkam w tym kraju, wśród tych ludzi... zresztą ostatnio zdarza mi się to coraz częściej.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Nie widze w tym niczego niesamowitego. Jan Paweł II był swego rodzaju fenomenem i każda rocznica jego śmierci będzie skupiać na różnych uroczystościach bardzo dużo ludzi, tylko, że to wszystko opiera się na emocjach, mniej więcej na tej samej zasadzie jak np. przeżywanie sukcesów polskich sportowców.
Minie jakiś czas i to wszystko zanika. Nie sztuką jest przyjść na Msze w rocznice śmierci papieża, czy uczestniczyć w większej ilości uroczystości upamiętniających jego osobę. Sztuką jest codziennie żyć na miare Jana Pawła II, a przynajmniej chcieć tak żyć. Mieć odwage, żeby żyć zgodnie z tym co np. mówił na Westerplatte w 1987r. Bo być może to jest tak, że Jan Paweł II jest wielki wtedy gdy obchodzimy rocznice jego śmierci, urodzin czy wyboru na papieża i to najlepiej taki papież, którego przedstawiają kolorowe czasopisma, nie ten papież, który stawiał wymagania. Gdy papież zaczynał stawiać wymagania od razu był krytykowany.Przykładem może być pielgrzymka z 1991 czy z 1995r.
Wczoraj nie byłem w kościele, nie modliłem się np. w intencji beatyfikacji papieża, jednak zanim poszedłem spać modliłem się o to, żeby codziennie móc iść śladami takich ludzi jak Wojtyła czy Ratzinger. To nie jest postanowienie na rocznice śmierci papieża czy na Wielki Post. To jest postanowienie na całe życie. I tylko wtedy ma to swoją wartość. Ma to swoją wartość wtedy, gdy codziennie chce sie być takim jak On,a nie tylko kilka razy w roku.

dużo dobrych spraw rozpoczyna się od emocji,,,może to być krok do wielu innych postanowień, wyborów,,,

_________________
Więc dokąd, dokąd ta wędrówka
Posmutniał król i zadął w róg
Przeciwnik straszy, pielgrzym idzie
A pyta zawsze Bóg

To bardzo dobrze

Moge się z tym zgodzić, tylko nie moge sie zgodzić z tym, że z tego co wypływa z ludzkich emocji robi się coś wielkiego. Do wielkich rzeczy dochodzi się tylko długą i ciężką pracą. Takie było przesłanie Jana Pawła II, skierowane szczególnie w strone młodzieży.

tak, tak, ładnie piszesz i racja to, ale Krzysiu mi o co zupełnie innego chodziło!

Ja nie szukam bezpośredniego przełożenia, że: ludzie dużo chodzą do kościoła => będą na co dzień dobrymi ludźmi i świat stanie się inny. Oczywiście, że bardzo bym tego chciał, wierzę, że tak się dzieje u niektórych, ale w praktyce to tak wprost nie działa... ani w Polsce ani gdzie indziej. Ludzie są grzeszni, również kiedy chodzą do kościoła.

A to, co mnie tak przejęło, kiedy napisałem, że to niesamowite, to fakt, że tak wiele osób dzieli ze sobą nawzajem duże przeżycia, które - tak się składa - są również moimi. Że jesteśmy razem w chwilach, które są dla nas ważne.
Pewnie - masz trochę racji, że to jest jak z sukcesami sportowców.
Mogę zrobić i inne porównanie, z przeżywaniem muzyki. Cieszę się, kiedy idę na koncert Armii czy innego dajmy na to, Lao Che, i widzę, że jest oprócz mnie wiele osób, które przychodzi i przeżywa emocje podobne do moich. Też mogę powiedzieć, że to jest niesamowite, że ludzie z wielkim entuzjazmem wykrzykują "niech żyje Polska niepodległa" albo "jak można znosić myśl, że dąży się do zła".

Czy od tego staną się lepszymi ludźmi albo prawdziwymi patriotami? Dla niektórych będzie to na pewno istotny krok, a dla wielu innych na pewno pozostanie ulotną emocją.

Ale jak bym się czuł, gdybym na nachodzącej trasie Armii i Lao Che koncert widział sale świecące pustkami i że większości generalnie zwisa...?
Czułbym się smutny...

I dlatego, kiedy wczoraj był tłum ludzi na mszy o dziesiątej wieczorem, kiedy co tydzień na Drodze Krzyżowej widziałem wypełniony kościół itp. - nie łudzę się, że wiele z tych osób to krętacze, frustraci albo inni ćwierćinteligenci - ale tak, dla mnie to jest niesamowite i bardzo się cieszę, że mogę być wśród nich.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Ta śmierć przypomina o czymś ważnym (jak i nadchodzące święta).
Niemal zupełnie się nie skupiam na niej niestety, ale myślę że każda okazja by umocnić wiarę, czy być dobrym jest DOBRA.
Tak jak nawet jeśli grzeszyłbyś całe życie jeden dobry uczynek też jest ważny. A czasem nawet (o ile się nie mylę jest to w przypowieściach), tym ważniejszy.