Ultima Thule

Graham Coxon - za inwencję, świeżość i bogactwo brzmienia
John, Paul i George - za to, że choć wiele umieli, nigdy nie zagrali więcej, niż to konieczne
Paweł Klimczak - za pomysły i poszukiwania brzmieniowe. To jesat takie śpiewanie czy raczej malowanie gitarą. Bardzo lubię

To prawda. Dzyń potrafi zagrać wszystko na wszystkim i to tak, że jest w tym dusza

heniek, słyszałem, przekładał struny ale nie zawsze... miał przełożone gdy akurat grał, ale to może tylko legenda

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

ooo, Steve Howe to na serio dla mnie numer jeden (słuchając jego gry tak jakbym słuchał grania na jakimś nieznanym instrumencie - z innej planety to jest granie; a przy tym ta wirtuozeria nie spycha na dalszy plan reszty zespołu, kompozycji itd.)

a za nim - po niejakim wahaniu - Jimmy Page (za wszechstronność i za genialne dopasowanie grania do klimatu danej kompozycji , jak trzeba jest nieokiełznanym rockmanem, ale mnie ujął gitarą akustyczną na samym końcu kawałka "Rain Song", tak właśnie ja chciałbym grać, żeby coś TAKIEGO pokazać)

teraz: Gilmour (za to że jak on gra to nikt nie zważa na technikę a tylko i wyłącznie na barwę i emocje)

no i Grymuza na Triodante (może dlatego, że jest to takie antygwiazdorskie granie zupełnie podporządkowane idei całości)

oo, tak Paw, Graham Coxon (za inwencję)

typowych wirtuozów, muszę przyznać, nie znam, ale jak już wiemy skąd inąd - jestem generalnie przeciw solówkom i gitarze na pierwszym planie - traktuję ją przede wszystkim jako instrument akompaniujący (i takim pozostanie w mej pamięci )

_________________
in the middle of a page
in the middle of a plant
I call your name

Posłuchaj, ja już od tego słuchania znam prawie każdy dźwięk, jeśli mielibyśmy mówić o swoich ulubionych solówkach to ja dałbym właśnie tą.

W zasadzie są dwie, jedna uderza mocniej od drugiej:) 100% emocji, 0% popisów - nawet na koncertówkach, gdy była przearanżowywana, nigdy nie traciła tych proporcji)

Zapomniałem dodać Jerry'ego Cantrella z nieodżałowanej AIC, a i solowo bardzo zdolnego gitarzystę, który potrafi łączyć umiejętności techniczne z przekazywaniem emocji. Inna sprawa to to, iż lubię go też za dośpiewywanie Layne'owi S.

_________________
Go where you think you want to go
Do everything you were sent here for
Fire at will if you hear that call
Touch your hand to the wall at night

Muszę powiedzieć, że jestem ogólnie zaskoczony. Zwłaszcza wryli mnie gitarzyści Mikiego.
Już się tłumaczę.

Mam w głowie pewien kanon gitarzystów (elektrycznych!), których uznaję za najlepszych. Hendrixa zostawiając na boku, są to osoby takie jak Jimi Page, David Gilmour, Eric Clapton, Carlos Santana, Alvin Lee, Mark Knopfler, Brian May itp.
Jednym słowem - autorzy najpiękniejszych solówek gitarowych w historii rocka.
Są też gitarzyści, których cenię, a którzy nie grają raczej solówek, lub rzadko, tacy jak np. The Edge albo wymieniany tu John Frusciante.

Bez wahania jednak zawsze stawiałem tych pierwszych wyżej.

Dla mnie pierwszym i podstawowym egzaminem dla gitarzysty są solówki.
Myślałem, że to oczywiste jest

A tu Miki mi wyjeżdża z gitarzystami zespołów typu Tool, Bad Brains czy za przeproszeniem Mars Volta i wymienia dwadzieścia nazwisk, z których dwóch trzecich nie słyszałem. No szok po prostu!! (albo moje zacofanie?...)

Zmusiło mnie to do przemyśleń ... niewiele one na razie przyniosły. Podejrzewam, że historia muzyki rockowej przyzna raczej rację mi, i za następną dekadę nadal w kanonie najwybitniejszych i najbardziej znanych gitarzystów będą ci od solówek, jako jest i teraz.
Ale historia może źle to oceniać.

Zdaję sobie sprawę, że teoretycznie, technicznie etc. jest bardzo możliwe, że wymienieni przez Mikiego czy innych gitarzyści znacznie lepiej opanowali ten instrument niż Gilmour czy May. Ale.... no cóż, dla mnie liczy się to, co MI się najbardziej podoba --

-- a mi się najbrdziej podoba solo Page'a z Since I've Been Loving You i Maya z Bohemian Rhapsody ... i jeszcze jak Santana grał Europę

Oczywiście nie mówię o Hendriksie, bo to dla mnie w ogóle jest poza wszelką konkurencją.

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Co ja mogę odpowiedzieć? Myślałem, że powinienem wymienić gitarzystów, których partie (niekoniecznie solowe i wirtuozowskie) robią na mnie wrażenie. Zresztą wydaje mi się, że większość z wymienionych przeze mnie muzyków operuje emocjami, a nie umiejętnościami w stylu "a teraz zagram szybciej i w sposób bardziej skomplikowany niż moi koledzy po fachu". Oni do pewnego stopnia sprawiają, że słucham właśnie takich, a nie innych zespołów, a np. Led Zeppelin to ja cenię i mam, ale rzadko po nich sięgam. Pink Floyd to jest pewien pomnik, a ja groźnych monumentów się obawiam ("The Wall" mnie po prostu znużyło). Co do solówek, to ja praktycznie nie słucham zbyt wielu zespołów, gdzie byłby to jakiś nieodzowny element. Wolę jednak riffy

_________________
Go where you think you want to go
Do everything you were sent here for
Fire at will if you hear that call
Touch your hand to the wall at night

Też mam kilku gitarmenów, bez których nie wyobrażam sobie świata muzyki (kolejność przypadkowa):

JOHN FRUSCIANTE - no jak wielu podkreślało i wybierało go za styl, ekspresję i tepe. Ja powiem tak (a raczej napiszę) Ten człowiek gra całą duszą. Zamyka oczy i po prostu gra. Piękne. Uwielbiam jego muzykę, zarówno solową, redhotową i dogrywającą innym zespołom.

KIRK HAMMET - co prawda ścigacz, ale bardzo dobry. Inna kategoria niż fruszczjante ale muzyka metalowa zawdzięcza mu bardzo wiele.

THE EDGE - chyba nikt go nie wymienił. A po prostu dla mnie i kilku moich znajomych jest profesorem jeśli idzie o zastosowanie delay'ów i innych efektów w muzyce. Autorytet i mega mózg.

ADAM SZEWCZYK - jeden z lepszych polskich gitarmenów, chociaż sam nie lubi jak się tak o nim mówi. Po prostu skromny jest

BARTEK JAKUBIEC- teraz chwila konsternacji. Who the hell is he? Więc jest to gitarzysta TGD. Już wcześniej o nim pisałem. Dla mnie rewelacja.

LITZA - w sumie to sam nie wiem. Za talent kompozytorski, za super pomysły.

ERIC CLAPTON - za doświadczenie i umiejętności. I za spokój jaki wprowadza do muzyki.

A jeśli idzie o B.B.Kinga to kolo gra na wyczucie. W sensie nie zna chwytów Dobry jest, co nie

_________________
<a><img></a>

Jak ja mogłem o nim zapomnieć? Wstyd, wstyd i jeszcze raz wstyd! To przecież z jego ust usłyszałem (no dobra, przeczytałem ) maxymę: mało dźwięków, dużo treści...

wstyd

_________________
<a><img></a>

Ja się nie znam na wirtuozerii, nawet nie umiem grać na gitarze, dlatego powiem które brzmienia gitar czy też zagrywki mi się szczególnie podobają:

1. Pat Metheny. Przepięknie gra na różnych gitarach. Nie znam jego płyt wiele, ale brzmienie gitary i dźwięki które nią tworzy na płycie Secret Story są rewelacyjne.

2. Mark Knopfler - no piękne wstawki gitarowe po prostu w wielu różnych piosenkach Dire Straits czy solowych. Mógłbym chyba wymienić dwadzieścia, gdzie bez jego gitary to nie byłoby to.

3. Santana.

4. Andrew Latimer z Camel (płyta Harbour of Tears np).

5. David Rhodes -za to co robi z gitarą na płycie Talk Talk "Colour of Spring" w niektórych kawałkach.

Tak, tak!!! Ta jego płacząca gitara i te pełne ciepła solówki. Piękne!

Miki - całym sercem popieram.

Granie na gitarze to nie powinien być pokaz kondycji fizycznej, sport, tylko sztuka.

Solówek nie lubię i 95% z nich mogłoby nie być. Ale niestety muszą być, bo wiele osób sądzi, że utwór rockowy bez solówki gitarowej to dno i nuda .

Z reguły solówki są wtórne i chodzi w nich o pokazanie umiejętności technicznych gitarzysty, co jest dla mnie żenujące. Dotyczy to nawet tych "najlepszych" gitarzystów, obawiam się.

Myślę, że Armia jest tak wybitnym zespołem również dlatego, że gra wyjątkowo mało solówek.

Crazy napisał o uznanych klasykach gitary, i w sumie racja. Z tych których wymienił(eś ) najbardziej porywające solówki grali dla mnie Page i May... Przy okazji przypomniało mi się, że gitara na klasycznych płytach Deep Purple też brzmiała przekonywująco - ten niegrzeczny Blackmore...
A wspomniałbym jeszcze kogoś takiego jak Stevie Ray Vaughan, znam co prawda tylko dwie płyty, ale dla urozmaicenia czasem, czemu nie? Grał tak po hendrixowsku, taki bluesowy Hendrix... Bardzo niezły gitarzysta .

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?