Kiedyś niespecjalnie interesowały mnie wierzby.
Potem zaczął do mojej wrażliwości trafiać stereotypowy, ale i tak celny wizerunek klasycznie polskiego krajobrazu z wierzbami głowiastymi i tak mi się szopen nucił na sam widok
A jeszcze potem, ale już całkiem niedawno i zupełnie niezależnie od patriotycznych uniesień, zafascynowała mnie różnorodność kształtów różnych wierzb, i to powiedzmy sobie kształtów dość
pokrętnych i złowieszczych. Pierwszym skojarzeniem z wierzbą przestał nawet być Chopin, a raczej Old Man Willow z tolkienowskiego Starego Lasu.
A tej jesieni, konkretnie w drugiej połowie jesieni... konkretnie tak z tydzień może dwa tygodnie temu, calkowicie urzekła mnie wierzba płacząca rosnąca tuż przy wejściu do naszej małołąckiej klatki - nigdy wcześniej w ogóle nie zwracałem na nią uwagi, a poza tym takie zwyczajne płaczące wierzby wydawały mi się stosunkowo nieciekawe.
Banalne.
Ale wiecie, co listopadowe wiatry robią z tą naszą wierzbą?! Siedzę sobie w kuchni, popijam herbatę albo i nic nie robię, wzrok mi wędruje za okno, a tam wiatr po prostu SZARPIE, CIĄGNIE za włosy, nieomal chce PODRZEĆ to biedne drzewo, a ono stoi takie ponure, trochę udręczone, ale trochę może pochłonięte niezwykłą przygodą, jak Kacper i ja w burzy gradowej na Pyszniańskiej Przełęczy. Jeszcze ma bardzo dużo liści w porównaniu do innych drzew; długie witki latają na wszystkie strony, szeleszczą, ale bronią się, wciąż nie łysieją. Niesamowitych widoków dostarcza mi ta wierzba tej jesieni i bardzo ją polubiłem!
Na wiosnę będę jej kibicował, żeby wyrosły jej piękne nowe liście.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
