Co do organizacji, to nie umiem za dużo powiedzieć. Bo raz, że robi ona chyba głównie ramy, a dwa, że sam nie miałem z nią za dużo do czynienia. Były jakieś materiały do pobrania przy kościele świętego Józefa (przy Rynku Podgórskim), gdzie wszystko się zaczynało, ale za późno dotarłem na miejsce. A że to co potrzebne - opis trasy i rozważania - miałem wydrukowane z internetu, to od razu poszedłem na mszę, a potem w drogę. Widziałem u ludzi okolicznościowe opaski odblaskowe - nie wiem czy coś innego mnie ominęło. Po dotarciu na miejsce właściwie z marszu trafiłem na mszę, z kazaniem ojca Leona Knabita (jakże przyjemnie odmienne było od kazania na mszy wyjściowej i przygotowanych rozważań
), no i właściwie tyle w kwestiach organizacyjnych. Sam w Kalwarii byłem umówiony z siostrą - ona zawiozła mnie najpierw na żurek, a potem do siebie, gdzie poleżałem w wannie, a potem na kanapie - ale słyszałem ogłoszenia o autokarach do Krakowa.
A! Po mszy u świętego Józefa było jeszcze błogosławieństwo kardynała Dziwisza. I chyba w ogóle cała akcja nabierać zaczyna charakteru masowego. Na trasę którą szedłem, czyli przez Tyniec i Skawinę, zapisanych było z 400 osób. Sporo, ale w marszu jakoś się wszystko rozwlekło. No i ze względu na zasadę milczenia, choć nie była jakoś ściśle przestrzegana, szło się spokojnie - w moim przypadku czasem na doczepkę z jakąś grupką, czasem osobno, czasem los złączył na chwilę z kimś - takie ciekawe kontakty bezsłowne
. Czasem miałem wątpliwości czy ufać owczemu pędowi, czy sprawdzać wszystko w opisie i na mapie (co ze względu na deszcz było utrudnione) - jakoś to pośrodkowałem i obyło się szczęśliwie bez zgubienia drogi.
Więcej było dróg bocznych i ścieżek niż asfaltu, czołówki można było często zobaczyć tu i tam, trochę jak marsz wilków w Kleksie
. Mi najbardziej podobała się druga część trasy, a już świtanie i budzące się ptaki na polach i wśród lasów na wzgórzach bardzo podniosły mnie na duchu. Nawet byłem trochę zdziwiony, że niespecjalnie przeszkadzał mi brak snu - wpadłem w jakiś taki stan, że cisnąłem do przodu i tyle. Trzy razy się zatrzymałem w celu wypoczynkowym, ale na krótko raczej. Za pierwszym razem w Tyńcu po północy (a wyruszyłem jakoś koło 21.45), gdzie usiadłem na betonowej podstawce pod parasol, zjadłem paczuszkę sezamków i napiłem się herbaty z malinami. Za drugim w Radziszowie (przed czwartą, czułem że mięśnie pragną cukru), gdzie wyciągnąłem nóżki pod magazynowym zadaszeniem, zjadłem snikersa i znów łyknąłem herbaty. No i ostatni popas miałem, przysiadłszy na barierce przy przystanku, w Zarzycach Wielkich, gdzie zjadłem kromkę słodkiego chleba z domu, wypiłem litr kawy z drugiego termosu i wyjadłem jeszcze łyżeczką sojowy pasztet. Był pyszny, nie mogłem przestać
. No, ale to było koło szóstej, więc można powiedzieć, że pora śniadaniowa.
Ja wcześniej - od momentu kiedy przypomniałem sobie, że można by pójść - robiłem jakieś przebieżki. Raz osiem kilometrów, raz dziesięć, a raz dwadzieścia. Ale przy tej ostatniej zbąblowała mi się lewa stopa, co mnie martwiło, że uniemożliwi lub utrudni wzięcie udziału w tej Drodze Krzyżowej. A jednak piętę udało się zaleczyć (alantan plus), a na trasie nie odnotowałem poważniejszych kłopotów - nawet nie zaglądałem do butów. No, mięśnie, wiadomo, tętno też pod koniec utrzymywało się w poziomie lekko chyba za wysokim, ale po prostu próbowałem leźć trochę wolniej.
I takie ubłocone kuśtykanie na koniec, to co zaobserwowałem w zeszłym roku, co widziałem teraz na trasie - na przykład trójka strażaków, co już za jasności wyglądali jakby wracali z imprezy, tak mało stabilny i powolnym sunęli krokiem - a co oczywiście dotknęło i mnie... budziło we mnie wielką wesołość, czułem jak krąży we mnie taki beztroski śmiech, nie wiem dlaczego
.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
