Do Katowic pojechałem razem z Eweliną. Podróż przemiła. Rozmowy... rozmowy... rozmowy... mówi, że nie słyszała Rimbaud'a, ale wie czego się spodziewać, i mruży w uśmiechu oczy. Odkąd się wyprowadziła, straciła kontakt z obsesjami ojca.
Trafiamy bez problemów. Rialto, kino-teatr, w środku stoliki, dużo ludzi, balkon, krzesła, taka sowiecka łódź podwodna, mam wrażenie, że za chwilę pojawi się Hans, z kielichem koniaku w dłoni...
Całość rozpoczyna część literacka. Autor czyta prozę, a później inny czyta swoje wiersze. Wszystko w żartobliwej konwencji. Wiersze lepsze od prozy. Pragnę, żeby już było po, wychodzę przed budynek, przychodzi Kot, przemiła rozmowa z Anastazją i jej mężem, a wcześniej spotkanie z Witkiem i Maqiem, z Wuką
. Ale już... już wychodzą.
Czuję, że nie mogę siedzieć. Idziemy więc pod konsoletę.
Trzaska kanał lewy, Jacaszek kanał prawy. Scena marzenie. Dość wysoka. Kurtyna. Światła kolorowe. Trochę dymu. Pierwsze dźwięki Potopu. Tropy prowadzące do nieba. Cudowny brak wizualizacji, które na tej starożytnej scenie byłyby jakimś pstryczkiem w oko. Wchodzi Budzyński. Krzyczy "Głooooooos" "Głoooooos". Dwa mikrofony, lejce zatopionego rydwanu. Jedziemy!!!! Nie mogę ustać. Tupię nogami jakbym był niepewny podłogi, czy wytrzyma swój koniec, czy przetrwa swoją śmierć... bo czuję, że wszystko się nieodwołalnie zmienia. Jacaszek nabija rytmy, które swoją ciemną barwą przywołują stworzenia, to są tamtamy kosmiczne, cierpnie mi skóra, nie powstrzymam się... idę....Trzaska to wydaje dźwięki maszyny, to znów przeszywa jak tygrysi pazur... co za AURA!!!!! "Kiedy skończył się potop.... kiedy skończył się potop....!!!!" Cholera!!! Głos znów źle ustawiony!!! Odwracam się i widzę dźwiękowca tańczącego w transie, i jakby poza.... "EJJJJJ!!!" drę gębę, "GŁOOOOOS!!! MOCNIEJJJ!!!" "A tak!" - odpowiada i szybko ustawia pokrętło.
I wtedy wszystko traci znaczenie, tylko ta wyjątkowa rzeczywistość "oglądania"? "słuchania"? "widzenia"? SZTUKI. Czegoś niewypowiedzianego, co dzieje się tu i teraz, przez ludzi którzy umierają szczepiąc się jej ożywczymi truciznami. Przepięknie smutne motywy szumów, dźwięków pianina na których ustawiono kamienie przesuwane przez tytanów zielonej choroby. Leją się czarne łzy z niebieskich oczu. Jestem świadkiem jakby wykonania jakiegoś wyroku... koszmarne "przyłącz się do nas"... jestem szaleńcem, na którego ciele zatarły się recepty... oni przekraczają znane trucizny, stoją nadzy w tragicznym performansie.
Bo to jest co najmniej performans. Coś wydartego śmierci i umierającego do życia? Śpiew Tomka mniej zniekształcony niż w poprzednich występach, ale bardziej rozdzierający, jakby był samoistnym stworzeniem kończącym z fałszywą symbiozą. Poza skalą psychometrii.
Ja.... to ktoś ....inny..... odchodzą... odchodzą.... znikają....
Nachylam się do Eweliny. Ma łzy w oczach. Przez cały czas. I moje niech nie osychają...
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
