|
przedstawiam swoją pierwszą dwunastkę i prosze o odzew - LISTY KONIECZNIE Z WYJAŚNIENIAMI!!!!
1. Art Garfunkel - to jest dla mnie głos anioła; pieknie napisał gdzieś Crazy, że Simon z Garfunkelem to jeden głos - coś w tym jest, ale to Garfunkel jest tutaj nie z tego świata (ten głos to nie tylko niebiańska polewa, baryton ze "Sparrow" ma całkiem i ziemski power!)
2. Morrison - podobnie jak kolega ze złotym medalem, ten głos tutaj wyraźnie przedstawia Dar Boży, jest to czysty talent, nieskażony żadną manierą czy też szkoleniem, wzruszająco się ten głos załamuje ("all around" w "Changeling"), i choćby śpiewał o największym gównie i tak pozostanie piękny...
3. Justin Hayward - tego gościa to ja mogę słuchać i w disco-polo (co się poniekąd dzieje na niektórych płytach Moody Blues z lat 80-tych) - bo to jest głos serca; i znowu - podobnie jak Morrison, on tak naprawdę śpiewa wbrew podręcznikom, ale przez to nie zasłania Sobą tego o czym śpiewa i na Co pokazuje; Justin Hayward, najgłębszy głos na świecie,
4. Lennon - najmocniej trzymający się na nogach głos na świecie, mocno stąpający po ziemi, gdy trzeba delikatny i poobijany ("Julia" albo "Look at Me"), jak trzeba histeryczny, i jak trzeba - rozdzierający ("Leave my Kitten Alone"); trochę to jest dla mnie taki wzorzec wokalisty jak wzorzec metra pod Paryżem (ale nie tego co hałasuje, choć to też pod Paryżem)
5. Jon Anderson - nie wyobrażam sobie świata bez tego głosu, klasa i skale podobne do garfunkelowskich, wciąż czyste piękno, ale też wyrażnie rockowe zadarcie,
6. Budzy - to jest głos Mocy, najbardziej przekonujący głos na świecie;
7. McCartney - o ile Garfunkel to piękno niebiańskie, to McCartney reprezentuje piękno światowe, nie wolno mu się dać do końca ponieść, ale gdy się ten głos, i to o czym prawi, okiełzna to można wysoko odlecieć
8. David Gilmour - mimo że dość daleko na liście, bardzo ważny dla mnie głos, bo jest on archetypalnie ŁADNY, teraz widzę że był to mój pierwszy i najważniejszy wzór wokalisty; zawsze wolałem Gilmoura od Watersa i (!) Briana Maya o d Freddiego, dlatego że te drugie głosy trochę zagłuszały mi muzykę; (Waters i Freddie oczywiście OK, byleby zbytnio nie cudowali)
9.Thom Yorke - pierwszy głos z wyrażną manierą, która może odstręczać, ja ją jednak kupuję - z tego śpiewu wyziera maksymalne zaangażowanie, 100 procent powagi; uwielbiam to histeryczne wibrato na "OK Computer"
10. Ian Anderson - najbardziej zielony głos na świecie, idealnie pasuje do piosenek z lasu
11. Tim Buckley - wielki podziw dla wokalnego cyrkowca
12. Damon Albarn - Morella zwróciła mi uwagę na pokorę tego śpiewania - ma wielkie możliwości (dolne partie w "Tender"), ale nigdy się z nimi nie narzuca
jak widać - talent over warsztat!
_________________
in the middle of a page
in the middle of a plant
I call your name
Ostatnio zmieniony śr, 08 czerwca 2005 00:00:23 przez Gero, łącznie zmieniany 1 raz
|
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
) i nie ma dla niego granic: jeśli uzna to za stosowne, będzie melodyjnie wrzeszczał. Za próbę ukazania osobistego spojrzenia białego człowieka na historię czarnej muzyki - a to się dzieje właśnie za pośrednictwem jego głosu (coś bluesowego w nim siedzi, choć muzycznie to raczej rzadkość w The Afghan Whigs, jeśli w ogóle coś takiego ma miejsce w ich repertuarze, to tylko w śladowych, ledwo dostrzegalnych ilościach). EDIT: bardzo Wam wszystkim polecam The Twilight Singers, gdzie obecnie udziela się rzeczony wokalista obok Marka Lanegana i Shawna Smitha chociażby. Na ich debiutanckiej płycie ("Twilight [As Played By The Twilight Singers]") jest utwór, który dla mnie jest kwintesencją tego, co można uczynić z trzema różnymi głosami: "That's Just How That Bird Sings".
)
