mss pisze:
Coma - w recenzji ostatniej płyty w "Przekroju" przeczytałem kiedyś, że zespół ten odpowiedzialny będzie za wypaczenie gustu muzycznego tysięcy młodych Polaków. Jak dla mnie 100% zgody, kompletnie nie rozumiem podniet tą kapelą
Pierwszy raz się zgadzam z czymś, co napisał "Przekrój"
Napisałem do Szuruburu recenzję ostatniej Comy, ponieważ nie wiem, jak wygląda moja sprawa dalszej z nimi współpracy, a na razie chyba w ogóle nie wygląda, wrzucę ją tutaj:
Cytat:
Coma - Zaprzepaszczone siły wielkiej armii świętych znaków
BMG, 2006
Intro; Zaprzepaszczone siły wielkiej armii świętych znaków; Święta; Wojna; W ogrodzie; System; Listopad; Nie ma Joozka; Tonacja (sygnał z piekła); Ostrość na nieskończoność; Daleka droga do domu; Schizofrenia; Daleka droga do domu (radio edit)
4/10
Najlepsze z nowej płyty Comy jest intro - niepokojące i obiecujące zarazem, przechodzące płynnie w czternastominutowy utwór tytułowy, który jest jedynym naprawdę godnym uwagi na tej płycie. Choć już w drugiej linijce tekstu pojawia się to, co czyni dla mnie ten zespół niestrawnym, bo jak strawić zdanie "Herbata wzniosła krzyk". Ogólnie jednak tekst jest znośny, problemy pojawiają się dalej. Każdy kolejny utwór jest do tego stopnia powtórzeniem wątków z pierwszego, że nie mogę pozbyć się wrażenia, że gdyby wymieszać zwrotki czy nawet wersy z poszczególnych utworów i posklejać je losowo w nowe piosenki, nikt nie zauważyłby różnicy. Bardzo szybko zaczyna to męczyć, nie wydaje się też specjalnie autentyczne ani szczere, a raczej wymuszone. Muzycznie jest podobnie, raz spokojniej, raz ostrzej, ale prawie cały czas tak samo. Dlatego im dalej, tym trudniej płyty się słucha. Drugie "święta" są jeszcze udane, choć tekst znów nie szczędzi słuchacza ("Natęzenie oddalenia w każdym z nas kształtuję formę zwyrodnienia"). "Wojna" też jeszcze trzyma poziom, nawet potrafi dość zaskoczyć pozornie leniwym, letnim klimatem. Potem już przynudzają i muzycznie i tekstowo, przez jeden kawałek, potem "System" - ciekawy riff, ale już zwrotka uspokojona, a tekst już słyszałem i na tej i na poprzedniej płycie, kilka razy... "Listopad" - znowu to samo, tylko przez 9 minut. Przez 9 minut słuchamy znów o tym, że autor źle się czuje, z powodu nadużywania speeda, próbuje też szookować tekstami o "tuleniu brudnych ciał suk", które już chyba nikogo nie zaszokują. Niesnak i znużenie - tyle pozostaje w mojej głowie po wysłuchaniu kolejnej porcji zwierzeń. Tu następuje dla mnie punkt krytyczny, tu tracę siły na słuchanie płyty dalej. "Nie ma Joozka" zaczyna się obiecująco, ale zaraz niepotrzebnie traci impet, "Tonacja" od razu sunie wolno i niby ambitnie a tak naprawdę przewidywalnie do bólu("nakamione suki demagogii śpią", słuchacze już chyba też). W następnym kawałku słyszymy (który raz?), że narrator pogubił sie sam. Nuda. Potem komercyjny singiel, bez żanady opisywany na stronie kapeli jako celowa zmyła i ukłon w stronę komercji. Ja jednak nie słyszę, by był on gorszy od płyty, nie jest co najwyżej tak przegadany jak reszta kawałków. Na koniec aktorska "Schizofemia" - ciekawa, niestety nie starczyło pomysłu na zakończenie, a szkoda.
Na stronie zespołu płyta promowana jest koszmarnym, bełkotliwym słowotokiem: "Dziesięć bezkompromisowych utworów o wielorakiej interpretacji. Nieokiełznany art rock inspirowany mistrzami gatunku, w nowym, nieznanym dotąd wydaniu.
"Zaprzepaszczone siły" wycelowane prosto w serce komercji, album dla wybrańców. Promowany jedynie przez przyjaciół oraz niczym nieskrępowane i odważne media." Nie zaliczam się do wybrańców, nie słyszę też żadnej bezkompromisowości, raczej poprawne, lecz miłe dla rockowego ucha gitary. "Święte znaki prowadzą w zakamarki umysłu, pozwalając obcować ze sobą w bezpiecznej przestrzeni, dając uczucie oderwania od rzeczywistości, wzniesienia się ponad szarość dnia." - czytamy dalej, a ja nie wiem, jak od szarości dnia ma mnie uwolnić podróż wgłąb płaczliwej kreacji Piotra Roguckiego. Zespół Coma przypomina mi nadmuchany balon. Dzięki nowej płycie jeszcze trochę poszybuje, ale w końcu kiedyś spadnie. Już ta płyta nie zbiera tak pozytywnych recenzji jak debiut. Trzeci raz się nie uda, jeśli nie nastąpi jakaś zmiana. Szkoda by było, bo zespół marnuje spory potencjał. Tytuł płyty może więc być, choć niezamierzoną, autoironią.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Hehe ja trzymam się z dala od radia i tv. Są jednakże ludzie, którzy słuchają po prostu wszystkiego. O co by się nie zapytać to taki człek zna to. Mój brat chciał się kiedyś popisać jak to on wszystko zna. Ale zabiłam mu ćwieka Trzydziestoma Synami i Czterdziestoma Wnukami Jeżdżącymi na Siedemdziesięciu Oślętach... 
) to jeszcze grają tragicznie. nie trawię ani starego, ani nowego. Tak samo, jak solowych dokonań lidera (ludzie są! po to, żeby mogli potańczyć!)
- teksty typu "zbieramy najbardziej wyświechtane slogany, kleimy do kupy i robimy (s)hit. 
