pilot kameleon pisze:
Było bardzo ok. Wg mnie lepiej niż w Alchemii rok temu.
I ja jestem tego samego zdania, choć nie mam przy tym wątpliwości, że muzykom raczej na pewno lepiej się grało na Kazimierzu niż w japońskim bunkrze.
Ale cóż tam muzycy!?
Z tym dźwiękiem rzeczywiście duże zaskoczenie! Dałbym odciąć sobie niejedną możliwość, że będzie on co najmniej zado-walający! A tu: klops. Zwłaszcza z początku, o czym koledzy pisali.
Niestety do występu przeniknął duch eksperymentalny w postaci eksperymentującego dźwiękowca... choć może jednak nie?
Cały występ słuchałem stojąc przy konsolecie, niech mnie który przegoni!!!!... i z lekkim zdziwieniem patrzyłem na bojaźliwe, delikatne miotania się człowieka, który stojąc przy różnych suwakach, dźwigienkach, pstryczkach i guzikach po prostu bał się ich dotknąć, nie mówiąc już o jakimś zdecydowanym manewrowaniu jakąś korbą!
A tu, po prostu krzyczało, żeby wcisnąć jakiś guzik!!! Do cholery!
Wokalista, który musi kilkukrotnie dawać znaki osobie nagłaśniającej, że jest nie halo, nie może dobrze rozpocząć nie tylko potopu, ale i obawiam się miałby trudności wepchnąć kogokolwiek do kałuży.
No ale mniejsza już z tym. Nie będę się dłużej pastwił... bo...
... bo właśnie, pomimo wszystko od pierwszych chwil miałem dreszcze na łapskach! i nic nie mogło mnie wytłumaczyć.
Ta muzyka ma siłę drzemiącego lwa. Coś, co wyczuwa się, no nie wiem, jak to wyrazić: gdy klepie się po kłębie konia, albo patrzy na ciężkie chmury? Po raz pierwszy widziałem te rozbudowane wizualizacje towarzyszące muzyce i są one wyśmienicie dobrane, z wyjątkiem może jednej sceny, choć kto wie... kto wie...
No więc wokalista wychodził co i rusz z potopu, by zwracać uwagę inżynierowi dźwięku, a powracając wnosił do niego odrobinę więcej wściekłości. Tak że i zaczęło być mi dobrze, czyli poczułem się niepewnie.
Stojący obok mnie mężczyźni szybko wyszli i na szczęście nie mogłem usłyszeć co mieli do dodania po: "a ten k... od 30 lat o tym samym!"
I dałem sobie nawrzucać muzyce i tekstowi. Jest w niej coś somnambulicznego, jakiś metafizyczny spacer z tygrysem w lesie, kiedy zdajemy sobie sprawę, że w każdej chwili możemy spotkać się z niem oko w oko, ale to spotkanie nie następuje. to napięcie w końcu eksploduje w tym łkaniu: "ja to ktoś inny"... eh... miazga!!!!
Uwielbiam Rimbauda! Jednego i drugiego!
Przed koncertem byłem w tak fatalnej dyspozycji płciowej i osobistej, że nie powiedziałem nawet Pilotowi, że nie mogę przestać myśleć o śledziach, choć teraz już tęsknię za czymś jeszcze: palinką.
Jest to tęsknota niespełnionego alkoholika. To ukłucie w sercu, kiedym zobaczył, że butelka jest w kształcie butelczyneczki i że jej głos będzie odwrotnie proporcjonalny do ilości, którą dane mi było się rozkoszować. Aliści liczę, że kiedyś dane mi będzie wypić ten, jak pisał Artur Rimbaud: "alkohol jak wrzący metal"! do upojenia. TAK!!!
Bardzo się cieszę ze spotkań, z dobrych słów i jestem szczęśliwy, że możemy spotkać się i pobyć razem. Nigdy chyba nie będę umiał tego wyrazić tetatet.
Do zobaczenia kochani!
P.S.
Dla mnie będzie zbrodnią!!!! jeśli ten materiał nie zostanie utrwalony profesjonalnie podczas jakiegoś ostatecznego koncertu! i nie wydany!!
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
