Ultima Thule

Opanowała mnie Armata! Chciałbym śpiewać to, ale mój głos jest za słaby!


Nie wiem czy to nie będzie mój przebój dekady, aktualnie czuję się powalony na samą myśl o "aaaaaooooo!!!" .

Nie zapomnę pierwszego wrażenia z pierwszego odsłuchu tej chwili, kiedy po piano wstępie następuje CIOS! Jakby mi ktoś przywalił. To jest taki muzyczny radykalizm, że mogą pojawiać się muzyczne skojarzenia, z których Elrond może nie byłby kontent, ale to zupełnie marginalna sprawa. Drugi taki moment przychodzi później, tąpnięcie, po którym numer aż zdaje się tracić strukturę.

Ale co ciekawe, to pierwsze wrażenie było trochę mylące, bo Armata nie tylko ma moc, ale jest też niezwykle finezyjna! Gdzieś już pisałem o tym, że wokal jest prowadzony właściwie bez powtórek, podąża się za nim doskonale, czeka się aż uderzy, bo tam są te doskonałe pauzy w śpiewie. Do tego te wokalizy, te frazy są po prostu bardzo melodyjne. Zagwiżdżcie sobie, to co jest śpiewane, albo zanućcie delikatnie! Przecież to jest doskonałe . No i saksofony! Ten krzyk! Albo ten moment pod koniec, kiedy Trzaska gra tak, że najpierw wydawało mi się, że to gitara!

Co za numer! Total!

_________________
Tygrysie, tygrysie - czemu chodzisz w dresie?

Kiedy ktoś po raz pierwszy zlinkował Armatę na forum, posłuchałem, nawet chyba nie raz, ale nie warto o tym mówić, bo u nas na głośnikach niewiele słychać.

Kilka dni temu miałem okazję do pierwszego i jedynego odsłuchu całej płyty na wieży, gdzie naprawdę słychać. I trzasnęło! Cała płyta zabrzmiała doskonale, a otwierająca Armata wbiła w ziemię i mnie, i resztę zasłuchanego towarzystwa.


total!


zdaje się! ale nie traci! bo tam cały czas pod spodem strukturę wyznacza owo pianinko, nawet w momencie, gdy go jakby nie słychać, to ja je cały czas słyszę i ono jest wręcz pierwszoplanowe, i do niego wszystko wraca. zabieg fenomenalny w swojej prostocie, ale też nie tylko dzięki prostocie, ale dzięki temu radykalizmowi różnych użytych środków, o czym Witku napisałeś. no i...


może nie, ale ja tam nie będę owijał w bawełnę - dla mnie Trent Reznor jest geniuszem, a chyba nigdy nie słyszałem niczego, co byłoby tak bliskie filozofii muzyki, którą ja odczytuję w dźwiękach tworzonych przez tegoż Trenta, jak Armata. może jest to całkowicie przypadkowe, może jest to w ogóle tylko w mojej głowie, trudno mi powiedzieć, bo nie mam np. pojęcia, czy/jaki wpływ miał Reznor na Jacaszka, który wydaje mi się osobą, która najbardziej w tę stronę ciągnie tę muzykę. w każdym razie dla mnie sprawia to, że Armata wstrzeliwuje mi się prosto w trzewia!

a teraz dla kontrastu inne skojarzenie muzyczne:

brzmi to jak idealny materiał na skowerowanie dla zespołu The Soundrops na nową płytę "Songs From The Cannon"!
wyobraźmy sobie aaaaoooo w anielskim trójgłosie

Już bez żadnego cytatu muszę powiedzieć, że to, co się na głosie wyprawia w Armacie, to definitywnie nadaje się do wątku Gera o momentach wokalnych.

ps.


fakt

_________________
ćrąży we mnie zła krew

Tymczasem latorośle Budzego i Litzy proponują taką wizję tego, co dzieje się w "Armacie":

_________________
Go where you think you want to go
Do everything you were sent here for
Fire at will if you hear that call
Touch your hand to the wall at night

Wizja bardzo udana.
Utwór wybitny!!!

_________________
ćrąży we mnie zła krew