Jak tak patrzę na tę swoją listę to jest bardzo dobra
ale uzasadnienia są za krótkie...
Tony Iommi mistrz riffowania! technicznie to on jest raczej krótki, ale pomysłów to ma więcej niż Satriani, Vai i Petrucci razem wzięci. Pięknie Iommi potrafi dostosowywać grę do wokalisty. Jakże inny Sabbath jest z Ozzym, a jakże inny z Dio. I jeden i drugi Sabbath to mistrzostwo świata. Słuchając takich rzecz jak
Iron Man,
Paranoid,
Heaven And Hell,
The Sign Of The Southern Cross czy przedewszystkim
Children Of The Grave nie mogę się nadziwić, że to tylko jedna gitara
Byłem na koncercie i upewniłem się raz jeszcze i już więcej upewniać się nie muszę-
Iommi to najlepszy gitarzysta wszech czasów.
Ritchie Blackmore I oto mistrz gry na żywo. Fakt już dawno temu się wypalił i w sumie już w latach '80 nic z niego nie zostało...niestety. Ale lata 70...to było to! Takiego luzu na koncercie, tak ciekawych improwizacji nie było dla mnie nigdy przed nim i nigdy później. Szczególnie widać to na dwóch albumach
MADE IN JAPAN i
Rainbow On Stage niby na każdym z tych koncertów jest bardzo dużo gry zespołowej, na każdej jest fenomenalny frontman na którego najbardziej powinno się zwracać uwagę...a jednak odnoszę wrażenie, że są to przedstawienia z
Blackmore'em w roli głównej.....
David Gilmour
Cóż za emocje są w tych dźwiękach!
Time to najprawdopodobniej najbardziej nacechowany emocjonalnie utwór ze wszystkich co za solo! No ale
Gilmour to nie tylko
Time W każdym prawie utworze czuje się, że to właśnie on gra a jakże różnie czuje się jego grę...
Np taki
Hey You ta solówka jest pełna bólu i wszelakich innych raczej niemiłych emocji. Z drugiej strony np
Shine On You...." utwór niezwykle relaksacyjny i przyjemny. I w jednym i w drugim przypadku od razu wiadomo kto gra!- magia.
James Hetfield
I tu niektórzy się dziwią-
co? Hetfield? a gdzie
Hammet?
Hammet jest super ale
Hetfield jest lepszy
Zdecydowanie najważniejszy członek Metalliki. Zawsze wydawało mi się, że na koncercie to on właśnie daje najwięcej czadu. Kidy już na koncercie się znalazłem oniemiałem
w porównaniu do
Hetfielda to Hammet pikał na tej gitarze
No może przesadzam ale czad nieziemski, i to naprawdę z niesamowitą dokładnością. Bomba!
Martin Barre czyli gitarzysta najbardziej.... baśniowy
Taki..idealny dla tego zespołu. W tym zespole niby każdy jest Tłem dla
Andersona tzn tak się utarło- ja tak nie uważam. Owszem
Anderson jest w tym zespole najważniejszy ale na koncercie
Barre również przykuwa uwagę i to nawet bardzo mocno. Kiedy gra takie rzeczy jak
Aqualung czy
Locomotive Breath nasuwa się tylko jedno słowo- Odlot!
Steve Howe
To bardzo...dziwne gitarowe dźwięki
Niezwykle stylowe dźwięki, nawet nie przypominam sobie żebym słyszał jakieś próby naśladowania takiej gry. Choć generalnie trudno mi tu coś napisać bo mimo tego własnego indywidualnego stylu
Howe jest jednak tylko częścią tego wirtuozerskiego arcydzieła jakim jest Yes....
Jimi Page czyli klasyczny zamęczacz buły z lat '70
Mimo, że Led Zeppelin nie należy do mojej ścisłej czołówki to niewymienienie tego gościa było by tu grzechem. Naćpany potrafił grać godzinami
z tym, że była to gra tak poruszająca i niezwykła, że słów brakowało....
Ktoś nie wieży odsyłam do
The Song Remains The Same.....
Anthymos Apostolis no i pierwszy gitarzysta z naszego krajowego podwórka. Taki trochę polski
Page, trochę
Blackmore z małą nutką Jazzu i oczywiście z własnym również niepowtarzalnym stylem. Gitarzysta który skrzydła rozwijał głównie na żywo- kopara opada generalnie
Ace Frehly ahh jakże wiele w tej grze luzu! niepowtarzalnego, rock'n'rollowego bezczelnego luzu którego mogę słuchać bardzo często, ta gra wprawia w taki ciekawy stan przy którym rodzą się fajne pomysły np czas iść na imprezę bo ile można siedzieć w chacie
* * *
No i kolejny stary haniebny wpis odświeżony
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
", "nie o to chodzi - ona jest dla praworęcznego", "ooo men, to nie ma znaczenia - wszystko jest w głowie